Emma en Sophia

“Kom nou Sopia, anders komen we te laat voor de paardrijdles!” Emma staat ongeduldig te wachten. Ze heeft haar paardrijlaarzen al aan, en haar cap heeft ze onder haar arm. Sophia is nog druk bezig om haar boterham op te eten. Met volle mond mompelt ze dat ze echt eerst haar broodje op moet eten, anders mag ze van mama niet weg. “Doe dan in ieder geval alvast je laarzen aan, terwijl je eet!” moppert Emma. Snel neemt Sophia nog een laatste hap en loopt naar de mat toe waar haar paardrijspullen al op haar wachten. Al kauwend wurmt ze haar voeten in de laarzen en raapt ze haar cap op. Snel slikt ze de hap door en roept gedag naar haar moeder. Die zit al weer achter de computer om te werken. Ze heeft maar een half uurtje pauze en Sophia treuzelt nogal eens omdat ze te veel te vertellen heeft. Dus meestal zit Sophia de laatste tien minuten alleen te eten terwijl mama weer aan het werk gaat. Haar moeder is computerprogrammeur en dat vindt Sophia wel leuk. Het houdt namelijk in dat mama best vaak thuis zit te werken en dat ze samen kunnen lunchen.

Vrolijk huppelen Emma en Sophia naar de manege, ze zijn aan het begin van dit schooljaar begonnen met paardrijles en het gaat al best. De ligzit# is nog wel heel moeilijk en gaat lang niet altijd goed, maar ze hebben zelfs al een keer mogen galopperen. Ze komen ruim voor de les aan, maar dat is ook de bedoeling. Ze vinden het altijd heel leuk als ze mogen helpen om de paarden te verzorgen. Emma is daar wat dapperder in, maar Sophia doet altijd goed haar best. Vandaag mogen ze helpen om de ponys voor de les op te zadelen. Samen lopen ze naar de zadelkamer om een zadel en teugels te halen voor Bento. Bento is hun lievelingspony en als het even kan rijden ze om de beurt op hem. Vandaag is Emma aan de beurt. Gelukkig ligt Bento's zadel er nog en is er dus niet al iemand anders die hem wil berijden. Emma pakt de teugels en Sophia sleept het zadel mee naar de stal. Met zijn tweeën leggen ze het zadel op Bento's rug. Terwijl Sophia zich met de buikriem bezig houdt, doet Emma het hoofdstel op. Vandaag heeft Bento geen zin en zet hij zijn buik uit. “Toe nou, Bento, doe eens niet zo vervelend!” moppert Sophia. Ook Emma heeft er moeite mee om het bit in Bento's mond te krijgen. “Pas op hoor, anders krijg je die appel niet die ik voor je meegenomen heb!” waarschuwt ze de koppige pony. Bij het horen van het woord appel, spitsen Bento's oren zich. Hij is gek op appels. Hij begint meteen aan Emma's jaszakken te snuffelen. “Nee gekkie, die appel zit niet in mijn jaszak. En je krijgt hem alleen als je lief bent tijdens de les vandaag.” Bento staat nu toe dat ze hem zadelen en naar de bak brengen. Als Bento in de bak staat, gaan Emma en Sophia een pony voor Sophia zadelen. Inmiddels zijn er al flink wat andere meisjes gekomen die ook allemaal een pony aan het zadelen zijn. Er is dus wat minder keus voor Sophia, maar dat vindt ze niet erg. Snel zadelen ze samen Marieke, een lieve, makke pony die nooit problemen maakt.

Als ze weer in de bak komen staan er al wat meer meisjes met hun ponys te wachten. Een voor een stromen de leerlingen binnen. En spoedig volgt ook de docent Martin. Martin is een knappe dertiger en er zijn heel wat meisjes in de klas die stiekem verliefd op hem zijn. Emma en Sophia vinden hem wel aardig, maar snappen niet echt waar alle anderen zo giechelig over doen. Maar iedereen is het er over eens dat Martin toch wel alles over paarden weet wat er te weten valt.

Vandaag heeft Martin een bijzondere mededeling, “Kom allemaal eens hier, dan hoef ik niet zo te schreeuwen. Laat de ponys nog maar even staan, dit gaat niet over paarden.” Nieuwsgierig drommen alle meiden om hem heen. “Ik heb een bijzondere mededeling vandaag. De manege zou eigenlijk graag een mooi website willen, maar om die te laten maken is altijd heel erg duur. En helaas hebben ze daar geen geld voor. Daarom hebben ze besloten om een wedstrijd uit te schrijven. Diegene die voor de deadline de mooiste website ingeleverd heeft, wint een jaar lang gratis paardrijden.” Stiekem twijfelt Martin wel of de wedstrijd gaat werken, want paardrijden en websites bouwen wordt meestal niet door één en dezelfde persoon gedaan. Maar je weet maar nooit, misschien kent een van de meiden wel iemand die het gratis voor haar wil doen. Zoals hij al verwachtte reageren een hoop meiden teleurgesteld, ze hadden gehoopt op een leuke mededeling, maar aan zo'n wedstrijd kunnen ze toch niet meedoen. Maar een paar anderen kwebbelen er lustig op los wie ze zouden kunnen vragen om voor hen een website te bouwen. En sommigen lijken er zelfs van overtuigd dat het hun wel gaat lukken. “De website moet over uiterlijk drie maanden klaar zijn, dus nog net voor de Kerstvakantie!” moedigt hij de meiden aan.

Emma kijkt Sophia aan, “Joh, kan jij je moeder niet vragen? Een jaar lang gratis paardrijden! Ik wou dat ik zo'n moeder had!” Sophia twijfelt, “Mama heeft het altijd heel erg druk, maar ik zal het haar toch maar vragen. Als ik een jaar lang gratis paardrijden win, dan kan ik het geld van de lessen opsparen om een echte paardrijbroek te kopen.” Dan begint de les echt en wordt er niet meer gepraat.

Als Sophia thuiskomt is mama druk bezig. Eigenlijk wil ze het liefste meteen naar haar toe gaan om het te gaan vragen, maar ze weet dat mama dan boos wordt als ze haar stoort. En als mama boos is, dan doet ze het natuurlijk nooit. En dus probeert ze op de bank een boek te lezen, maar eigenlijk is ze daar te ongeduldig voor en zit ze wiebelend op de bank te wachten tot het avondeten. Het lijkt wel een eeuwigheid te duren voordat de middag om is. Maar dan is het eindelijk zover en komt mama haar kantoor uit om het eten te koken. “Zo zo, wat heb jij vandaag allemaal meegemaakt dat je zo opgewonden bent?” Struikelend over haar woorden van ongeduld legt Sophia het uit van de wedstrijd. “Zou jij zo'n website voor mij kunnen bouwen?” sluit ze haar verhaal af. Mama kijkt bedenkelijk, “Oei, ik heb het eigenlijk heel erg druk op het moment. Maar waarom probeer je niet zelf een site te bouwen?” voegt ze er vlug aan toe als ze de teleurgestelde blik van haar dochter ziet, “Jij weet natuurlijk precies wat er op zou moeten komen te staan en zo heel erg moeilijk is het nou ook weer niet. Ik heb nog wel een handig boek over websites bouwen dat je kunt lezen.”

Sophia moet er even over nadenken, maar dan bedenkt ze dat ze het tenminste kan proberen. Als mama denkt dat ze het wel zal kunnen, dan kan het nooit echt moeilijk zijn. En mama wil haar vast wel helpen als ze er niet uit komt. Na het eten vraagt ze aan mama of ze Emma mag bellen om te vertellen dat ze de website zelf gaat bouwen. Mama vindt het goed.

“Ga je hem zelf bouwen? Echt waar? Maar is dat niet hartstikke moeilijk dan?” vraagt Emma nieuwsgierig. “Mama zegt dat het niet zo heel moeilijk is en ze heeft nog een boek voor me dat me kan helpen. Hee, misschien kunnen we het wel samen doen!” stelt Sophia enthousiast voor, “dan. moeten we volgende week gewoon even vragen of we de prijs mogen delen. Ieder een half jaar gratis rijden is nog steeds heel geweldig, en het is vast hartstikke leuk om het samen te doen!” Emma raakt ook enthousiast, “Denk je echt dat ik het ook kan leren? Nou dan doe ik zeker mee!” Ze kletsen nog even verder tot mama komt zeggen dat ze nu toch echt moet afronden omdat het anders te duur wordt. Ze zeggen elkaar gedag en hangen op.

Mama gaat na de afwas het boek opzoeken dat ze beloofd heeft en Sophia begint meteen met lezen. En mama heeft gelijk, het ziet er echt niet moeilijk uit. Webpagina's zijn eigenlijk alleen simpele tekstpagina's met allemaal rare extra woordjes tussen driehoekige haakjes ertussen. En de meeste daarvan zijn ook nog best logisch. De eerste die je tegenkomt is <HTML>, om te laten weten dat het een HTML-pagina is. En HTML-pagina is gewoon een ander woord voor webpagina. En als je er dan een schuine streep voor zet dan betekent dat dat dat stuk afgelopen is. Dus </HTML> staat altijd als allerlaatste in het document. En die rare woorden tussen haakjes noemen ze dan weer tags. Later vertelt mama dat je dat uitspreekt als teks. Tag is een Engels woord dat label betekent. Dus je labelt in feite het document als webpagina. Er staan aan het einde van elk hoofdstuk ook oefeningen in het boek, en Sophia vraagt mama of ze die achter de computer uit mag proberen. Mama is gelukkig klaar met haar werk en helpt haar om een tekstprogrammaatje te openen waar ze de webpagina's in kan schrijven. Een eddittor noemt mama dat. Al snel heeft Sophia haar eerste eigen webpagina gemaakt. Er staat nog niet zo heel veel op, eigenlijk alleen maar “Hallo wereld!”, maar de tekst is wel al rood en de achtergrond van de pagina is blauw. Om acht uur komt mama haar vertellen dat het tijd is om de computer uit te zetten. Tegen die tijd heeft haar pagina ook al een plaatje van haarzelf die ze met de webcam heeft gemaakt.

Op school de volgende dag vertelt Sophia enthousiast aan Emma hoe makkelijk het allemaal is. Emma vindt dat ze al net als een echt programmeur klinkt met al die moeilijke Engelse woorden. 's Ochtends spreken Emma en Sophia af dat Emma 's middags met Sophia mee naar huis zal gaan en dat ze dan gaan bedenken hoe de website er uit moet zien. Sophia belooft dat ze zal vragen of ze papa's laptop mogen lenen, omdat mama dan druk bezig zal zijn met haar werk en haar eigen computer natuurlijk nodig heeft. Papa's laptop is eigenlijk ook van zijn werk, maar omdat hij ook nog een gewone computer heeft op zijn werk, neemt hij de laptop eigenlijk nooit mee. De laptop is bedoeld voor als hij op zakenreis moet.

Tussen de middag legt Sophia het plan uit aan mama. Mama is meteen enthousiast en belt gelijk papa op om te vragen of het mag. Papa vindt het gelukkig geen probleem. Mama stelt voor dat Sophia kan blijven eten, zodat ze wat meer tijd hebben. Sophia belt meteen Emma op om te vragen of dat goed is. Emma's vader, die vandaag thuis is, vindt het goed.

Die middag duurt de les echt onwijs lang. Er lijkt echt geen einde aan te komen, maar dan is het eindelijk drie uur geweest en mogen ze naar huis. Emma en Sophia huppelen het hele eind. Sophia kwebbelt vrolijk door over alles wat ze al geleerd heeft. Als ze bij Sophia thuis komen, moeten ze van mama eerst een glas limonade drinken. “Ik weet precies hoe dat gaat, als je eenmaal begint, dan vergeet je de tijd en wordt er helemaal niet meer gedronken.” snel klokken ze de glazen leeg en gaan dan aan de eettafel zitten achter de laptop. Emma heeft geen zin om het boek te lezen en maakt met behulp van Sophia snel de oefeningen, zodat ze ook snapt hoe het werkt. De rest van de middag werken ze heel hard. Ze leren van alles over alle HTML-tags en leren daarna over stylesheets (wat je volgens mama als stailsjiets uitspreekt). Stylesheets kun je gebruiken om niet elke keer te hoeven zeggen welke kleur je een tekstje wilt en welk lettertype je wilt gebruiken en al die dingen. Je kunt dan klasses definieren en die dan aan een stuk tekst toekennen. Als je dan nog zo'n stuk tekst wilt maken, dan hoef je daar alleen maar die klasse aan toe te kennen. Aan het eind van de dag hebben ze het hele boek doorgewerkt en heeft mama hen ook verteld van een aantal websites waar hele handige tips op staan, die ze zelf kunnen gebruiken.

Emma moet de volgende middag naar gymnastiekles, maar ze spreken af dat ze zaterdag weer verder gaan werken. “Dan kunnen we zaterdag eindelijk gaan nadenken over hoe de website er uit moet komwn te zien!” zegt Emma tevreden, “misschien maak ik morgen voor gym nog wel wat schetsjes.” Sophia belooft ook na te denken over hoe de site er uit moet zien en dan brengt mama Emma gauw weer naar huis.

Vrijdagmiddag na school leent Sophia papa's laptop weer. Papa heeft gezegd dat ze die mag lenen om de website op te bouwen, maar ze moet er natuurlijk wel voorzichtig mee zijn. Sophia zoekt de websites af die mama haar aangewezen heeft naar allemaal leuke dingen die ze ook zouden kunnen gebruiken voor de website. Als ze daar mee klaar is, gaat ze op zoek naar websites van andere maneges om te kijken hoe die het gedaan hebben. Want hun site moet natuurlijk wel mooier worden dan alle andere, anders winnen ze de prijs nooit. Voor ze het weet is het alweer etenstijd. Tijdens het eten bespreekt ze al haar ideeën met mama. Mama is helemaal enthousiast en samen gaan ze na het eten met een kladblok op de bank zitten. “Weet je wat je zou moeten doen, je zou zondag een camera mee naar de manege moeten nemen om foto's te maken van alle ponys. Dan kun je een klein stukje over ze schrijven op de website met een fotootje erbij,” stelt mama voor. Dat vindt Sophia een leuk idee: “En er moet natuurlijk ook een pagina komen over wanneer de lessen zijn en wie er les geeft!” “En ook eentje met het adres en de routebeschrijving,” voegt mama er aan toe. Samen maken ze een schetsje van hoe de pagina's er uit moeten komen te zien en ook van hoe je van de ene naar de andere pagina kan komen. De avond vliegt weer om en voor ze het weet moet Sophia al weer naar bed. Mama stopt de schetsjes die ze gemaakt hebben netjes in een mapje.

De volgende ochtend staat Emma al vroeg op de stoep. Enthousiast nemen ze samen de schetsjes door die ze allebei gemaakt hebben. Emma heeft vooral schetsjes gemaakt van plaatjes en kleurtjes, terwijl Sophia vooral schetsjes heeft gemaakt van hoe de site in elkaar zit. Ze vullen elkaar dus mooi aan, en samen gaan ze hard aan de slag. Ze hebben natuurlijk nog geen plaatjes, want die moeten ze morgen nog gaan maken, maar de site schiet toch al lekker snel op. Al snel hebben ze heel wat pagina's met informatie er op, met een net menuutje aan de zijkant om van de ene naar de andere pagina te gaan. Voor de kleuren hebben ze een lichtbruine achtergrond gekozen, “Net als het zand in de bak,” vindt Emma. En voor de tekst een mooi donkerbruine kleur. Alleen de pagina's van alle ponys zijn best moeilijk om te vullen. Zoveel ponys kennen ze eigenlijk nog niet. “Weet je wat we doen, als jij morgen de camera meeneemt, dan neem ik een kladblok en een pen mee, en dan ga ik gewoon iedereen interviewen. Misschien kan ik zelfs een vragenlijstje maken,” stelt Emma voor. Sophia vindt het een goed idee en samen buigen ze zich over een kladblok om de vragen te verzinnen. Ze komen uit op een kort lijstje, waarvan ze de antwoorden makkelijk op kunnen schrijven en die ze op de website in een handig tabelletje kunnen zetten. “Dus dan zetten we de naam, de leeftijd, en het karakter op de site,” somt Sophia het resultaat op. “En als iemand anders nog ideeën heeft, dan kunnen we die er gewoon bijschrijven,” voegt Emma toe. Tevreden laten ze het resultaat aan mama zien. Die vindt dat het er mooi uitziet, “Ik vind ook dat jullie mooi kleuren gekozen hebben, niet te druk, en ze passen vast goed bij de foto's die jullie morgen gaan maken.” Emma en Sophia stralen van trots. Nu het ontwerp klaar is en ze niet verder kunnen, gaan ze de rest van de dag maar wat spelletjes doen.

De volgende dag na het middageten staat Sophia al klaar met een tas vol spulletjes als Emma haar komt halen. “Zo hee, wat heb jij allemaal mee?” roept Emma uit. “Niet zo heel veel eigenlijk hoor,” verzekert Sophia haar, “Ik heb mijn camera er in zitten, een flesje limonade voor na de les een kladblok en een pen, en een oude handdoek om de camera in te stoppen, zodat hij niet per ongeluk stuk gaat. En mijn cap natuurlijk!” “Oeh, limonade was een goed idee geweest, ik heb alleen een kladblok en een pen bij me,” zegt Emma een klein beetje teleurgesteld. “Nou, dan maak ik voor jou toch ook nog een flesje,” stelt Sophia voor. Ze loopt meteen naar het aanrecht en pakt een leeg flesje uit de kast. Ze doet er een beetje limonade in en vult de rest met water. Snel stopt ze het flesje bij haar tas in en dan zijn ze klaar om te vertrekken. Zo snel ze kunnen fietsen ze naar de manege. Daardoor zijn ze wat vroeger dan anders. Snel zadelen ze Bento en Marieke. “Zal ik alvast wat foto's maken?” stelt Sophia voor. “Ik zou nog even wachten tot na de les, want anders weet straks iedereen dat je een camera in je tas hebt zitten,” zegt Emma, “En je weet maar nooit wie er hier allemaal rondlopen.” Daar is Sophia het wel mee eens, en dus wachten ze ongeduldig tot de andere meisjes ook klaar zijn. Zodra Martin binnenkomt, lopen ze meteen naar hem toe, want ze zijn niet vergeten dat ze nog moeten vragen of ze de prijs ook mogen delen. “Martin, als wij tweeën samen een website bouwen, kunnen we de prijs dan delen?” vraagt Emma meteen. “Jullie gaan zelf een website bouwen?” Martin is onder de indruk. “Ja hoor,” zegt Sophia vrolijk, “dat is helemaal niet moeilijk.” “Nou ik zal even met de eigenaar van de manege overleggen, maar ik denk niet dat dat een probleem zal zijn. Moet ik jullie van de week even bellen, of is volgende week tijdens de les vroeg genoeg voor een antwoord?” Emma en Sophia kijken elkaar aan. “Volgende week is wel vroeg genoeg,” vindt Emma. “Is er ook een spelregel over hoe je het resultaat moet inleveren?” Wil Sophia weten, “We kunnen alles op een stickie inleveren, maar het kan ook per e-mail of op een cd'tje.” “Oei, wat een technische details allemaal,” vindt Martin, “Dat weet ik nog niet, dat zal ik dan ook meteen vragen, maar ik denk niet dat het heel erg belangrijk is. Ik weet dat de eigenaar een hele mooie computer heeft. Die kan dat vast allemaal wel aan.”

Dan begint de les en is de website discussie weer over. Na de les zadelen de meisjes zo snel mogelijk hun ponys af en pakt Sophia haar camera uit de tas en Emma haar kladblok. Een voor een gaan ze de stallen af en vragen alle meisjes bij de ponys van alles over de ponys. Sophia stelt de vragen en Emma schrijft de antwoorden op. Als ze alle antwoorden over een pony hebben, maakt Sophia ook nog een foto van de pony.

Natuurlijk heeft Emeline weer kattige opmerkingen, “Waar moeten jullie dat nou weer allemaal voor weten? Voor jullie website soms?” Emma kan Emeline niet uitstaan en vindt het dan ook vreselijk dat hun namen op elkaar lijken. “Nee, we maken een werkstuk voor school,” antwoordt ze kattig terug, “Maar jouw hulp hebben we helemaal niet nodig hoor, we wilden alleen maar vriendelijk zijn en je niet buitensluiten.” Emeline kijkt nog hooghartig maar houdt verder haar mond. De twee meiden laten haar en haar groepje vriendinnen verder met rust en stellen de vragen gewoon aan de andere meiden. “Was het nodig om zo kattig te zijn tegen Emeline?” vraagt Sophia, die niet van ruzie houdt. “Sorry, je weet dat ik haar niet kan uitstaan, en volgens mij had ik haar horen zeggen dat ze nog wel een vriend heeft die voor haar wel een website wil maken. Dus als we niet oppassen, steelt ze ons idee,” verdedigt Emma zichzelf. Sophia vindt het maar een beetje overdreven, maar wil al helemaal geen ruzie met Emma, dus laat ze het er maar bij zitten.

Als ze alle ponys gehad hebben, drinken ze hun limonade op. “Zo, dat is ook weer klaar, dan kunnen we nu weer naar huis,” verzucht Emma tevreden. Sophia is nog niet helemaal zeker dat ze klaar zijn met de foto's. “Het is wel donker in de stal, ik weet niet zeker of ze wel allemaal goed lukken,” twijfelt ze. “Nou, we kunnen volgende week altijd nog wat foto's aan het eind van de les maken, in de bak is iets meer licht. En als dat ook niet werkt, dan kunnen we altijd nog vragen of we de ponys een voor een mee naar buiten mogen nemen. Misschien kan Martin ons ook wel even helpen,” vindt Emma, “Laten we nu eerst maar snel naar huis gaan om te kijken of ze gelukt zijn en om alle informatie op de pagina's te zetten.” Omdat het al laat wordt, stemt Sophia maar in, de deadline is tenslotte nog heel ver in de toekomst.

Emma is toch wel heel erg nieuwsgierig naar hoe de foto's geworden zijn, rijdt ze nog even mee met Sophia voor ze weer naar huis toe gaat. Snel pluggen ze de camera in papa's laptop. Sophia opent de bestanden met een fotobewerkingsprogramma, maar ze zijn inderdaad allemaal heel donker. Teleurgesteld klikken ze wat door de foto's heen. Op dat moment komt mama binnen, “Ha die meiden, zijn jullie daar weer? Ik had jullie niet horen binnenkomen!” zegt ze als ze de kamer binnenkomt. “Oei, wat kijken jullie sip. Zijn de foto's niet gelukt? Laat eens zien.” Ze gaat vlak achter de meiden staan om mee te kijken als ze de verschillende foto's bekijken. “Hmm, die zijn wel een beetje donker inderdaad. Maar misschien kan ik ze nog wel een beetje bewerken. Mag ik er even bij?” Sophia staat op om plaats voor haar moeder te maken. Mama klikt op wat menuutjes, maakt een paar keuzes, en opeens zijn de plaatjes een stuk mooier. Nog steeds niet geweldig, maar de paarden zijn nu ten minste weer herkenbaar. “Veel beter dan dit kan ik het niet maken, maar zo kun je ze wel gebruiken voor een eerste versie, denk ik,” zegt ze tevreden. Ze laat de meiden zien wat ze allemaal precies gedaan heeft, en daarna mogen ze het zelf proberen. Nadat ze drie foto's met succes bewerkt hebben, gaat ze een beker chocolademelk voor ze maken, “Zo de rest kunnen jullie zelf wel, en dan maak ik even wat lekkers om te vieren dat het gelukt is.”

Vol enthousiasme passen de meiden alle foto's aan. Daarna gaan ze door met het intypen van alle informatie die ze verzameld hebben. Tussendoor komt mama weer terug met de chocolademelk en een koekje. Ze stoppen even om die op te drinken, en dan gaan ze weer hard aan de slag. Als het vijf uur is en Emma weer naar huis moet, hebben ze al bijna de helft van de pagina's af. “Vind je het goed als ik het vanavond af maak?” vraagt Sophia, “Of wil je het graag samen afmaken?” Emma vindt het wel best als Sophia het afmaakt, “Ten slotte kun je het toch niet echt met zijn tweeën intypen en jij bent al een stuk beter in dat typen dan ik. Denk je dat je de website al ergens op het internet kunt zetten zodat ik hem aan mijn ouders kan laten zien? Die zijn namelijk reuze benieuwd naar hoe het er allemaal uit komt te zien.” “Ik weet niet of dat kan, maar ik zal het vanavond mijn moeder vragen,” verzekert Sophia haar.

Direct na het eten gaat Sophia weer verder met de site. Vlak voordat haar moeder haar komt vertellen dat het zo wel weer genoeg is voor vandaag heeft ze de laatste pagina af. Natuurlijk moet ze het even laten zien. “Zo, dat ziet er mooi uit zeg! Moet ik er van de week nog even naar kijken voor de laatste spelfoutjes?” Wil haar moeder weten. “Oh, als je dat zou kunnen doen! En zouden we het dan ook al op het web kunnen zetten?” informeert Sophia voorzichtig. Daat moet mama even over nadenken, “Nou we hebben natuurlijk nog geen mooie URL, je weet wel, dat adres dat in de adresbalk bovenaan staat, maar ik kan het wel in een mapje op mijn eigen site zetten. De zoekmachines kunnen je dan nog niet vinden, maar dat hoeft nu ook nog niet. Als je dan het hele adres intypt, dan kun je je site bekijken.” Dat vindt Sophia een goed idee. “Maar daar heb ik nu nog even geen tijd voor, dus je zult even moeten wachten tot ik van de week ergens een gaatje vindt. Ik beloof je dat het er voor volgend weekend wel al op staat,” zegt haar moeder snel als ze de blik van haar dochter ziet, die toch wel een beetje teleurgesteld is. Al weer wat opgevrolijkt gaat Sophia haar tanden poetsen en naar bed zonder te mopperen.

De volgende dag op school vertelt ze Emma wat haar moeder gezegd heeft. “Tjonge, dus dan hebben we de site eigenlijk al af! Zullen we hem zondag al meteen gaan inleveren? Of zullen we kijken of we hem nog kunnen verbeteren?” denkt Emma hardop na. “Nou, mijn moeder gaat in ieder geval nog even kijken of er nog typefouten in staan, maar ik denk dat we nog even verder moeten nadenken of dit het mooiste is wat we kunnen bouwen,” vindt Sophia.

Langzaam verstrijken de dagen. Tegen het einde van de week heeft Sophia's moeder eindelijk tijd gehad om even naar de site te kijken. “Ik ben trots op jullie! Die site van jullie ziet er goed uit. Simpel, maar alle informatie die een paardenliefhebber van jullie manege zou willen hebben. Ik heb het adres van waar hij op mijn site staat voor je opgeschreven, dan kun je dat aan Emma geven. Die wil vast dolgraag zien hoe de site er straks in het echt uitziet.” Sophia glundert, ze wist natuurlijk al dat de site er goed uit zag, maar het is altijd leuk om het nog een keer te horen. Papa komt toch ook eens een keer kijken, “Zo, zo, dat ziet er inderdaad goed uit. Heel professioneel! Weet je wat ook nog leuk zou zijn? Een forum of een gastenboek. Dan kan iedereen een berichtje achter laten.” Sophia vindt het wel een goed idee, maar ze heeft geen idee hoe dat zou moeten, daar stond niets over in het HTML-boek van mama. “Kan dat mama? En hoe moet dat dan?” vraagt ze nieuwsgierig. Mama denkt even na, “Ja, dat kan wel, dan moeten we even kijken of we ergens van die gratis forumsoftware kunnen downloaden. Een forum helemaal zelf maken is best wel moeilijk, maar gelukkig zijn er al een hoop mensen die dat gedaan hebben. Dan moet alleen de manege straks wel een website hebben waarop je forumsoftware kunt draaien, maar dat kan gelukkig meestal wel. Maar dan moet je eerst wel beslissen wat je wilt, wil je alleen een gastenboek of een heel forum? Je hebt vast van allebei wel al eens een voorbeeld gezien. Een gastenboek is zoals de naam al zegt, alleen een lijst waar mensen een berichtje in achter kunnen laten. Een forum is veel uitgebreider, daarop kun je ook onderwerpen beginnen, en die onderwerpen zelfs in categorieën zetten. Een forum kun je dus meer mee, maar om dat actief te houden heb je wel een groepje van minstens vijf mensen nodig die er vaak komen kijken en berichtjes op achterlaten. Anders gebeurt er helemaal niets en komen mensen ook niet meer terug.” “Ik zal het er met Emma over hebben,” besluit Sophia.

Die vrijdag op school overhandigt Sophia het briefje met het URL-adres aan Emma. “Papa kwam nog met het idee om een forum of een gastenboek op de site te zetten.” Nog voordat ze verder het verschil kan uitleggen, onderbreekt Emma haar enthousiast, “Ja, dat is een goed idee! Dan kunnen we allemaal van die categorieën bedenken waar mensen dan over kunnen praten. Zoals wedstrijden, favoriete ponys, het doorverkopen van tweedehands spullen enzovoorts. Echt een gaaf idee!” “Nou, dan is het al besloten dat het geen gastenboek wordt, lacht Sophia. “Nee, wat moet je nou met een gastenboek, die leest toch nooit iemansd,”vindt Emma. “Okee, dan zal ik mijn moeder vanavond vragen of ze een forum voor ons kan zoeken dat een beetje geschikt is. En dan moeten wij alleen nog leren hoe je zo'n ding beheert, want we moeten natuurlijk wel dat hele ding al inrichten!” vindt Sophia. “Nou, als we websites kunnen bouwen, dan kunnen we vast ook een forum beheren,” is Emma overtuigd “Zal ik morgen weer bij jou komen om dat uit te zoeken?” Dat vindt Sophia een goed idee, en dus spreken ze alvast af.

Tussen de middag informeert Sophia ij haar moeder of het goed is als Emma morgen komt om uit te zoeken hoe je zo'n forum moet beheren. “Tuurlijk is dat goed, meid! Ik denk alleen niet dat ik dan al tijd gehad heb om uit te zoeken welke software je het beste kunt gebruiken, dus dat moeten jullie dan ook zelf maar doen. Maar ik heb morgen vast nog wel even tijd om even mee te helpen,” antwoordt haar moeder enthousiast. Tevreden gaat Sophia na het eten weer naar school om Emma te vertellen da het goed is. Als ze op het schoolplein staan te praten over hoe ze precies uit zouden moeten vinden hoe je er achter komt wat de beste softwar zou zijn, komt toevallig een van de jongens uit hun klas, Bram langslopen. “Gaan jullie een eigen forum maken?” vraagt hij nieuwsgierig? “Nou, net echt zelf maken, want dan moet je echt programmeren, en veel verder dan wat HTML komen we nog niet,”zegt Sophia bescheiden. “Wouw, dus jullie kunnen wel al websites bouwen? Vet gaaf! Dat had ik niet achter jullie gezocht. Laat me maar weten wanneer de site klaar is, ik ben wel benieuwd wat het geworden is!” Emma moet lachen, “Het is wel de site van de ponyclub hoor, kun je die wel zomaar bezoeken? Dat is toch niet stoer genoeg?” Sophia en Bram moeten er ook om lachen. “Ach, zo lang ik dat thuis doe en niet midden op het schoolplein. Geef me als hij klaar is de link maar, dan kijk ik wel een keer. Ik ben wel bneiueuwd wat jullie mieden er van gebakken hebben.” Lachend loopt hij weer door naar zijn vrienden. “Nou misschien kunnen we hem echt de link wel al geven als de site klaar is, wie weet heeft hij nog goeie ideeën,” stelt Sophia voor. “Ben je mal? Niet voordat we de wedstrijd gewonnen hebben hoor!”vindt Emma, “wie weet welke connecties hij heeft met onze tegenstanders.” Daar moet Sophia even over nadenken, maar dna besluit ze dat Emma gelijk heeft. Je kunt tenslotte nooit voorzichtig genoeg zijn. Sommige van de meiden van de manege zouden best tot dat soort tactieken in staat zijn.

Zaterdagmorgen gaan ze had aan de slag. Mama heeft een aantal websites gezocht met forumsoftware en de meiden lezen de sites door om te zien wat de paketten allemaal kunnen. “Jemig, eigenlijk zijn ze allemaal een beetje hetzelfde,” verzucht Emma na een paar uur lezen. “Kunnen we niet gewoon een paar van die namen tegelijk in Google intikken om te zien of er niet een site is die ze met elkaar vergelijkt?” “Hee, dat is een goed idee, daar had ik nog niet aan gedacht. Er zijn vast meer mensen met hetzelfde probleem, dus wie weet is er iemand die alles netjes op een rijtje heeft gezet.” De site laat zich niet zo makkelijk vinden, maar er zijn wel wat mensen die reviews geschreven hebben over de verschillende forums. Het blijft best een hoop werk om uit te vinden wat de beste is, maar na een paar uur hebben ze een klein beetje een idee wat de verschillen zijn. “Ik zou die PunBB kiezen. Die is in PHP geschreven en volgens mijn moeder onderstuenen de meeste hosts, diebedrijven waar je je site neer kunt zetten dat wel. En daar heb ik eigenlijk nog geen negatief commentaar op gezien. En we moeten toch iets kiezen,” vindt Sophia. Emma vindt het prima, anders zijn ze straks nog uren bezig om een keuze te maken.

In de tussentijd heeft Mama een lekkere boterham voor hen klaargemaakt. “Laat eens zien wat jullie nu al hebben?” vraagt ze nieuwsgierig. “Nou we hebben nog niets eigenlijk, we hebben net een keuze gemaakt, dus straks na het eten gaan we kijken hoe het allemaal precies werkt,” antwoord Emma, omdat Sophia net een volle mond heeft. Sophia knikt bevestigend. “Nou, dan hebben jullie vast een hele goede keuze gemaakt als het zo lang duurde om te beslissen,” keurt mama hun benadering goed, “Hebben jullie al bedacht wat de volgende stap is? Gaan jullie de software eerst lokaal installeren, of gaan jullie kijken of je een site kan vinden waarop het al geinstalleerd is.” “Daar hadden we nog niet over nagedacht, dat moeten we nu uit gaan zoeken wat er allemaal kan,” zegt Emma, teleurgesteld dat ze er nog niet meteen mee aan de slag kunnen. “Nou dan heb ik goed nieuws, want ik ken wel een site waar je gratis zo'n forum aan kan maken, dan kun je er meteen mee spelen en hoeven jullie niet alle technische details uit te zoeken over hoe je dat programma op een website kunt zetten. Weet je wat, als jullie er nou alvast mee gaan spelen, dan zoek ik uit hoe we het straks op onze site kunnen krijgen. Dat scheelt jullie een hoop technisch speurwerk,” biedt mama aan. Emma kijkt meteen een stuk vrolijker, “Oh, dat zou geweldig zijn!”

Als de laatste broodkruimels op zijn, gaan de drie dames samen achter de computer zitten. Mama typt even de URL van de site in en gaat dan naar haar kantoor om achter haar eigen computer te gaan zitten. “Als jullie nog vragen hebben, dan hoor ik het wel,” zegt ze nog voordat ze de kamer uitloopt. Vrolijk gaan de twee meiden aan de slag. Eerst moeten ze een naam kiezen. “Nou, dat moet manege Veldt worden natuurlijk,” vindt Sophia. Samen vullen ze alle gegevens van het nieuwe forum in. Het valt allemaal nog niet mee, want de hele site is in het Engels, dus ze moeten regelmatig gaan vragen wat een bepaalde term betekent. Ze zijn ook nog een tijdje bezig om te bedenken welke categorieën ze willen hebben en om die in een logische volgorde te zetten. Maar dan is het forum eindelijk af. “Wel kaal hoor, zo zonder gebruikers en inhoud!” vindt Emma, “Zullen we meteen maar twee gebruikers aanmaken en dan wat onderwerpen starten?” Sophia vindt het een goed idee, “Gebruiken we dan onze eigen namen, of verzinnen we nicknames?” Daar moeten de meiden even over nadenken. “Ik denk dat ik mijn eigen naam maar hou, als nickname kan ik toch alleen de naam van mijn favoriete pony verzinnen, maar die zou jij dan vast ook willen, en allebei dezelfde naam kan niet,” vindt Emma. “Daar zit wel wat in, en het is inderdaad een beetje flauw om daar ruzie over te maken, dus dan kies ik ook mijn eigen naam,” beaamt Sophia. En dus worden er twee gebruikers Emma en Sophia aangemaakt. “Wij hebben natuurlijk wel allebei alle rechten op het forum,” vindt Sophia terwijl ze druk bezig is met typen, “Wij hebben het tenslotte gemaakt. Zo, dat is gefikst. Wat zullen we nu voor onderwerp maken?” “Eentje over wat je favoriete pony is,” beslist Emma. “Die moet dan onder de categorie ponys en paarden,” vindt Sophia. Ze logt in en klikt op de knop 'new topic'. Snel typt ze een kort berichtje over dat Bento haar favoriete pony is omdat hij zo mooi en lief is. Dan logt ze uit en geeft het toetsenbord door aan Emma, “Jij moet natuurlijk ook even een berichtje plaatsen.” Emma typt een nog korter berichtje dat Bento ook haar favoriete pony is, “Oh, weet je wat voor onderwerp we ook nog kunnen doen, eentje over de wedstrijd voor de website! Die kan dan mooi onder wedstrijden.” “Nee joh, die moet onder nieuws natuurlijk!” vindt Sophia, “wedstrijden is meer bedoeld voor paardrijwedstrijden.”. Daar is Emma het wel mee eens, en dus typt ze een berichtje onder de categorie Nieuws waarin ze netjes de spelregels uitlegt. “Weet je nog iets?” vraagt ze aan Emma, “Jij bent altijd een stuk beter in goeie ideeën dan ik.” “Hmm, nee ik weet nu ook niets meer. Maar het forum staat al op het web, dus als ik nog iets bedenk, dan kan ik het altijd nog toevoegen.” Tevreden gaan ze wat te drinken pakken en lopen even bij mama's kantoortje langs om te melden dat het forum klaar is. Mama tikt de link meteen in in haar browser en maakt gelijk een gebruiker aan. De twee meiden gieren van het lachen als ze haar gebruikersnaam zien: mama. “Ja, ik ben lekker de eerste mama op het forum, dus nu kan het nog. Alle andere mama's mogen straks een andere nickname verzinnen,” vindt ze. Snel leest ze alle onderwerpen en opent dan onder Algemeen een onderwerp waarin iedereen zich voor kan stellen. “Hallo ik ben de moeder van Sophia,” typt ze, “ik ben 35 jaar en ik heb vroeger toen ik nog op de basisschool zat ook op paardrijden gezeten.” “Weet je wat jullie eigenlijk ook nog zouden moeten doen? Een beetje met de achtergrondkleuren spelen, zodat die straks mooi bij de rest van de website passen!” vindt ze als ze klaar is met typen, “Maar verder ziet alles er prima uit. Moet ik nog even naar alle settings kijken die jullie gedaan hebben?” Dat vinden Emma en Sophia wel een goed idee. Sophia logt even in, zodat mama overal bij kan. Een voor een gaat mama alle administratieve pagina's af. Af en toe geeft ze een kleine opmerking over een setting die ze anders zou instellen, en dan passen ze dat aan, maar ze hadden bijna alles zelf al goed gedaan. “Nou, dat was het dan. Als jullie nog even met die kleuren gaan spelen, dan ga ik nog even verder met het installeren van de software op jullie website. Met een beetje mazzel zijn we straks ongeveer tegelijkertijd klaar en dan kan ik de database overhevelen. Dan hoeven jullie niet alles opnieuw in te typen.” “Wat is een database?” wil Emma weten. “Een database is een programma waarmee je van alles op kunt slaan en het er ook weer makkelijk uit kunt halen. In dit geval staan alle instellingen en alle inhoud van jullie forum er in,” legt mama uit, “dus dan hoef ik straks alleen de database maar te kopieren, en dan staat jullie hele forum op mijn website.” “En als ik dan wat wijzig op het forum dat we nu hebben, wijzigt dat dan ook meteen op de andere site?” vraagt Emma nieuwsgierig. “Nee, alleen als je dat doet voordat ik de database kopieer. Een database is eigenlijk ook een soort bestand,” mama maakt even gauw een schetsje, “zie je hier staat de database die jullie nu hebben. Dat is een bestand op de server van die gratis host die jullie nu gebruiken. Als ik die database kopieer, dan komt er een tweede bestand, en die komt dan op mijn server te staan. Net alsof je een word-documentje kopieert van jouw computer naar die van Sophia. Als jij dan nog wat aanpast, dan verandert dat niet meteen bij Sophia.” Emma knikt, nu snapt ze het een beetje. “Aan het werk dan maar weer,” zegt Sophia.

Pas twee uur later zijn de meiden klaar met het aanpassen van de kleurtjes. Dat viel nog niet mee, want het forum gebruikt templates en er was geen template in de kleuren die ze hebben wilden. Gelukkig was er ook de mogelijkheid om de template aan te passen. Het was wel even zoeken, want er staat verschrikkelijk veel in zo'n template. En lang niet alles heeft logische namen. Dus hebben ze eerst een template gekozen met kleuren die al een beetje bij de site passen en daarna vooral de achtergronkleur aangepast. En de kleur van de balkjes boven de berichten. De kleur van de tekst laten ze maar zitten, daar zijn zoveel verschillende soorten van, dan zouden ze nog een paar uur bezig zijn. Vlak nadat ze klaar zijn komt mama eens kijken hoe ver ze zijn. “Oh dat ziet er best goed uit, was het moeilijk?” De meiden leggen uit wat ze allemaal gedaan hebben. “Nou, dan kunnen we nu het forum over gaan zetten, want ik heb het op mijn site aan de praat gekregen.” Met zijn drieën gaan ze weer naar mama's kantoor, waarna de twee meiden toekijken hoe mama een backup van de database maakt en die terugzet op de nieuwe site. En dan proberen ze het nieuwe forum uit. Alles ziet er spik en span uit. “Nou, dat ging van een leien dakje, ik had het eigenlijk niet verwacht. Meestal zijn er namelijk stiekem nog een aantal dingen die toch niet meewerken. Wat denken jullie, is de site zo klaar?” “Ja, ik denk het wel,” zegt Emma, “Want ik kan echt niets meer verzinnen dat we er nog bij zouden kunnen doen.” “Ik ook niet,” zegt Sophia. “Dan moeten we nu beslissen hoe jullie het straks in willen leveren. Ik denk dat het misschien wel het makkelijkst is om gewoon de link naar mijn site te geven, want nu het forum er bij staat is het wat moeilijker om het op een stickie of een cd te zetten. Dan moeten we ze alleen nog even goed duidelijk maken dat hij daar niet kan blijven staan en dat ze nog wel zelf een host moeten zoeken waar de site kan staan,” benadrukt mama. “Tjonge, dus dan kunnen we morgen de site al inleveren,” glundert Emma, “dan zijn we vast de eerste, misschien krijgen we daar wel extra punten voor!” Sophia moet lachen, “Ik weet niet of ze wel punten geven, ik denk eigenlijk dat ze niet echt een officiele jury hebben. Ik denk dat de eigenaar straks gewoon de site kiest die hij het mooist of het handigst vindt.” Mama denkt dat Sophia wel eens gelijk kan hebben, “Maar je weet natuurlijk maar nooit, misschien wil hij wel heel snel een website hebben,” zegt ze snel als ze ziet dat Emma's gezicht betrekt.

Emma en Sophia hebben nu niets meer te doen. “Weet je wat we doen,” stelt Sophia voor, “we maken een mooi formulier waarop we onze namen zetten en de URL van de website, dan is het mooi voerzichtelijk wie het ingeleverd heeft.” Dat vindt Emma wel een goed idee en dus kruipen ze weer achter papa's laptop. Sophia maakt in Word gauw even een tabelletje aan met twee kolommen. In het eerste veldje zet ze het woord deelnemers, en in het veld er achter hun namen. Op de tweede rij komt de datum, en op de derde rij de URL van de website. “Misschien kun je er nog een titel boven zetten?” suggereert Emma. “Goed idee! Wat dacht je van website-wedstrijd manege Veldt?” stelt Sophia voor. “Nee joh, dan moet je het echt formeel doen, en dan wordt het deelnameformulier website-wedstrijd manege Veldt!” zegt Emma lachend. Sophia vindt dat wel mooi formeel klinken en typt het meteen in. “Net echt zo!” vindt Emma. Sophia haalt nog even de lijntjes van de tabel weg en past de breedte van de eerste kolom aan, zodat het er als een mooi formulier komt uit te zien. “Jammer dat we geen logo van de manege hebben,” zucht ze. “Ja, dat zou echt gaaf zijn, maar volgens mij heeft de manege niet eens een logo. Als we nou goed konden tekenen, dan konden we er eentje voor ze maken!” zucht Emma terug. Even staart ze dromerig voor zich uit en dan veert ze op, “We kunnen natuurlijk altijd een plaatje van internet gebruiken!” “Ja, dat zou wel kunnen, maar daar zit eigenlijk altijd copyright op,” weet Sophia, “En we willen natuurlijk niet dat de manege aangeklaagd wordt omdat wij het plaatje niet zelf gemaakt hebben.” Daar had Emma nog niet aan gedacht, “Maar misschien kunnen we even zoeken wat andere maneges voor logo's hebben? Wie weet kunnen we iets tijdelijks maken, dan kunnen ze het later altijd nog vervangen door een echt logo. Dan kunnen we het logo ook meteen op de website gebruiken.” Omdat ze niets beters te doen hebben, stemt Sophia in en samen speuren ze het web af naar sites van andere maneges. Niet verbazingwekkend hebben de meeste maneges een logo waar een paard in zit. “Hoe kunnen we daar nou iets origineiels van maken?” vraagt Sophia zich hardop af. “Misschien een paard in een veldje?”suggereert Emma. “Ja, maar hoe teken je dat dan weer? En dan moet het natuurlijk ook nog een beetje simpel, zodat we het kunnen tekenen.” klaagt Sophia. “Hmm, hoe zou je een veld tekenen,” vraagt Emma zich hardop af. “Wat zijn nou echte kenmerken van een veld. Eens zien, gras, een hekje, een sloot. Een hekje gaat nog wel, maar gras is veel te veel detail voor een mooi logo...” mijmert ze er lustig op los. “Hee, wacht eens, gras is groen!” roept Sophia enthousiast, “Als we nou eens gewoon een groen vierkant als achtergrond gebruiken?” “Ja, dat is een goed idee zeg!” vindt ook Emma, “Want een veld is meestal vierkant. Wat zullen we er op zetten dan? Een hekje, een paard, een manege?” “Wat dacht je van een paardenhoofd?” stelt Sophia voor, “dan hoeven we niet het hele paard te tekenen, dat scheelt weer.” Emma moet lachen, “Als we dan toch alleen maar een deel van het paard gaan tekenen, waarom dan niet het hoefijzer, dat is nog veel makkelijker!” “Hmm, dat is eigenlijk geen eens een slecht idee. En dan kunnen we er in twee boogjes Manege en Veldt boven en onder zetten,” vindt Sophia, “Met Word kun je wel van die tekst maken die in een boogje loopt. Als we dan nog wat kleuren van de website gebruiken, dan ziet het er vast wel goed uit.” Meteen opent ze paint en maakt een plaatje aan van twee bij twee centimeter. “Zo, die kunnen we vast vullen met groen,” zegt ze en voegt de daad bij het woord. “Oei, dat is wel heel erg fel groen!” vindt Emma, “Kunnen we dat ook aanpassen?” “Ja dat moet wel kunnen, eens zien, volgens mij had paint zo'n menuutje om de kleuren aan te passen. Even zoeken hoor. Ja, hier is het, colours. Kijk dan kun je precies definieren welke kleur het moet worden,” informeert Sophia haar terwijl ze met de muis speelt. Op het scherm verschijnt een schermpje met allemaal kleuren en wat invoerveldjes. “Waar staan die R, die G en die B voor?” wil Emma weten, “Weet jij dat?” “Ja, dat weet ik toevallig, papa heeft wel eens gezegd dat die voor Red, Green en Blue staan. Rood, Groen en Blauw dus. Alle kleuren op beeldschermen en televisies bestaan uit die kleuren,” verkondigt Sophia trots. “Maar op school zeiden ze dat je met rood, geel en blauw alle kleuren kon maken!” roept Emma verontwaardigd, “Zouden ze dan niet rood, geel en blauw bedoelen?” “Nee hoor, ik weet zeker dat het groen moet zijn. Want geel is in het Engels Yellow en dat begint dus niet met een G, en het was echt een Engelse afkorting. Ik kan het nog wel voor je nazoeken op Wikipedia als je wilt?” biedt Sophia aan. “Nee hoor, dat hoeft niet, als je het echt zo zeker weet. Trouwens we kunnen het toch ook gewoon zien, als we met die getalletjes spelen? Als je die van R en die van B op 0 zet, dan moet het toch groen worden?” redeneert Emma. “Ja, daar heb je helemaal gelijk in, het antwoord stond de hele tijd al voor onze neus, want kijk eens, die waarden zijn al 0!” wijst Sophia aan. “Maar moeten we nou de hele tijd met die getalletjes gaan prutsen om de goeie kleur te krijgen?” wil Emma weten. “Gelukkig niet zeg, kijk dat plaatje daarboven met al die kleurtjes? Daar kun je ook op klikken.” Sophia klikt op een donkerder kleur groen. Meteen verspringen de RGB waarden ook. “Oh ja, dat is al veel beter,” vindt Emma, “Maar misschien toch nog een klein tikje lichter.” Sophia klikt nog een keer in het scherm en weer verspringen de waardes, maar dit keer niet zo heel veel. “Ja, die vind ik mooi, houden zo!” vindt Emma. Sophia slaat het bestandje alvast even op, “Dan hoeven we niet opnieuw te zoeken naar die kleur als er straks wat misgaat.” Daarna tekent ze een ovaaltje in het midden, en vervolgens een wat kleiner ovaaltje er binnen in. Emma kijkt een beetje vreemd, maar houdt haar mond. Sophia selecteert een pipetje en klikt in het scherm. “Waarom doe je dat?” is Emma nu toch nieuwsgierig. “Kijk daar naast de kleurenbalk zie je nu twee vierkantjes, de bovenste is zwart en de onderste is groen. Met het pipetje kun je een kleur selecteren, en ik heb nu gezegd dat onze achtergrond groen is. Nu kan ik het gummetje pakken en een deel van de ovaaltjes weggummen.” Zo gezegd, zo gedaan. Voorzichtig gumt Sophia een deel van de ovaaltje weg en tekent ze een streepje om het hoefijzer te sluiten. Dan tekent ze een voor een vierkantjes in het hoefijzer voor de nagelgaten. En dan is het hoefijzer klaar. Snel slaat ze het bestand weer op. “Zo, en nu de tekst nog, die moet ik met Word maken, want zulke mooie effecten heeft Paint niet.” Word is zo geopend en de tekst ingetypt. Maar dan moet ze even rommelen om er achter te komen hoe je die mooie teksteffecten ook al weer kreeg. Na een paar minuten heeft ze het te pakken. “Oh ja, Word Art, zo heette het. Nu eens zien of ik de tekst dan ook nog een kleurtje kan geven,” mompelt ze, half tegen zichzelf, half tegen Emma. Maar dat kan ze net niet vinden in Word. “Wat nou als je de teskt gewoon zwart laat in Word, en dan in Paint een kleurtje geeft. Kan dat ook?” vraagt Emma zich af. “Hmm, dat is de moeite van het proberen waard,” vindt Sophia. Snel maakt ze de tekst af en verkleint het venster tot de tekst er nog maar net in past. Dan drukt ze op wat toetsen en opent een nieuwe tekening in Paint. Met nog een toetscombinatie verschijnt het plaatje van het Wordvenster opeens in Paint. “Wauw, hoe doe je dat?” vraagt Emma verbaasd. “Wat? Oh dat is simpel. Kijk je klikt gewoon op de toetsen Alt en Prt Sc, dat laatste is een afkorting van print screen. En als je dat dus combineert met de Alt toets, dan maakt hij een plaatje van het venster waar je mee bezig bent. Als je de Alt toets niet indrukt, dan maakt hij een plaatje van je hele scherm. Dat plaatje wordt dan op je klembord van Windows gezet. En daarna gebruikte ik gewoon Control V om het in Paint te plakken. En voila, het plaatje staat in Paint,” legt Sophia uit. Emma is diep onder de indruk, “Jij mag zeker wel vaker achter de computer!” Sophia haalt haar schouders op, “Ik heb papa wel eens geholpen met wat stukjes voor het clubblad van zijn basketbalvereniging. En hij weet heel veel van dat soort trucjes.” Maar nu komt de uitdaging van de letters de goede kleur geven en de twee plaatjes samenvoegen. Omdat je met paint alleen rechthoekjes kunt selecteren valt de tekst eigenlijk steeds over het hoefijzer heen, waardoor en deel van het hoefijzer wegvalt. “En als je nou eens het hoefijzer in het plaatje met de tekst plakt, in plaats van andersom?” vraagt Emma. Sophia vindt het een goed idee. Eerst kleurt ze de achtergrond van het plaatje met de tekst nog even, en dan selecteert ze het hoefijzer. Een paar minuten later is het plaatje klaar. En dan is het een kleine moeite om het op het formulier te plakken. “Zo, zullen we eens het logo en het formulier aan mama laten zien?” stelt Sophia voor. “Ja, ik ben benieuwd wat ze er van vindt,” zegt Emma, “en daarna moet ik weer naar huis. We zijn al weer bijna de hele dag bezig geweest!” Mama zit niet in haar kantoortje, dus loopt Sophia naar de gang om eens naar boven.te roepen of haar moeder daar is. Eenmaal in de gang hoort ze het geluid van de stofzuiger, en dus loopt ze meteen maar naar boven. Ze steekt haar hoofd om de deur waar het geluid van de stofzuiger vandaan komt en roept, “Mam, heb je zo even tijd om te komen kijken naar wat we gemaakt hebben?” Mama draait haar hoofd om en zegt dat ze bijna klaar is en zo wel even komt kijken. Sophia loopt terug naar beneden waar Emma nog steeds achter de laptop zit. “Mijn moeder is nog even bezig, maar ze komt er zo aan. Zal ik dan eerst nog maar even een glas limonade maken?” Emma knikt en Sophia loopt naar de keuken. Net als ze terugkomt lopen met twee glazen limonade komt haar moeder de kamer binnen. “Zo, laat maar eens zien wat jullie gemaakt hebben dan.” als ze haar het inschrijfformulier laten zien, moet ze even lachen. “Ha, goed gedaan zeg, dat ziet er net echt uit. Is dat het logo van de manege?” “Nee, de manege heeft voor zover wij weten nog helemaal geen logo. Dus hebben we er zelf maar eentje gemaakt. Hoe vind je het?” vraagt Sophia haar. Mama is onder de indruk, “Dat is een mooi strak logo geworden, en de kleuren passen goed bij de site. Ik zou zeggen nu nog even op de site zetten en jullie zijn helemaal klaar. Dus jullie gaan het morgen inleveren? Dan balen jullie zeker wel dat het nog zo lang duurt voordat de deadline verstreken is!” “Ja, eigenlijk wel, maar daar is niets aan te doen,” verzucht Emma, “maar goed dan moeten we maar gewoon weer een volgend project verzinnen om onszelf bezig te houden. Sophia, ik moet nu echt naar huis, kun jij dan het logo nog op de website zetten?” “Tuurlijk, dat is twee tellen werk. Voordat jij thuis bent, staat het logo al op de site,” verzekert Sophia haar, “Dan kun je het meteen aan je ouders laten zien. Ik zal vanavond ook nog even het formulier uitprinten, dan kan ik het morgen meenemen.”

De volgende dag heeft Sophia het formulier in haar broekzak gestopt en met haar cap onder haar arm staat ze al te wachten als Emma aan komt fietsen. “Hoi, ben je er klaar voor?” roept Emma haar al tegemoet als ze naar buiten komt. “Helemaal! Ik heb het logo op de site gezet en het uitgeprinte formulier heb ik bij me,” roept Sophia terug, terwijl ze op haar fiets springt. Samen racen ze om het hardst naar de manege. Echt opletten doen ze niet, maar gelukkig is er weinig ander verkeer. Anders had het nog wel eens verkeerd af kunnen lopen. Heelhuids komen ze bij de manege aan en gaan meteen op zoek naar Martin. Helaas is hij niet in de stallen, de bak of de kantine. Een beetje teleurgesteld gaan ze hun ponys vast opzadelen. Maar gelukkig is Martin in de bak als ze aankomen met de ponys. “Kijk eens Martin, hier is de eerste aanmelding voor de wedstrijd!” roept Emma vrolijk uit. “Zo, dat is snel! Hoe hebben jullie dat nou weer voor elkaar gekregen?” lacht Martin terug, “Hebben jullie een aardige programmeur omgekocht?” “Wat? Nee! We hebben het gewoon zelf gemaakt!” roept Emma verontwaardigd. Sophia moet lachen, zij had wel door dat Martin maar een grapje maakte. Martin steekt zijn handen in de lucht, “Rustig maar, meisje! Dat hadden jullie toch al gezegd? Ik maakte maar een grapje.” Emma voelt zich een beetje in de maling genomen en krijgt een nukkig gezicht. Sophia en Martin moeten nu nog harder lachen. Sophia overhandigt het formulier aan Martin. “Wat is dit? Hebben jullie een papieren website gemaakt?” vraagt die verbaasd. “Haha,” lacht Sophia, “nee hoor, hier staan alleen de gegevens op van waar je de website kunt bekijken en onze namen, zodat je niet kunt vergeten wie het gemaakt heeft.” “Hee, kijk nou, hebben jullie ook een logo voor de manege gemaakt? Dat ziet er leuk uit, zeg! Heel formeel dat formulier! Misschien dat we het logo ook wel gebruiken als jullie website niet wint. Ik vind het echt gaaf! Als de eigenaar er ook zo over denkt, dan zorg ik dat jullie ook daar nog een prijsje voor krijgen,” belooft Martin. Sophia benadrukt nog wel even dat de website dan wel al online staat, maar dat hij nog wel op een andere plek gezet moet worden, omdat hij niet op haar moeder's site kan blijven staan.

Als de meiden zich omdraaien om naar hun pony te gaan zien ze Emeline nijdig kijken. “Wat zou die nou weer hebben,” fluistert Emma naar Sophia, “Ze wist toch dat wij ook een website aan het maken waren. Zou ze gedacht hebben dat we het niet serieus meenden? Ze ziet er echt uit alsof we haar favoriete teddybeer afgeslacht hebben.” Sophia moet grinniken bij het idee dat Emeline een favoriete teddybeer zou hebben. De hele les door blijven de twee meiden giechelig en ze bakken er dan ook helemaal niets van. “Nou meiden, ik hoop dat jullie website beter is dan jullie rijkunsten!” zegt Martin als ze eindelijk weer afstijgen om de ponys naar de stal terug te brengen. “Oh, dat zit wel goed hoor,” zegt Emma uitgelaten, “mijn hoofd zit nu gewoon zo vol met al die HTML enzo dat mijn paardrijkunsten er uitgelekt zijn. Maar die komen wel weer terug nu de website af is.” Sophia giert nu echt van het lachen. Bento kijkt een beetje verbaasd naar haar om alsof hij wil vragen of het nou echt zo grappig is. Giebelend zetten ze de ponys terug in de stal en brengen ze de zadels en hoofdstellen terug naar de zadelkamer. Bento en Marieke worden natuurlijk nog wel even goed afgeborsteld voordat ze weer naar huis toe gaan. Op de terugweg op de fiets koelen ze wel een beetje af, want er staat een straf windje tegen, dus er moet hard gewerkt worden. Voor giechelen hebben ze echt geen adem meer over. Bij Sophia's huis nemen ze afscheid. “En?” vraagt mama in de keuken als Sophia thuiskomt, “wat vonden ze er van?” “Geen idee, mam, ze hebben daar geen pc, dus als ze er al wat van zeggen voordat de wedstrijd voorbij is, dan horen we dat op zijn vroegst volgende week.” “Nou, dan hoop ik dat jullie volgende week al wat horen, want ik ben bijna net zo nieuwsgierig als jullie zelf wel zullen zijn!” “En weet je, Emeline, ik heb je vast wel eens over haar verteld, die was een partijtje pissig toen ze zag dat wij al wat inleverden. Echt, je zou denken dat we haar persoonlijk beledigden. Emma vond dat ze keek alsof we haar lievelingsteddybeer afgeslacht hadden. Nou, en toen konden we gewoon niet meer stoppen met lachen.” vertelt Sophia lachend, “Het idee alleen al van Emeline met een teddybeer!” Mama ziet er de humor ook wel van in, ze heeft ondertussen al genoeg verhalen van de verwaande Emeline gehoord. “En hebben jullie al bedacht wat het volgende project moet worden?” vraagt mama zich af. “Nee, we hebben nog geen flauw idee. Hoezo, heb jij nog een leuk idee?” vraagt Sophia hoopvol. Mama moet lachen, “Nee, ik heb ook geen idee, maar ik was gewoon nieuwsgierig of jullie nog wat gingen doen met je nieuwe kennis.” “Wat, verwachte je dat we onze carrière nu al zouden beginnen? Is het niet handiger om eerst een middelbare school te kiezen?” plaagt Sophia haar moeder. “Hmm, ja daar heb je misschien wel een punt,” gaat haar moeder op een serieuze toon verder. Sophia kent haar moeder echter goed genoeg om te weten dat ze nu ondanks haar strakke gezicht een grapje maakt. “Tja, jullie zijn natuurlijk ook nog te jong om een eigen bedrijfje te beginnen. Dan zou ik het op moeten richten en jullie al het werk laten doen. Hmm... Of ik zou natuurlijk gewoon jullie verder op kunnen leiden, en jullie dan al mijn werk kunnen laten doen. Oh, maar dat had ik natuurlijk niet hardop moeten zeggen, want nu heb je me natuurlijk door en wil je niet meer gratis voor me werken. Jammer, zo wordt ik natuurlijk nooit een 'evil genius' die de wereld overneemt,” maakt ze haar verhaal met een grijns af. Sophia giert nu weer van het lachen. “Pas maar op hoor, straks hou ik je aan die belofte om ons te leren programmeren. Dan heb ik straks tijdens mijn studie een mooie manier om wat bij te verdienen!” waarschuwt Sophia haar. Op slag is haar moeder weer serieus, “Als jij echt wilt leren programmeren, wil ik wel proberen om het je te leren hoor. Ik weet niet of ik een goede leraar zou zijn, maar ik kan je in ieder geval aan de goede boeken helpen.” Sophia denkt even na, “Ik zal het in mijn achterhoofd houden en er even over nadenken. Misschien doe ik het wel.”

De volgende dag op school bespreekt Sophia het aanbod van haar moeder met Emma. “Zou je dat echt willen?” vraagt Emma, “Is dat niet hartstikke moeilijk?” “Tja, dachten we dat eerst van HTML ook niet? Alles is moeilijk als je niet weet hoe het moet. Maar ik weet het nog niet. Het zou natuurlijk wel een mooi bijbaantje zijn als we straks naar de universiteit gaan. Vooropgesteld dat we naar de universiteit gaan natuurlijk. Weet jij al wat je later wilt worden?” vraagt Sophia. “Nee, ik heb echt nog geen flauw idee,” bekent Emma. “Ik ook nog niet hoor,” geeft Sophia toe, “maar als ik zo kijk naar mijn moeder, nou dan is IT zo gek nog niet. Lekker thuis werken, nooit in de file. Maar je hebt gelijk, laten we eerst maar eens zien hoe de middelbare school gaat.”

Langzaam verstrijken de weken en wordt alles weer zoals het was voordat ze van de wedstrijd gehoord hadden. Vlak voor de deadline komt Emeline met een memorystick aan op de paardrijles. Ze werpt nog eens een vuile blik op Emma en Sophia als ze hem overhandigt heeft. “Tjonge,” fluistert Sophia, “Je zou haast denken dat ze nu al weet dat wij gaan winnen of zo. Moet je die vuile blik eens zien. Ze maakt toch net zoveel kans als wij? Meer nog als iemand anders het voor haar gemaakt heeft die ervaring heeft met dat soort dingen.” Martin vraagt nog eens rond of er nog andere mensen van plan zijn om iets in te leveren. Iedereen schudt zijn hoofd. “Heeft er dan iemand bezwaar tegen als we de twee inzendingen deze week al beoordelen? Dan hoeven die meiden niet nog een paar weken te wachten op de uitslag, maar kunnen we die al volgende week bekend maken.” Niemand heeft bezwaar, in feite zijn de meeste andere meiden ook wel nieuwsgierig hoe de nieuwe site er straks uit zal zien. “Ik kan het nog niet beloven hoor, ik moet ook nog even in de andere lessen rondvragen, maar ik heb niemand anders gehoord dat ze met een site bezig waren, dus ik denk dat we volgende week de bekendmaking wel al kunnen doen.” Emma en Sophia glunderen, en zelfs Emeline kijkt iets minder pissig als ze dat hoort. “Moge de beste winnen, Emeline,” roept Sophia haar toe. En meteen kijkt Emeline weer als een donderwolk. Ze draait zich zonder een woord te zeggen om naar haar pony en stijgt op alsof Sophia niets gezegd heeft. Emma en Sophia kijken elkaar hoofdschuddend aan en ook Martin kijkt fronsend naar Emeline.

En zoals Martin voorspelde kan hij inderdaad de volgende les al bekend maken wie de winnaar is. “Omdat er niemand uit de andere klassen iets ingeleverd hebben, kan ik hier als eerste bekend maken wie de winnaar is. Ik heb van de eigenaar een mooi officieel certificaat gekregen om uit te raken aan de winnaar. Of eigenlijk moet ik natuurlijk zeggen winnares,” Emeline begint meteen te glunderen als hij dat zegt. “want alle deelnemers waren vrouwelijk,” gaat Martin verder. En aangezien ik er nooit zo goed in ben om een lang verhaal op te houden om het spannend te maken zal ik dan nu toch maar meteen bekend maken wie er gewonnen heeft. Emma en Sophia, willen jullie even naar voren komen?” Emeline's gezichtsuitdrukking verandert meteen van triomfantelijk in volslagen ongeloof. Een hoop meiden kunnen een klein glimlachje niet onderdrukken. Martin gaat weer verder alsof hij niets gezien heeft. “De eigenaar vond jullie site de mooiste van de twee. Simpel, maar heel doeltreffend, waren zijn exacte woorden. En ook het forum dat er bij zat scoorde hoge ogen. En omdat jullie ook nog een mooi logo hadden gemaakt, heeft de eigenaar besloten dat jullie alletwee de prijs gewonnen hebben. Dus jullie mogen allebei een jaar lang gratis lessen.” Eerst geloven Emma en Sophia hun oren niet, en dan slaken ze allebei een jubelkreet uit. Emma geeft spontaan Martin een zoen en omhelst dan Sophia, “We hebben gewonnen!” Met zijn tweeën maken ze een klein rondedansje. Op Emeline en haar kliekje na, kunnen alle meiden er om lachen. “Gefeliciteerd meiden!” roept Joke, “En wanneer krijgen wij de site nu te zien, Martin?” “Nog even geduld. De eigenaar moet eerst nog even een host vinden en een domeinnaam regelen. Maar met een beetje mazzel hebben we over een maandje ofzo de technische details afgehandeld en is site echt live,” lacht Martin, “En misschien als Sophia haar moeder lief aankijkt mogen jullie al even spieken op de testsite. Wat denk jij Sophia, zou ze dat goed vinden?” “Ik zal het haar even vragen, maar eigenlijk denk ik van wel. Weet je wat, als het mag, dan neem ik volgende week voor iedereen een briefje mee met de link er op, dan kunnen jullie allemaal even kijken,” belooft Sophia. “Dat zou echt gaaf zijn,” vindt Joke, en de andere meiden knikken.

Na de les racen Emma en Sophia naar huis om ook daar het goede nieuws te vertellen. Voordat Emma naar huis gaat, wipt ze nog even met Sophia mee naar binnen om Sophia's moeder voor alle hulp te bedanken. “Mam, mam, we hebben gewonnen!” jubelt Sophia meteen als ze binnenkomen. “Echt waar? Gefeliciteerd meiden!” Mama geeft alletwee de meiden een dikke pakkerd. Emma plant meteen een dikke zoen op haar wang terug, “Nou we hadden het echt niet zonder u gekund! Dus nog heel erg hartelijk bedankt!” “Graag gedaan hoor meid, ik vind het altijd leuk als ik iemand kan helpen,” zegt mama lachend. “Mam, mogen we de link ook aan de rest van de meiden van de manege geven? Ze zijn allemaal hartstikke nieuwsgierig,” vraagt Sophia. “Wat? Oh ja, natuurlijk mag dat. Zoveel meiden zijn er toch ook weer niet op de manege? Ik verwacht niet dat me dat heel veel verkeer extra oplevert. Ik hou het anders wel even in de gaten, mocht het om wat voor reden dan ook toch te veel worden, dan sluit ik de site gewoon.” “Ik moet weer naar huis,” zegt Emma, “thuis zijn ze vast ook reuzebenieuwd of we gewonnen hebben of niet, en als ik te lang wegblijf, dan worden ze ongerust. Tot morgen, Sophia!” “Tot morgen Emma, prettige avond!” zwaait Sophia haar uit.

De volgende dag op school is het grote nieuws dat de twee meiden gewonnen hebben hun al voorgegaan. Bram komt al op hun af, “Wat hoor ik nou, hebben jullie gewonnen? Gefeliciteerd! En wanneer mag ik die beroemde site nou eens zien?” “Dank je wel, Bram! Je zult alleen nog even moeten wachten, want de manege moet nog op zoek naar een host om de site neer te zetten. Maar zodra die gevonden is en de site live staat, dan laten we je het weten!” zegt Sophia. Mama heeft dan wel gezegd dat de meiden van de manege de site mogen kijken, maar ze wil toch nog niet iedereen de link geven. Mama heeft haar namelijk eens uitgelegd dat iedere bezoeker die de site bekijkt alles wat hij ziet eigenlijk download. En al dat downloaden noemen ze verkeer, en voor te veel verkeer moet je betalen. Na Bram komen er nog heel wat mensen langs om hun te feliciteren met hun succes. Heel wat van de meiden uit hun klas zijn jaloers op de prijs die ze gewonnen hebben. “Zo hee, een heel jaar gratis paardrijles! Dat zou ik ook wel willen winnen,” verzucht Janneke, “Mijn ouders vinden paardrijden te duur.” “Ik moest het ook zelf betalen van mijn zakgeld hoor,” zegt Sophia, “Maar nu kan ik dus eindelijk sparen voor een echte paardrijbroek. De cap en de laarzen heb ik al voor mijn verjaardag gehad, maar een echte broek heb ik nog niet.” “Nou, ik vind het hartstikke gaaf, veel plezier ermee!” zegt Janneke nog net voor de bel gaat. Snel lopen ze naar binnen.

Die avond gaat Sophia meteen briefjes maken om uit te delen. Om niet te veel blaadjes te hoeven gebruiken maakt ze een velletje vol met strookjes waar alleen de URL op staat. Zo kunnen er wel tien briefjes uit een blaadje. Nadat mama even gekeken heeft of alles klopt print ze twee blaadjes. Dan heeft ze zeker genoeg voor alle meiden van haar paardrijklas. Alle andere mensen mogen gewoon wachten tot de echte site live gaat. “Je mag trouwens wel tegen de manege zeggen dat ik het beheer van de site wel wil regelen als ze een host gevonden hebben,” stelt mama voor. Sophia vliegt haar moeder om de hals, “Bedankt mam! Daar zullen ze op de manege heel erg blij mee zijn! Want daar hebben ze alleen verstand van paarden, en niet van computers.” “Ja, dat dacht ik al!” glimlacht mama, “En voor mij is het een kleine moeite. Dan weet ik tenminste zeker dat al jullie harde werk niet voor niets is geweest!” Als de printer klaar is, knipt Sophia de strookjes af. Ze had er al streepjes tussen gezet, dus dat knipt lekker makkelijk. De afgeknipte strookjes doet ze in haar cap, dan kan ze ze zondag niet vergeten.

Die week worden ze elke dag weer gefeliciteerd met het winnen van de wedstrijd als alle kinderen het nieuws via via te horen krijgen. Zelf hebben de meiden het eigenlijk alleen maar aan hun ouders verteld. Maar zelfs de meester heeft het nieuws te horen gekregen en feliciteert hun. “En jullie hebbne die website helemaal zelf gebouwd? Knap hoor. Gaan jullie straks na de middelbare school dan informatica studeren?” vraagt hij grappend. De meiden kunnen er wel om lachen. “Nou eigenlijk wilde ik gewoon in de bijstand,” grapt Emma terug, “maar misschien dat ik met die websites inderdaad toch meer kan verdienen.”

Sommige meiden uit de klas willen ook weten of het nou moeilijk is om zelf een website te bouwen. “Moeilijk? Welnee joh!” zegt Emma een beetje trots, “ik kon het toch ook leren! En ik ben normaal gesproken helemaal niet technisch. Ik kan maar net aan de televisie op een ander kanaal krijgen!” Sophia en Emma kijken elkaar even aan, ze hebben alletwee op het zelfde moment dezelfde gedachte gekregen. “Als je wilt kunnen we het je wel leren,” zegt Sophia tegen Annemiek, waar ze op dat moment mee praten. Annemiek kijkt nog een beetje twijfelend, maar haar vriendinnen Simone en Nicole die er ook bij staan zijn meteen enthousiast. “Zou je dat echt willen doen? Dat zou echt supergaaf zijn!” vindt Nicole. “Nou als jullie meedoen, dan doe ik ook mee,” zegt Annemiek dapper. “Hebben jullie alledrie een laptop?” vraagt Emma zich af, “Want anders wordt het nog best rottig, Sophia. We mogen als we het lief vragen de laptop van je vader misschien wel weer lenen, maar dat is voor drie personen niet genoeg.” “Oei, daar heb je een goed punt. Hebben jullie die?” vraagt Sophia hoopvol, want dat is een punt waar ze nog niet aan gedacht had. “Ik mag misschien de laptop van thuis wel lenen,” zegt Annemiek, “Maar dat moet ik wel eerst vragen.” Nicole en Simone schudden verdrietig hun hoofd. “nee, wij hebben alleen een gewone computer thuis. Die is veel te zwaar om mee te nemen,” zegt Nicole. Simone zegt dat dat ook voor haar geldt. “Hmm, weet je wat, ik zal mijn moeder wel eens vragen of die een oplossing weet. Zowiezo zal ik wat voor moeten bereiden voordat ik een echte cursus kan geven. Ik zal jullie zo snel mogelijk laten weten hoe we het oplossen,” belooft Sophia, “Desnoods werken we bij mij thuis op papier en dan krijgen jullie als huiswerk mee om het thuis uit te proberen.” Daar vrolijken de meiden wel weer wat van op.

Later thuis legt Sophia het probleem aan haar moeder voor. “Nou, nou, je neemt dat van dat bedrijfje wel serieus zeg!” grapt haar moeder, “Meteen al cursus geven! Nee hoor meid, ik vind het hartstikke leuk. Ik zal wel eens wat rondvragen, misschien dat ik nog wel wat mensen ken die een oud laptopje of pc te leen hebben voor een paar maanden.” “Echt, zouden mensen zulke dure dingen zo maar uitlenen?” vraagt Sophia verbaasd. “Oh vast wel, want als je in de IT werkt wil je meestal toch al na twee jaar een nieuwe pc. Maar vaak is de oude dan nog te goed om zo maar weg te doen. Dus ik ken genoeg mensen die meerdere pc's in huis hebben staan. En een cursusje HTML is niet zo spannend dat ze er over zouden twijfelen. En al helemaal niet als ik vertel dat we hier straks een heus clubje meiden aan het werk hebben. Iedereen roept al jaren dat er meer vrouwen in de IT moeten komen. Zal ik je ook helpen om je cursus voor te bereiden? Ik neem aan dat jullie het op woensdagmiddag gaan doen. Dan moet ik wel werken, maar als ik je een beetje help met je cursusje dan kunnen Emma en jij dat prima verder regelen,” stelt mama enthousiast voor.

Sophia neemt zich voor om de meiden de volgende dag het nieuws al te melden, maar haar moeder heeft 's ochtends zelfs nog beter nieuws. Ik heb even met wat collega's gesproken en ik heb drie extra laptopjes weten te regelen, dus je kunt volgende week woensdag je cursus meteen beginnen als je wilt. Dan kunnen we zaterdag wel even wat opdrachtjes in elkaar draaien. Volgens mij kunnen we ook al een hoop uit het boek hergebruiken. En dan kunnen we er samen wel een aantal opdrachtjes bij verzinnen. Vertel Emma maar dat ze van harte welkom is om zaterdag te komen, dan kan ze ook wel blijven eten. Uitgelaten vertelt Sophia alles aan Emma en de andere meiden. Die zijn ook allemaal meteen superenthousiast. “Wauw, dus je moeder heeft zomaar drie laptops voor de cursus weten te regelen?” vraagt Annemiek. “Jij hebt echt een supermoeder!” vindt Simone. “Wij zullen er zijn hoor!” jubelt Nicole, “Weet je, dan zijn we net een echt clubje.” “Oeh,” voegt Emma toe, “en een clubje moet een naam hebben! Heeft er iemand ideeën?” “Wat dachten jullie van computermeiden,” stelt Annemiek voor. “Of gewoon HTML-club,” oppert Simone. “Nee joh! IT-girls!” giert Nicole van het lachen, “je weet wel net als in die boekjes over de it-girls. Van eh, hoe heet ze ook al weer?” “Oh ja, je bedoelt die boekjes van die Cecily!” roept Annemiek uit, “Die met die moeilijke achternaam. Maar wat hebben die boeken met ons te maken? Ik zou mezelf nou niet direct een it-girl noemen.” “Nee, geen it-girl, maar straks wel een ie-tee-girl! En dat schrijf je precies hetzelfde!” giert nu ook Emma. Nu gieren ze allemaal van het lachen. “Ja hoor, die houden we er in!” giechelt Sophia tussen haar lachhikken door.

Mama kan er 's avonds ook hartelijk om lachen als Sophia het uitlegt, “Ik heb nog nooit van die boeken gehoord, maar ik vind het leuk verzonnen. Niet vergeten dat je IT met hoofdletters schrijft, he? Dus de IT-girls verzamelen komende woensdag. Helemaal goed.”

Op zaterdag gaan mama, Emma en Sophia met het HTML-boek om de tafel zitten. “Laten we eerst maar wat op de ouderwetse manier op papier zetten, gewoon met pen en potlood,” stelt mama voor. “Dan typen we het later wel in. Verder zou ik jullie aanraden om de lessen niet langer dan een uurtje te maken. Jullie hebben zelf natuurlijk wel een versnelde cursus gehad, maar het is beter om wat meer tijd te nemen, dan snap je het uiteindelijk beter.” Ze besluiten om in de eerste les een simpele Hallo wereld applicatie te maken. Dan kunnen ze nog wat spelen met de kleurtjes van de achtergrond en de tekst en dan is het wel weer mooi geweest. Ze weten nog niet eens zeker of alledrie de meiden al wel eens zelf een computer opgestart hebben. En ze kunnen altijd nog alvast wat tekst verzinnen om in te typen. Als alles op papier staat, gaat Sophia het intypen, terwijl Emma en mama samen de tafel vast dekken voor het middageten. Na de lunch gaan ze ook alvast verder met de opdrachten voor week twee. “Als de groep dan heel erg snel is, dan kunnen jullie altijd nog verder gaan. In les twee leren ze over alinea's en plaatjes. En over hoe je verschillende paragrafen verschillende opmaak geeft. “Doe dat nog maar niet met stylesheets, je kunt dat soort eigenschappen ook aan de paragraaf zelf geven.” Al pratend leren Emma en Sophia ook nog het een en ander bij. Want dat je een paragraaf ook eigenschappen kon geven zonder een stylesheet te gebruiken wisten ze nog niet. Vaag kon Sophia zich nog wel iets herinneren, maar zelf had ze het nog nooit gebruikt. En dus proberen de meiden het zelf even uit voordat ze verder gaan. De hele middag gaan ze door met het voorbereiden van de cursus. En voor ze het weten is het al weer etenstijd. Sophia gaat weer alles intypen, terwijl Emma de tafel dekt en mama het eten gaat klaarmaken. Mama heeft lekker simpele pizza's uit de supermarkt, dus daar hoeft ze niet zo veel aan voor te bereiden. Als de pizza's klaar zijn is Sophia net klaar met typen. Emma en mama waren natuurlijk allang klaar. Emma was naast Sophia gaan zitten en mama was wat klusjes gaan doen. Papa komt er bij zitten en samen smikkelen ze lekker van de pizza's. Na het eten gaan ze nog een cursusdag voorbereiden, en dan is het tijd voor Emma om naar huis te gaan. Papa brengt haar even, want ondertussen is het al lang donker. Mama helpt Sophia nog even met het intypen en printen van de cursus. “Zo, vier cursusdagen voorbereidt, geen slechte score voor een dag hard werken, zou ik zeggen,” zegt mama tevreden, “maar nu snel naar bed, want morgen moet je weer vroeg op om naar de manege te gaan. Liggen al je briefjes voor de meiden daar al klaar?” “Ja hoor, die had ik al in mijn cap gestopt, zodat ik ze niet kon vergeten!' zegt Sophia tevreden.

Op de manege drommen alle meiden meteen om Emma en Sophia heen. Natuurlijk weer met uitzondering van Emeline en haar vriendinnen. Die doen nog steeds hooghartig of Emma en Sophia niet bestaan. Vrolijk kwebbelend deelt Sophia de briefjes aan iedereen uit. “jammer dat er hier geen computer is,” vindt een van de meiden, “anders hadden we meteen kunnen kijken. Maar ik ga vanavond meteen kijken hoor! Ik ben reuze benieuwd!” Al het gekwebbel duurt zo lang, dat Martin verbaasd komt kijken waar iedereen blijft. “Hop hop meiden! De les zou al begonnen moeten zijn en jullie hebben de ponys nog niet eens gezadeld!” Snel heltp hij Emma en Sophia bij het zadelen en dan begint de les.

Na de les gaan de meeste meiden snel naar huis. Maar het snelst van allemaal is Emeline, die al het gekwebbel over de site duidelijk zat is. Ze laat zelfs het borstelen van haar eigen pony over aan een van haar vriendinnen. Die is daar duidelijk stiekem wel blij mee, want als bijna iedereen weg is, komt ze nog even gauw op Sophia af. “Heb je voor mij ook nog zo'n strookje?” vraagt ze een beetje verlegen. “Tuurlijk joh! Ik heb er nog genoeg. En iedereen is welkom om te kijken hoor! Straks is de echte site toch ook voor iedereen,” vindt Sophia, die meteen in haar bruikzak grabbelt om een van de overgebleven briefjes op te duiken. “Bedankt,” zegt het meisje nog net voordat ze wegvlucht.

Emma en Sophia fietsen samen naar huis. Emma gaat nog even met Sophia mee om nog even te kijken hoe de printjes van hun cursusmateriaal er uit zien. “Wouw, die zijn echt mooi geworden. Ik vind vooral de titels erg gaaf. 'Hoofdstuk 1' dat klinkt echt stoer, net echt!” Sophia is zelf ook best wel trots. “Als je zin hebt, kunnen we nog wel een hoofdstuk proberen te maken.” stelt ze voor. Aangezien ze vroeg thuis waren, stemt Emma toe. Samen kruipen ze met het HTML-boek achter de laptop om te kijken wat er in die vijfde les moet komen. Als mama een uurtje later ook thuis komt is ze verbaasd om de meiden al thuis te zien. “Hee, nu al thuis? En al weer aan het werk ook, zie ik! Was er geen les?” “Oh hoi mam, wel hoor, maar iedereen was zo nieuwsgierig naar de site dat ze allemaal snel naar huis wilden, dus toen zijn wij ook niet zo lang gebleven,” zegt Sophia. “En omdat we toch vroeg thuis waren, vonden we dat we nog wel een hoofdstuk konden maken,” voegt Emma toe, “Zo'n cursus maken is best leuk!” Niet veel later is het dan toch tijd dat Emma weer naar huis toe moet.

Maandagmiddag uit school gaan de meiden meteen op het forum kijken. Daar staan inmiddels al heel wat berichtjes van alle meiden van de manege. Vooral het onderwerp over je favoriete pony loopt goed. Gedurende de hele week houden de meiden het forum in de gaten en zijn ze een groot deel van hun tijd op het internet te vinden. Omdat het nog zo nieuw is, zien hun ouders het even door de vingers.

En dan is het woensdagmiddag en is het tijd voor de eerste les van de IT-girls. Sophia heeft in de keuken al glazen limonade klaargezet, en vertelt de meiden om eerst maar even voor in de huiskamer te gaan zitten, want met de limonade mogen ze nog niet achter de computer. Met hun limonade lopen de meiden naar de bank. Sophia komt er als laatste achter aan met een koektrommel. Nadat ze iedereen een koekje heeft gegeven, vraagt ze iedereen hoeveel ze al van computers weten. Nicole begint, “Tja, hoeveel ik van computers weet? Niets eigenlijk. Ik bedoel ik zit natuurlijk wel eens achter internet, maar hoe dat allemaal werkt weet ik echt niet.” Sophia snapt dat de vraag wat te vaag is en stelt een nieuwe vraag: “Okee, de eerste vraag wordt dan, weten jullie allemaal hoe je de computer aan- en uitzet en hoe de muis en het toetsenbord werken? Het is een beetje een flauwe vraag, maar het is wel handig om van te voren te weten.” Lachend bevestigen de meiden dat ze dat wel kunnen. “Mooi, dat was al stap één. Vraag twee, hebben jullie wel eens een website gezien?” Weer bevestigen alledrie de meiden. “Nou, dan weten jullie zeker niet niks. Hoe kwamen jullie op die website?” “Oh, door zo'n adres in te typen!” weet Simone. “Ja, of door op een link te klikken op een andere site!” voegt Annemiek enthousiast toe. “Of door in Google te zoeken, maar dat is eigenlijk natuurlijk ook gewoon op een link klikken,” zegt Nicole, een beetje teleurgesteld dat ze niet nog een andere manier kan toevoegen. “Zie je wel,” vindt Emma, “Jullie weten al best veel! Nou, dan kunnen we nu echt beginnen met de les.” En ze voegt de daad bij het woord door de voorbereide hoofdstukken uit te delen, “Terwijl we eten en drinken kunnen jullie de introductie alvast doorlezen!” “Dit hebben we niet allemaal zelf bedacht hoor,” zegt Sophia snel als ze de bewonderende blikken van de meiden ziet, “het meeste komt uit het HTML-boek van mijn moeder. Maar zo is het wat overzichtelijker. Dat boek gaat best wel snel door de stof heen.” Meteen gaan de meiden aan de studie, en ze gaan er zo in op, dat als ze klaar zijn met lezen hun glazen limonade nog onaangeraakt op de tafel staan. Emma en Sophia moeten er stilletjes om lachen, maar laten de meiden rustig lezen. Tenslotte vonden zij het zelf toen ze net begonnen ook zo interessant. “Jeetje, dit ziet er nog best wel technisch uit,” zegt Annemiek die al een beetje verder gelezen heeft. “Nou, drink dan eerst je limonade maar op,” vindt Emma, “Dan gaan we het daarna gewoon uitproberen, en dan zul je zien dat het best wel meevalt.” In één teug gaan de glazen leeg en drommen de meiden naar de eettafel waar de laptops al klaar staan. “Zo, eerst mogen jullie ze zelf aanzetten. Mijn moeder heeft me verteld dat er geen wachtwoorden opzitten, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Als dat gelukt is mag je het programma dat 'Notepad' heet openen,” instrueert juf Sophia. Het duurt even voor de laptops opgestart zijn, maar dan hebben de Simone en Nicole al snel Notepad geopend. “Ik zie geen Notepad,” zegt Annemiek teleurgesteld. Emma kijkt even over haar schouder mee, “Oh, ik zie het al! Jouw Windows is in het Nederlands, en dan heet het 'Kladblok'! Kijk daar staat hij op je bureaublad.” Gerustgesteld dat ze toch niet de domste is, klikt Annemiek snel het programma open. “Sorry, Annemiek, dat was ik vergeten te controleren,” verontschuldigt Sophia zich, “Zo'n programma noemen IT'ers een teksteditor, dus dan weet je dat ook weer. Als we dus teksteditor zeggen, dan bedoelen we Notepad of Kladblok. En dan mogen jullie nu de eerste oefening maken. En denk er aan, geen vraag is te dom om te stellen!” “De enige domme vraag, is de vraag die niet gesteld is!” voegt Emma toe. Snel gaan de meiden aan de slag. En eigenlijk nog het meest tot haar eigen verbazing, is Annemiek het eerste klaar. “Hee, hij doet het!” roept ze opgetogen uit, “Werkt het bij jullie ook al?” Snel tikken Annemiek en Nicole de laatste dingen in. “Ja, nu wel,” roepen ze in koor. Allevijf de meiden moeten dan lachen. “Zie je wel, Annemiek, zo moeilijk is het helemaal niet!” zegt Emma tevreden. “Nee, dit was inderdaad heel makkelijk. En,” al pratend typt ze nog wat in, “kijk, nu praat hij tegen mij!” Op haar scherm staat een tekstje 'Hallo Annemiek'. “Goed gedaan, Annemiek!” prijst Sophia haar, “En nu oefening twee.” De rest van het uur spelen de meiden met kleurtjes voor de tekst en kleurtjes voor de achtergrond. En ook de tekstjes veranderen regelmatig. Na afloop drinken de meiden nog een glas limonade en dan gaan ze weer naar huis. Emma en Sophia zwaaien de meiden uit en blijven dan nog even zitten om alles na te bespreken. “Het ging wel goed, hè?” vindt Emma. “Ja, ze pakten het allemaal snel op. En zelfs Annemiek vindt het nu leuk,” voegt Sophia toe. “Zullen we nog even op het forum kijken?” stelt Emma voor. Maar als ze het forum openen, wacht hun een nare verrassing. Er staan allemaal rare berichtjes op. Reclame voor medicijnen, berichten vol met links naar allemaal sites, en nog veel meer rare dingen. Ontzet lopen de meiden naar mama's kantoor. “Mam, mam er staat echt een enorme berg spam op het forum!” Sophia is zo geschrokken dat ze helemaal niet door heeft dat haar moeder aan de telefoon is. “Een momentje schat, ik moet even dit gesprek afhandelen. Sorry, hoor, mijn dochter was ergens van geschrokken, ga verder,” gaat haar moeder verder met haar gesprek. Ongeduldig wachten Emma en Sophia tot ze klaar is met bellen. Als ze ophangt, haast Sophia zich te verontschuldigen, “Sorry dat we je zo stoorden mam, maar ze hebben het hele forum volgespamd!” Haar moeder opent meteen het forum, “Oei, dat ziet er niet best uit inderdaad. Kun je even inloggen, want jij hebt de administratorrechten.” Snel logt Sophia in en geeft dan het toetsenbord weer aan haar moeder. “Het eerste wat je dan doet, is de persoon die al die spam post bannen,” legt ze uit. “Bennen? Wat is dat?” vraagt Emma. “Bannen is Engels voor verbannen, en dat betekent dat je iemand wegstuurt. En de software zorgt er dan voor dat die persoon ook niet meer terug kan komen. Sommige software doet dat aan de hand van e-mailadressen, maar soms kan het ook met IP-nummers. En een IP-nummer is een soort van telefoonnummer dat je computer heeft op intenet. Zelf zie je die eigenlijk nooit, maar de computer heeft er eentje nodig om te kunnen verbinden met internet en met andere computers. Gelukkig hebben ze hele slimme programmaatjes bedacht die dat allemaal vanzelf regelen,” legt mama uit. Terwijl ze praat heeft ze de eerste spammer al opgezocht en geband. Gelukkig zit er ook functionaliteit in het forum om alle berichten van een gebruiker te laten zien. En zo heeft mama snel alle berichtjes ook weer verwijderd. Helaas zijn er nog veel meer spammende gebruikers, dus duurt het wel even voordat ze klaar zijn. “Hoe zou dat nou toch komen dat er zoveel spammers opeens tegelijkertijd ons forum hebben volgespamd?” vraagt Sophia zich af. “Ik vrees dat de URL ergens op een lijst terecht is gekomen waar de spammers hem konden vinden. Maar het blijft wel raar dat er zo veel tegelijk op één dag langskwamen. Ik zal nog even alle instellingen nalopen om te zien of er niet iets is dat programma's kan tegenhouden die spam sturen. Dan blijven alleen nog maar de menselijke spammers over,” legt mama uit. Na wat rondklikken vindt ze een instelling waarmee je een plaatje kunt laten zien met allemaal scheve letters en kronkelende lijntjes er in. Nieuwe gebruikers moeten dan de letters overtypen om te bewijzen dat ze een mens zijn. Mama heeft er een heel moeilijk woord voor: CAPTCHA dat klinkt als keptsja. Ze legt uit dat een computer de scheve letters niet kan lezen door de krullende lijntjes heen. Tot hun ergernis zien ze als ze klaar is met de intelling dat er toch nog weer nieuwe spammers zich geregistreerd hebben, en dus moeten ze die ook weer verwijderen. Maar als die berichtjes verwijderd zijn verschijnen er geen nieuwe meer. “Moet jij niet eens naar huis Emma?” vraagt mama als ze klaar is. Emma kijkt op de klok en schrikt, “Oei, ik ben al laat! Nu moet ik racen!” Nog voor ze haar zin heeft uitgesproken is ze al het kantoor uit. Sophia rent achter haar aan en zwaait haar na, “Tot morgen, Emma!” Terug in mama's kantoor is mama net aan het kijken of ze de URL met Google kan vinden. Dat blijkt toch niet het geval te zijn. “Vreemd, ik had eigenlijk verwacht dat één van de meiden de URL toevallig op een ander forum gezet had of zoiets. Dat is meestal de reden dat er opeens veel spammers komen. En dan vooral als dat andere forum niet al te veel bescherming tegen spammers heeft. Nou, ik zal het in ieder geval even wat meer in de gaten houden.”

Helaas is het de volgende dag weer raak. “Wat raar, dit moeten menselijke spammers zijn. Maar ik heb eigenlijk nog nooit gezien dat er dan zoveel op één dag bijkomen. Laten we de profielen maar eens wat beter bekijken.” Sofia heeft mama intussen ook admin-rechten gegeven en dus duikt ze er nu met haar eigen account in. “Nou, al die spammers hebben hetzelfde e-mailadres, dus dan kunnen we gewoon dat adres aan de lijst met geblokkeerde addressen toevoegen. En ik zal voor de zekerheid ook eens naar het IP-adres kijken.” De IP-addressen lijken ook allemaal best wel op elkaar en dus zoekt mama uit waar ze vandaan komen. Dan blokt ze ook de reeks addressen waar de spammers vandaan komen. Een tijdje draait het forum weer gewoon, maar dan ligt opeens mama's hele server oplat. Als mama in de logging kijkt ziet ze dat er een aanval op haar server is geweest die hem platgegooid heeft. “sophia, ikhet lijkt er zo langzamerhand op dat iemand probeert om jouw forum uit de lucht te trekken., want de aanval die net uitgevoerd is noemen ze een DDOS aanval. Dat houdt in dat een grote groep mensen, of soms ook maar een persoon met een hele grote groep computers tot zijn beschikking zoveel aanvagen doen dat een server het niet meer aankan. Als je duizenden tot miljoenen aanvragen per seconde doet, dan kan je je een eetje voorstellen dat de server overspannen raakt. Door al die aanvragen kunnen de gewone aanvragen niet meer afgehandeld worden. En dan ligt je server dus plat. Maar inmijn logging van het begin van de aanval kan ik zien dat alle pakketjes die opgevraagd werden op het forum stonden. Ken je iemand die jouw forum zou willen slopen?” oophia aarzelt, “Nou Emeline was echt heel erg boos dat haar site de wedstrijd niet gewonnen had, maar ik kan me toch niet voorstellen dat zij er achter zit. Volgens mij weet zij niet zo veel van computers...” “Maar ze wist blijkbaar wel iemand die een website voor haar kon bouwen. Als die persoon ook wat van hacken weet, dan is het best mogelijk dat hij of zij achter alle problemen met je forum zit. Jammer dat we niets kunnen bewijzen. Maar als we niet oppassen dan blijven de problemen doorgaan als de echte site straks live gaat. En als er teveel problemen zijn, dan blijven de mensen straks weg van je forum en dan wordt zo'n forum zinloos. Maar ik dacht dat Emeline helemaal niets vna het forum wilde weten? Hoe zou ze de link dan hebben kunnen doorspelen?” vragt mama zich af. “Nou, een van haar vriendinnetjes heeft wel een briefje met de link meegenomen. Die zou het natuurlijk doorgegeven kunnen hebben aan Emeline.” “Nou ja, zolang we niets kunnen bewijzen kunnen we alleen maar afwachten en hopen dat het hun gaat vervelen, want iemand beschuldigen zonder bewijs is nooit slim. Zolang ze gewoon stug volhoudt dat ze niets gedaan heeft, is er toch helemaal niets dat je kunt doen. Dus als je slim bent zeg je er zelfs helemaal niets over,” raadt mama haar aan. Sophia snapt het wel, “Ik zal er maar niets over zeggen tegen Emma dan, want die kan dat nooit. Als die iets op haar hart heeft, dan moet het er uit ook,” denkt Sophia hardop. Mama moet een beetje lachen, “Ja, dat is wel zo verstandig, want er is natuurlijk altijd nog ene kans dat Emeline er inderdaad niets mee te maken heeft. En het zou toch niet prettig zijn als je dan vreselijke ruzie met haar hebt.”

Maar die zondag wacht Sophia een verrassing. Terwijl ze Marieke aan het zadelen is, komt Emeline op haar af. “Hoi Sophia. Ik heb eens nagedacht, en ik heb me kinderachtig gedragen. Ik was alleen zo teleurgesteld dat ik niet gewonnen had. En nu hoor ik van iedereen hoe gezellig het is op het forum. Zou je voor mij ook zo'n briefje met dat adres hebben?” Verbaasd kijkt Sophia haar aan, “Heeft dat vriendinnetje van je die niet al doorgegeven dan? Ik ben haar naam even kwijt, dat stille meisje met dat rossige haar.” “Nee, heeft die het adres wel meegenomen dan? Ik vond het al vreemd dat ze er vorige week op stond om haar pony nog eens goed af te borstelen. Meestal wil ze dolgraag meefietsen, want ze vindt het op de dijk een beetje eng. Blijkbaar was haar nieuwsgierigheid groter dan haar angst voor alleen fietsen,” peinst Emeline, “En in de bui waar ik vorige week in was, durfde ze me natuurlijk niet te vertellen dat ze graag dat adres wilde hebben.” Sophia kan een verbaasde blik niet verbergen. “Oh, ik weet best dat ik soms een verwend nest ben. Ik ben enig kind van rijke, drukke ouders, en ik krijg eigenlijk altijd alles wat ik hebben wil,” legt Emeline uit, “Ik probeer er wel een beetje op te letten, maar oude gewoontes zijn hardnekkig.” Sophia is er best een beetje van in de war, is Emeline dan echt niet zo'n kreng als ze af en toe lijkt? Of is ze nog veel valser dan ze al leek, en probeert ze nu de verdenking van zich af te schudden. Emma zou het wel weten, die had allang een onaardige opmerking tegen haar gemaakt, maar Sophia kan dat niet. Want stel nou dat Emeline echt aardiger is dan ze leek? Een beetje stotterend vertelt ze dat ze geen briefjes meer bij zich heeft, “Ik had ze in mijn broekzak zitten, en die gaat altijd meteen in de was als ik thuis kom. Maar misschien dat iemand anders het briefje nog bij zich heeft. Je bent natuurlijk van harte welkom op het forum!” “Hmm, jammer. Als er nou niemand dat adres bij zich heeft, kan ik je dan mijn e-mailadres op een briefje geven? Ik zou het jammer vinden als ik nog een keer een hele week moet wachten,” vraagt Emeline hoopvol. “Oh, ja natuurlijk. In de kantine hebben ze vast wel een stukje papier. Ik zou het adres wel voor je willen opschrijven, maar ik kan het nooit onthouden. De forumsoftware voegt er een hele hoop moeilijke woorden aan toe, en ik weet nooit precies welke het ook al weer waren.” stottert Sophia verder, een beetje bang dat Emeline toch weer boos wordt. “Alvast hartstikke bedankt!” zegt Emeline en loopt dan naar de stal van haar eigen pony. Zodra ze Marieke gezadeld heeft loopt Sophia eerst naar Emma en Bento toe. Fluisterend vertelt ze van de bijna-verontschuldiging van Emeline. Even is ze verrast als Emma blij is met het verbeterde gedrag van Emeline, maar dan bedenkt ze zich dat Emma natuurlijk nog niet weet van de verdenking dat Emeline misschien iets te maken heeft met de aanvallen op het forum. Even twijfelt Sophia of ze het misschien toch moet vertellen, maar dan besluit ze dat het toch beter is van niet. Ze weet precies hoe Emma is, en haar reactie zou het kleine beetje vriendelijkheid dat Emeline nu tentoon stelt zeker teniet doen. Tijdens de les is Sophia vreselijk afgeleid. Gelukkig is Marieke in een goeie bui en doet ze vanzelf wel wat er gebeuren moet. Maar natuurlijk heeft Martin het wel door. “Wat is er Sophia? Is er iets mis?” vraagt hij bezorgd. “Huh? Oh nee hoor, er is niets,” antwoordt ze snel. Martin kijkt haar een beetje vreemd aan, maar hij zegt niets meer. Hij weet ook wel dat als een meisje niets wil zeggen, dat er ook niets uitkomt. Als ze haar verhaal tegen hem wil doen, dan komt dat vanzelf wel.

Na de les wil Emma nog wel even mee met Sophia, maar die zegt dat ze daar niet zo'n zin in heeft en dat ze moe is. Emma kijkt haar verbaasd aan, maar zeurt verder niet. Sophia heeft eigenlijk altijd zin, dus als ze dat nu niet heeft, dan zal er wel een goede reden voor zijn. Ze vraagt nog wel even bezorgd of alles goed is. “Ja hoor, het gaat prima met me. Ik ben een beetje moe, dat is alles.” Daarna zwijgt Sophia weer. Het is nog nooit zo stil geweest op de terugreis. En Emma maakt zich stiekem wel een beetje zorgen. Ze hoopt maar dat Sophia niet ziek wordt. Bij Sophia's huis zwaait Emma haar gedag en fietst dan door naar huis.

Binnen zit mama al op Sophia te wachten. “Hee, komt Emma niet mee?” vraagt ze verbaasd. “Nee, ik wilde wat met je bespreken, en ik had liever dat Emma er even niet bij was,” legt Sophia uit. “Sinds wanneer hebben jullie geheimen voor elkaar? Nee, nee, zeg maar niets, ik kan zien dat je een goede reden hebt, begin maar bij het begin,” zegt mama, “maar als je nog heel even geduld hebt, dan pak ik eerst even wat te drinken voor ons.” Sophia gaat op de bank zitten, terwijl mama snel twee koppen warme chocolademelk maakt. Als ze allebei zitten en een slok genomen hebben, steekt Sophia van wal. Ze vertelt alles over hoe Emeline op haar af kwam en ook het adres van de site alsnog wilde hebben. “Kijk, ze heeft me zelfs haar e-mailadres meegegeven toen bleek dat niemand het adres bij zich had. Ze was echt heel aardig vandaag. Dus ik snap het niet meer. Als zij er niet voor gezorgd heeft dat al die hackers de site lastig vallen, wie dan wel?” “Tja,” zegt mama als ze het hele verhaal gehoord heeft, “het lijkt er zo inderdaad niet zo heel erg op dat Emeline het gedaan heeft. Het zou in theorie natuurlijk kunnen dat ze het wel gedaan heeft en dat dit alleen een afleidingsmanoeuvre is, maar helemaal zeker weten kunnen we het niet. Ik denk dat we alleen maar kunnen afwachten wat er de komende tijd gebeurd.” “Maar ik vind het wel moeilijk om aardig te doen tegen iemand die ik er zo half en half van verdenk iets ergs gedaan te hebben,” klaagt Sophia. Haar moeder kan er wel om lachen, “Ja, dat is ook heel erg moeilijk, maar het zal toch moeten. Laten we er maar gewoon van uit gaan dat ze onschuldig is en daar naar handelen, want stel nou dat ze inderdaad onschuldig is en echt aardig probeert te doen.” “Ja, daar had ik ook al aan gedacht,” bekent Sophia, “ik zal er mijn best op doen. Maar het moeilijkste vind ik het nog dat ik niets tegen Emma kan vertellen, want die zou zeker niet aardig meer tegen haar doen.” “Daar kon je wel eens gelijk in hebben. Dus ik vind het heel kranig van je, dat je je hebt weten in te houden,” probeert mama haar op te monteren. Sophia drinkt haar chocolademelk op, “Nou dan zal ik Emeline het adres maar eens gaan sturen. We zien wel wat ze op het forum doet. Als ze toch nog heel gemeen doet, dan kan ik haar altijd nog bannen.” “Pas wel op dat je haar niet bant omdat je het een keertje niet met haar eens bent hè? Nu is het nog jouw forum, maar straks is het van de manege, en dan ben je opeens geen admin meer. Je moet altijd zorgen dat iedereen zich netjes aan de regels houdt, inclusief jijzelf. Wie weet wie er straks allemaal moderator worden,” waarschuwt mama haar. “Wat is eigenlijk een moderator? Die hebben we nu toch helemaal niet?” vraagt Sophia. “Nee, nu nog niet, maar straks hebben jullie die wel nodig denk ik. Moderators zijn de mensen die alles op het forum in de gaten houden. Die kunnen niet bij alle settings, maar die kunnen wel andere mensen hun berichtjes verwijderen, mensen bannen en natuurlijk gewoon iedereen op de regels wijzen. Op een doorsnee forum is er meestal maar één administrator, maar vaak wel een stuk of tien moderators. Het zou me niet verbazen als de manege jou en Emma aanwijst als moderators, maar ze zullen er nog een paar nodig hebben, denk ik,” legt mama uit.

Er verstrijken een paar dagen, waarin er niet veel gebeurd. Maar net als de meiden aan het eind van de IT-girls les de website willen zien, zien ze dat er toch weer een hoop spam geplaatst is. Snel ruimen ze alles weer op en verbannen de spammers. “Dat is toch wel heel irritant, waarom zouden mensen dat doen?” vraagt Annemiek zich af. “Waarschijnlijk is er geld mee te verdienen,” denkt Simone, “En het is dan natuurlijk wel lekker makkelijk geld verdienen, een beetje de hele dag alleen maar reclame knippen en plakken op alle forums die je vinden kunt.” “Ja,” beaamt Sophia, “Mijn moeder zegt dat er veel van dei spammers uit arme landen komen. Die kunnen geen werk krijgen en dan willen sommige bedrijven uit rijkere landen ze wel betalen om al die spam te plaatsen. Die mensen zijn lekker goedkoop, maar voor hun betekent het brood op de plank.” “Maar het blijft superirritant,” vindt Emma. Daar is de rest het wel mee eens. “Ik zal vanavond nog eens aan mijn moeder vragen of er nog wat aan te doen is. Want ik heb geen zin om straks al mijn tijd op het forum aan het opruimen te besteden. We zijn nu al weer bijna een half uur bezig geweest!” roept Sophia uit. “Oei, dan is het ook hoog tijd dat wij weer naar huis gaan,” schrikt Nicole. Snel nemen de meiden afscheid. Emma rijdt nog een stukje met ze mee, want ook die moet weer naar huis. Als Sophia hen uitgezwaaid heeft, gaat ze even kijken of haar moeder tijd voor haar heeft, maar die is druk bezig, dus sluipt Sophia zachtjes haar kantoor weer uit. Mama komt pas weer uit haar kantoor als er gekookt moet worden. Sophia besluit haar dan maar een handje in de keuken te helpen. Terwijl haar moeder de aardappels schilt, dekt Sophia de tafel. “Zou er niet iets aan te doen zijn om die spammers te stoppen?” vraagt ze terwijl ze het bestek naast de borden legt. “Hoezo, was er weer een golf spam op het forum?” vraagt haar moeder met haar blik op de aardappel die ze aan het schillen is. “Ja, ik was wel een half uur bezig om alles weer op te ruimen,” antwoord Sophia, “En als dat nu al zo'n probleem is als het forum nog niet eens te vinden is voor iedereen, hoe moet dat dan straks als het de bedoeling is dat het wel gevonden wordt!” “Ja, dat kon inderdaad wel eens een probleem worden. Een mogelijke oplossing is dat iedereen die lid wil worden van het forum eerst goedgekeurd moet worden door een admin of moderator. Maar dan moeten die dat ook wel snel doen, anders komt zo'n persoon nooit meer terug. En het kan best veel werk zijn voor de moderators. Maar ik denk dat dat iets is wat we met de manege moeten bespreken op het moment dat we de site echt live zetten,” denkt mama. “Maar aangezien we nu toch alleen maar een testsite zijn, zouden we het nu wel in kunnen stellen. Het is toch eigenlijk niet de bedoeling dat er meer leden komen,” vindt Sophia. Daar is mama het wel mee eens, “Ik zal het na het eten meteen instellen. Dan zijn we in ieder geval op de testsite van die spam af. En dan zien we wel verder wat er gebeurt met de echte site.”

“Hoe is het eigenlijk afgelopen, of nou ja, eigenlijk bedoel ik meer, hoe gaat het nu met Emeline op het forum? Gedraagt die zich een beetje?” wil mama tijdens het eten weten. “Ja, die gedraagt zich voorbeeldig. Dus of ze heeft inderdaad helemaal niets met al die ongein te maken en heeft zich werkelijk alleen maar bedacht dat ze zich kinderachtig gedroeg. Of ze doet er nu alles aan om onder de verdenking uit te komen. Maar als het dat laatste is, dan is ze er wel verdraaid goed in. Op het forum doet ze nu echt heel leuk met alle discussies mee. Ik heb zelfs gezien dat ze iemand die zich misdroeg op de vingers tikte en haar vroeg om het vriendelijk te houden. Zo kende ik haar echt niet,” vertelt Sophia, “Maar ja, ik kende haar natuurlijk überhaupt niet zo heel erg goed.” “Ja, op zo'n forum leer je mensen vaak een stuk beter kennen dan wanneer je ze maar één keer in de week een uurtje ziet,” weet mama.

In de twee daarop volgende weken is het rustig. De meiden van de manege kletsen er lustig op los op het forum, de IT-girls worden steeds beter in HTML, de spammers kunnen het forum niet meer op, dus daar horen ze niets meer van en de spaarpotten van Emma en Sophia krijgen steeds rondere buikjes van al het geld dat ze besparen van hun paardrijlessen. En dan opeens krijgt Sophia een brief van Martin. “Van de eigenaar,” legt die uit, “Hij heeft eindelijk een provider gevonden en hij wil even met je moeder overleggen over hoe ze dat het beste aan kunnen pakken. In de brief heeft hij zijn contactgegevens gezet. Dus bij deze de vraag om de brief straks meteen aan je moeder te overhandigen.” “Oh, geweldig! Ja hoor, die krijgt ze meteen zodra ik thuis ben!” jubelt Sophia. Het nieuws verspreidt zich uiteraard als een lopend vuurtje onder de meiden. En dit keer juicht Emeline net zo hard mee. Er is maar één iemand die niet zo hard juicht als de rest, maar dat ziet niemand. Een beetje beteuterd kruipt ze weg achter Emeline en haar andere vriendinnen.

Zoals beloofd overhandigt Sophia de brief meteen als ze thuiskomt. Mama belt zelfs nog meteen die avond met de eigenaar van de manege, maar evengoed duurt het nog drie weken voor de site officieel live gaat. Dat komt omdat mama en de eigenaar besluiten dat het het handigst zou zijn als mama een keertje bij hem langs gaat om het een en ander uit te leggen, zodat ze niet helemaal alles zelf hoeft te doen in de toekomst. En omdat ze allebei een volle agenda hebben, duurt het even voordat die bijeenkomst plaats kan vinden. Sophia vindt het stiekem wel een beetje jammer dat mama uiteindelijk een keertje 's avonds door de week afspreekt, want eigenlijk had ze wel graag meegewild. Maar omdat ze de volgende dag naar school moet, kan dat natuurlijk niet. En zo blijft de eigenaar van de manege nog steeds dezelfde mysterieuze figuur die hij daarvoor was. En de dag na de afspraak wil mama ook nog eens niets loslaten over de eigenaar. Sophia is best teleurgesteld en Emma vindt het maar gemeen. “Jouw moeder is gewoon de enige persoon die ik ken die de eigenaar gezien heeft, en dan wil ze niks zeggen?” Na het gesprek met de eigenaar heeft mama nog wat tijd nodig om het forum over te zetten, vooral omdat ze alle data ook netjes mee wil nemen en ook meteen een systeem in wil richten om regelmatig backups te maken. Maar eindelijk is het dan zover, de website is live. Voor de meiden verandert er natuurlijk niet veel, omdat alle inhoud van het oude forum ook is overgenomen. Het enige verschil is dat er nu ook een berichtje van de gebruiker 'eigenaar' staat waarin ze allemaal welkom geheten worden. Er is ook nog een tweede berichtje waarin mensen gevraagd wordt om zich op te geven als moderator. Er staat dat ze vijf moderators zoeken en dat iedereen kan aangeven die positie te willen, maar dat je dan wel een uitleg moet geven waarom je denkt dat je die positie aan kunt. Er staat ook bij dat er dan over twee weken gestemd kan worden op de kandidaten, en dat de eigenaar en de administrator het uiteindelijk voor het zeggen hebben. Emma en Sophia geven zich meteen op, met als argument dat ze de website gemaakt hebben en dat ze op het testforum al administrators waren, en dat ze daarmee dus al wat ervaring hebben. Emeline geeft zich natuurlijk ook op, en er zijn nog een paar meiden die wel moderator willen zijn.

De dag na de opening neemt Sophia een briefje mee naar school met het adres van de nieuwe website er op, omdat ze Bram beloofd had hem de link te geven zodra die live zou gaan. “Kijk eens, Bram. Het adres van de door ons gemaakte website, zoals beloofd,” zegt ze als ze hem het briefje overhandigd. “Hee, gaaf! Ik had niet verwacht dat je het me nog echt zou geven. Ik dacht al zo half en half dat het nooit meer ging gebeuren, en dat jullie die wedstrijd helemaal niet hadden gewonnen!” grapt hij. Emma maakt een gebaar alsof ze hem een stomp op zijn schouder gaat geven, maar hij ontwijkt haar handig. “Het was maar een grapje! Genade!” smeekt hij haar met een nauwelijks ingehouden lach. “Nou, voor deze keer dan! Maar laat het niet weer gebeuren,” zegt Emma streng. “Nee juf,” zegt Bram braaf, “Maar eh, even zonder dollen, ik zal er vanmiddag meteen naar kijken, ik ben reuzebenieuwd! Jullie horen morgen nog wel wat ik er van vind.”

Even later zien ze Bram staan met een grote groep meiden om hem heen. “Wat is daar nou weer aan de hand?” vraagt Sophia zich af. Emma kijkt het even aan, en ziet dan dat Bram briefjes uitdeelt. “Moet je nou zien, volgens mij is hij meiden aan het versieren met het adres van onze website!” roept ze uit. Sophia kan er wel om lachen, “Dat zou ook wel weer echt iets voor hem zijn.” Er verschijnt een duivels lichtje in Emma's ogen, “Kom op joh, dan leren we hem even een lesje.” En meteen stapt ze op Bram af. “Wat zie ik nou? Ben jij andere meiden aan het versieren? Ik dacht dat ik je vriendinnetje was! Nou, jij bent ook een lekkere zeg. Het is uit tussen ons!” En boos stapt ze weg, een verbouwereerde Bram achterlatend. “Huh, had jij een vriendinnetje?” vraagt Rik, Bram's beste vriend, een beetje boos, “Waarom wist ik daar niets vanaf dan?” “Maar, maar, ze was mijn vriendinnetje helemaal niet,” stamelt Bram. “Ja, ja dat zal wel weer,” zegt Rik, nog steeds een beetje boos, “Lekkere vriend ben jij!” Dan loopt hij weg. Ook de andere meisjes zijn inmiddels afgedropen. Helemaal alleen kijkt Bram beduusd om zich heen. Dan ziet hij Emma verderop lachend bij Sophia staan en even naar hem zwaaien, en snapt hij de grap die ze met hem uitgehaald heeft. Omdat hij niet de indruk wil wekken dat ze echt zijn vriendinnetje was kan hij natuurlijk niet naar haar toe lopen. “Wacht maar meisje, daar pak ik je nog wel voor terug!” neemt hij zich voor.

De volgende dag is hij al vroeg weer op het schoolplein te vinden. De vorige middag heeft hij de site van de manege bekeken en was best onder de indruk van wat hij zag. Meteen heeft hij een plannetje gesmeedt om Emma terug te pakken. En nu staat hij dus te wachten tot Emma en Sophia aankomen. Als ze het schoolplein opstappen loopt hij meteen op ze af, “Gave site, Sophia! Was het de eerste site die je gebouwd hebt?” Hij maakt heel duidelijk dat hij Emma aan het negeren is. Sophia knikt enthousiast, “Ja, ze vroegen op de manege om een website, en eigenlijk wilde ik eerst dat mijn moeder een site voor me zou maken, maar die vond dat ik dat prima zelf zou kunnen. Dus toen gaf ze me een boek over HTML en toen ben ik samen met Emma aan de slag gegaan.” Emma laat zich niet zomaar negeren, en mengt zich in het gesprek. Maar nog voordat ze haar eerste woord af heeft kunnen maken, kijkt Bram haar boos aan. “Wij hadden toch ruzie? Nou dan praat ik ook niet meer met je, tot je besluit om het bij te leggen.” “Wat? Oh kom op zeg! Ik maakte maar een grapje!” roept Emma uit, “Jij weet toch net zo goed als ik dat we nooit wat hadden? Ik plaagde je alleen maar omdat je ons gebruikte om te flirten!” Maar Bram luistert al niet meer. “Veel plezier van je site Sophia!” zegt hij nog, en dan loopt hij weg. Sophia stikt van het lachen, “Het ziet er naar uit dat je plannetje tegen je werkt, Emma.” “Nou, als hij vindt dat we ruzie hebben, dan hoef ik niet meer met hem te praten,” vindt Emma, “Het is niet alsof ik hem ergens voor nodig heb.” Sophia laat het onderwerp maar vallen, want ze heeft geen zin in een boze Emma. En feitelijk heeft Emma gelijk, zo vaak praatten ze zowiezo al niet met Bram. “Ik ben wel benieuwd of de aanvallen straks ook op de nieuwe site beginnen. Ik hoop natuurlijk van niet, maar ik ben er wel bang voor. Het is nooit echt verklaard wie er achter de aanvallen zat. Zelfs niet of er iemand achter zat of dat het gewoon toeval was, maar dat kan ik haast niet geloven,” verandert ze het onderwerp. “Ik wist helemaal niet dat jullie dachten dat er één persoon achter zou zitten,” zegt Emma verbaasd. Sophia kan zich wel voor haar kop slaan, als er één onderwerp een nog slechter idee was dan Bram, dan was dat het wel. “Oh, ik dacht dat je dat wel wist. Het testforum was eigenlijk helemaal niet te vinden op het internet. Alleen mensen die de link hadden konden er komen, dus iemand moet de link aan die hackers gegeven hebben. Hoewel dat natuurlijk ook per ongeluk gebeurd kan zijn, door het ergens anders op een forum te zetten ofzo. Maar mama kon het nooit vinden op andere fora,” probeert ze het onderwerp luchtig af te handelen. “Nou, het is dat Emeline zo veranderd is, maar anders zou ik haar verdenken,” vindt Emma. “Ja, maar ze is wel veranderd, en ze heeft intussen al een hoop gedaan op het forum,” doet Sophia het onderwerp af. “Hoe dan ook, we zien vanzelf of de hackers weer terug komen. Heb jij al gekeken hoe lang je nog moet sparen voordat je die paardrijbroek kunt kopen?” verandert ze nog een keer van onderwerp. En zo keuvelen ze door tot de schoolbel gaat en ze naar binnen moeten.

In de weken die er op volgen blijven de hackers weg, Sophia en mama vragen zich af waarom. “Zou het dan toch Emeline geweest zijn? Die daarna spijt kreeg, maar het niet meer ongedaan kon maken?” peinst Sophia. “Tja, het is natuurlijk mogelijk. Je zei zelf al dat ze vondt dat ze zich kinderachtig gedragen had. Wie weet doelde ze ook op de aanvallen. Waarschijnlijk zullen we het nooit weten.”

Maar, net als Sophia zich er bij neergelegd heeft dat ze het inderdaad nooit te weten zal komen, wordt ze weer verrast. Die zondag als ze op de manege komen, staat Emeline hen al op te wachten, samen met de vriendin die oorspronkelijk nableef om een briefje met het adres van Sophia te krijgen. “Janneke moet jullie wat vertellen,” zegt Emeline op een toon die bijna streng te noemen is. Janneke wordt heel rood en mompelt iets over dat het later wel een keer komt. “Nee, je vertelt het en wel nu, anders ben je mijn vriendin niet meer!” eist Emeline. Even denken Sophia en Emma dat ze weer gemeen aan het doen is, maar dat verandert als Janneke eens diep slikt en dan zachtjes iets stamelt over dat zij het forum heeft laten hacken en dat het haar spijt. Het komt er in een zucht uit, en even weten Sophia en Emma niet wat ze horen. Dan is Janneke al weer gevlucht. “Het spijt me echt vreselijk, want eigenlijk is het ook een beetje mijn schuld,”legt Emeline uit, “Janneke had gezien hoe boos ik was dat jullie ook een website aan het bouwen waren, en toen heeft ze haar broer gevraagd of hij dat forum niet kon hacken. Ze had gedacht dat als er teveel problemen waren, dat jullie nooit zouden winnen, en dat mijn website dan gekozen zou worden. Maar toen ik besloot dat ik kinderachtig bezig was, was het voor haar al te laat om het ongedaan te maken, want haar broer had de link al op wat hacker-forums gezet.” “Maar mijn moeder kon de link nergens op het internet vinden,” zegt Sophia. “Nee, die hacker-forums kun je niet in Google vinden. Die lui zijn nog erger paranoïde dan al de rest van de wereld bij elkaar. Althans, dat is wat ik haar broer wel eens heb horen zeggen,” verduidelijkt Emeline, “Maar als het goed is, moet de site nu nergens meer last van krijgen. Niet van Janneke's broer in ieder geval.” “Nou, dat is fijn om te horen!” zegt Sophia opgelucht, “Weet je, ik had eigenlijk net besloten dat we er wel nooit achter zouden komen wie de dader geweest zou zijn. Hoe kwam jij er eigenlijk achter?” “Puur toeval. Ik was laatst bij Janneke thuis toen haar broer vroeg hoe het eigenlijk afgelopen was met die website. Omdat ik er bij zat werd Janneke net zo rood als je haar net zag. Ze probeerde het nog met een kort antwoord af te doen, maar daar liet haar broer zich niet mee afschepen, en toen moest ze mij wel vertellen wat ze gedaan had. Ik kan niet eens echt heel boos op haar worden, want zo boos als ik eerst was. Nou ja, als ze me het meteen verteld had, dan had ik het idee toegejuicht.” Emeline schaamt zich duidelijk een beetje voor haar eerdere gedrag, “Kunnen jullie het haar vergeven?” Emma denkt even na, maar knikt dan. “Ja, we zullen haar vergeven. Ik in ieder geval wel. Het is uiteindelijk allemaal goed afgelopen, en wie weet kunnen we Janneke's broer in de toekomst om hulp vragen als we weer last van hackers hebben.” Sophia kan zich daar ook wel in vinden, “Na de les zullen we het haar vertellen, want nu moeten we als de bliksem onze pony's zadelen, anders komen we nog te laat!” Emeline belooft dat ze zal proberen Janneke over te halen om nog even te blijven, en dan gaan ze snel aan de slag. Maar als ze in de bak komen, blijkt dat Janneke er helemaal niet meer is. “Toen ik bij jullie wegliep zag ik dat ze niet bij haar pony was. En toen ik ging kijken was haar fiets ook weg. Ik denk dat ze jullie niet meer onder de ogen durfde te komen. Zal ik straks na de les maar even langsgaan om haar te vertellen dat jullie haar vergeven hebben?” fluistert Emeline. Sophia en Emma knikken en concentreren zich dan snel weer op de les.

Na de les biedt Sophia aan om met Emeline mee te fietsen om bij Janneke langs te gaan. “Ik denk dat het beter is dat ik alleen heen ga, haar ouders zijn er op zondag nooit, dus als jullie mee zouden gaan, dan kon het wel eens zijn dat ze de deur niet eens open doet. Voor mij zal ze wel open doen, hoop ik,” legt Emeline uit. “Zal ik jullie anders vanavond even mailen hoe het gegaan is?” Dat vindt Emma wel een goed idee, “maar dan moet je nog wel onze mailadressen hebben. Heb jij toevallig pen en papier bij je? Of moet ik even langs de kantine lopen?” Emeline schudt haar hoofd, Emma draait zich al om, als Sophia nog een andere oplossing weet, “Je kunt ons toch ook een privé-berichtje op het forum sturen? Ik heb mijn instellingen zo gezet dat ik dan een mailtje krijg.” Dat vinden de meiden de beste oplossing en dus nemen ze afscheid. Ieder zadelt netjes zijn pony af en vertroetelt die nog even. Emeline is als eerste weg, want het is nog best een eindje fietsen naar het huis van Janneke, en daarna moet ze ook nog weer terug naar haar eigen huis. Emma en Sophia hangen nog even met wat andere meiden in de kantine en dan gaan ook zij weer naar huis.

Thuis vertelt Sophia meteen aan haar moeder wat ze op de manege te weten gekomen is. “Nou, dat vind ik wel heel dapper van die Janneke, dat ze het aan jullie bekend heeft. En heel aardig van Emeline dat ze haar daarbij geholpen heeft,” vindt mama. “Nou, helpen, helpen, ze eiste gewoon van Janneke dat ze het zou vertellen omdat ze anders geen vrienden meer zouden zijn. Maar ja, het is wel beter dan dat ze het achter Janneke's rug om aan ons verteld heeft,” is Sophia het met haar eens. “Ja, het is altijd beter om het van de dader zelf te horen. Als je het van een ander hoort, dan blijf je toch langer boos,” weet mama. “Ja, ik weet niet of ik haar vergeven zou hebben als ik het van Emeline gehoord zou hebben. Dus als je het zo bekijkt is het inderdaad best aardig van Emeline,” bedenkt Sophia.

's Avonds krijgen ze een berichtje van Emeline dat alles goed gegaan is bij Janneke, maar dat die nog steeds niet helemaal gelooft dat ze haar vergeven hebben. Ze schrijft ook dat Janneke beloofd heeft om de week erna weer gewoon naar de les te gaan. Sophia bedenkt dat Janneke het misschien sneller geloofd als ze het ook van haar hoort, en dus schrijft ze even een privé-berichtje via het forum. “Hoi Janneke. Het was wel een verrassing om te horen dat jij achter de forumproblemen zat. Maar Emeline was zo lief om uit te leggen dat je het gedaan had om haar een plezier te doen. Jij kon natuurlijk ook niet weten dat ze van gedachten zou veranderen. Wat ons betreft zijn de problemen die je veroorzaakt hebt in het verleden, en als je belooft het nooit weer te doen, dan zullen we je vergeven. Ten slotte kan jouw broer ons misschien in de toekomst nog helpen als er zich ooit problemen op het nieuwe forum voordoen. Groetjes, Sophia.”

De volgende dag krijgt ze een berichtje terug van Janneke, “Hoi Sophia, jij en Emma zijn echt ontzettend gaaf! Ik heb er echt vreselijk spijt van en ik beloof dat ik het nooit meer zal doen. Ook nog heel hartelijk bedankt dat jullie het niet meteen op het forum gezet hebben. Ik weet niet of ik zelf zo aardig geweest zou zijn. Ik zal voortaan mijn best doen om voor iedereen aardig te zijn en niet meer alleen voor Emeline. Ik heb geleerd dat je dan veel meer vrienden maakt en dat een echte vriendin nooit zulke dingen van je zal vragen. Groetjes, Janneke.” Sophia is blij om te horen dat Janneke geleerd heeft van haar fouten en laat het berichtje meteen aan haar moeder zien. Die denkt er precies hetzelfde over als Sophia, “Het ziet er naar uit dat ze geleerd heeft van haar fouten. Dus dan is alles toch nog goed gekomen gelukkig.”

En zo keert alles weer terug naar normaal. Buiten dat Bram en Emma niet met elkaar willen spreken natuurlijk. Met de IT-girls gaat het prima. Intussen weten allevijf de meiden bijna alles wat er van HTML en stylesheets, ook wel CSS genoemd, te weten valt. Allevijf hebben ze intussen een eigen website gebouwd in de kleuren die ze leuk vinden en met informatie over al hun hobby's. Inclusief het bouwen van websites natuurlijk! En dan komt de les dat Sophia aankondigt dat ze voor volgende week geen lesmateriaal meer hebben, “Ik weet echt niet meer wat ik jullie nog kan leren, jullie weten nu allemaal net zoveel als Emma en ik. De laatste paar lessen moesten we zowiezo al behoorlijk moeite doen om lesmateriaal te verzinnen. Mama heeft me flink moeten helpen om nog wat te verzinnen. Dus ik ben bang dat dit de laatste les was.” “Hè wat jammer!” vindt Annemiek, “Het begon net leuk te worden!” “En het was ook heel gezellig om zo met zijn allen wat nieuws te leren!” voegt Nicole toe. “Kunnen we niet wat anders gaan leren?” vraagt Simone, “Wel iets IT-achtigs natuurlijk, want anders zouden we geen IT-girls meer zijn. Ik heb wel eens gehoord van Javascript en dat je daar onwijs gave dingen mee kunt voor op je website. Allemaal leuke effecten enzo.” Daar hebben de andere meiden wel oren naar. “Maar daar weet ik nog niets van, dus daar kan ik nog geen lessen van maken,” zegt Sophia. “Dat hoeft toch ook niet, we kunnen het toch ook gewoon samen uitzoeken? Er zijn vast wel leerboeken over te vinden,” weet Simone. “Maar boeken zijn meestal wel duur,” twijfelt Annemiek. “Maar je kunt ze toch ook bij de bibliotheek lenen!” werpt Nicole tegen, “Ik vind het een goed idee. Deze middagjes zijn veel te gezellig en leuk om zo maar op te geven.” “Nou, zullen we dan volgende week woensdag maar in de bieb afspreken?” stelt Emma voor, “Anders komen we straks allemaal met hetzelfde boek aanzetten. En dat kan handig zijn, maar het kan ook heel handig zijn om allemaal een ander boek te hebben. Als één boek het dan niet duidelijk uitlegt, dan staat het misschien beter in het andere boek.” Dat vindt het groepje een goed idee, en dus wordt de afspraak gemaakt. “Dan moet ik alleen nog wel even lid worden van de bieb,” zegt Nicole, “Want mijn ouders gaan altijd naar de stad, en volgens mij is dat een andere bieb.” “Oh, maar voor kinderen is het gratis hoor, dus dat moet geen probleem zijn,” weet Annemiek. “Maar moet er dan niet een volwassene mee om je lidmaatschap te ondertekenen?” vraagt Sophia zich af. “Misschien kunnen we dat even opzoeken?” stelt Emma voor, “Dan kunnen we als het nodig is het inschrijfformulier meteen uitprinten, en dan kan haar moeder het thuis ondertekenen.” Hoopvol openen de meiden een browser en surfen naar de site van de bieb. Maar helaas moet er echt een ouder meekomen om het formulier ter plekke te ondertekenen. “Wat een stom systeem zeg!” vindt Annemiek. “Het zal wel zijn omdat ze dan zeker weten dat het echt de ouder is die de brief ondertekend. Ik heb al vaak verhalen gehoord van kinderen die hun ouders' handtekening nabootsten om iets te krijgen wat ze wilden,” bedenkt Sophia. “Maar mijn ouders kunnen zeker niet meekomen op woensdagmiddag,” zegt Simone. “Staat er ook bij dat het je eigen ouder moet zijn? Anders kunnen we een van de andere ouders vragen of ze mee kunnen,” bedenkt Emma. “Het staat er niet expliciet, maar ik denk dat dat toch wel het geval is,” verwerpt Sophia haar plannetje. “Nou, misschien kunnen mijn ouders van de week al wel een keertje meekomen om me lid te maken,” hoopt Simone, “En anders lenen jullie de boeken gewoon, en dan leen ik ze were van jullie.” En zo is het plan gemaakt. Ze spreken af om meteen uit school door te gaan naar de bibliotheek om zo genoeg tijd te hebben om de boeken uit te zoeken.

Als ze een week later in de bibliotheek komen, is het Simone inderdaad gelukt om lid te worden. Haar ouders hadden donderdagavond tijd om even langs te gaan om de formulieren in te vullen. Maar als ze vragen waar de IT-boeken staan, krijgen ze toch wat vreemde blikken. Eerst worden ze naar de informatieboekjes voor kinderen verwezen. Maar daar staat natuurlijk helemaal niets. “Hebben jullie geen computerboeken voor volwassenen?” vraagt Sophia beleefd bij de informatiebalie. “Oh, computerboeken! Waarom zei je dat dan niet?” vraagt de al wat oudere medewerkster, “Ja, van computers heb ik geen verstand hoor. We hebben ook al zo'n nieuwerwets systeem waar je alle boeken in moet zoeken. Echt dramatisch, ik kan nooit meer wat vinden. Gelukkig kunnen al die jongere meiden dat wel goed. Maar ja, vandaag sta ik er alleen voor, want op woensdagmiddag is het nooit zo druk,” kwebbelt de oude dame vrolijk verder. “Maar kunt u ons ook vertellen waar ze staan?” herhaalt Emma de vraag. “Wat? Oh ja, natuurlijk. Volg mij maar even.” Onderweg kwebbelt de oude dame vrolijk verder over het computersysteem en dat ze wel nooit zal snappen hoe het werkt, “Als ze weten dat ik de eerste ben die de volgende ochtend aanwezig is, dan laten ze het systeem maar voor me aan. Want het lukt mij nooit om dat weer op te starten. Ze hebben me nu dan geleerd hoe je zo'n wachtwoord moet intypen, maar ik krijg het nooit voor elkaar om al die stappen te onthouden voor het opstarten van dat systeem. Vreselijk ingewikkeld. Als je het mij vraagt hadden ze beter gewoon het oude kaartensysteem kunnen houden. Dat was een stuk overzichtelijker. Het ergste wat je daar kon gebeuren was dat een kaartje op de verkeerde plek stond. Ah, kijk eens aan, hier staan ze. Redden jullie het verder zo?” En met die woorden loopt de medewerkster weer terug naar haar balie. Een beetje beteuterd kijken de meiden naar het stoffige plankje met boeken. “Ik had toch wat meer verwacht,” zegt Emma teleurgesteld. “Ja, als we mazzel hebben, hebben ze hier één boek over Javascript. Zeker geen vijf!” is Sophia het met haar eens. Annemiek doet als eerste een stap naar voren om de verschillende titels te lezen. Het is een bonte verzameling over van alles en nog wat. Het meeste zegt de meiden niet zo veel. “Hee kijk, hier is een boek over HTML,” ziet Annemiek. Emma is naast haar komen staan en doorzoekt de plank vanaf de andere kant. “Unix? Wat is nou weer Unix?” vraagt ze zich hardop af. “Daar heb ik mijn moeder wel eens over gehoord, volgens mij is dat net zoiets als Windows, een besturingssysteem noemde ze het,” weet Sohpia. Emma is al weer verder aan het zoeken. “Ik heb hier wel een boek over programmeren in Java,” zegt Annemiek, “Is dat hetzelfde?” Ze pakt het boek van de plank en laat het aan de anderen zien. “Nee, daar heeft mijn moeder me vanmorgen nog voor gewaarschuwd,” zegt Sophia, “Java is een echte programmeertaal. Daar kun je hele computerprogramma's mee schrijven. Javascript is wat simpeler, dat is echt alleen bedoeld voor op websites.” Annemiek zet het boek weer terug. “Misschien kunnen we dan later wel verder gaan met Java, als we klaar zijn met Javascript,” lacht Simone. “Dat zou mijn moeder wel leuk vinden,” zegt Sophia, “Als we dat echt willen, dan wil ze ons daar vast wel bij helpen, maar daar zullen we dan wel wat langer mee bezig zijn dan met HTML hoor. Java is een stuk ingewikkelder volgens mij. Maar ja, je kunt er dan ook veel meer mee.” “Laten we nou eerst maar eens kijken of we javascript onder de knie kunnen krijgen,” vindt Nicole. “Hebbes!” juicht Annemiek. Triomfantelijk houdt ze een dun boekje omhoog. Snel kijkt Emma of er toevallig nog een boekje staat naast het gat waar Annemiek het uitgehaald heeft, maar het is echt het enige boekje. “Erg veel is het niet, maar wie weet kunnen we er een begin mee maken,” probeert Nicole de groep wat op te monteren. “Nou laten we die maar lenen dan,” zegt Sophia, “Dan zullen we thuis wel eens kijken wat er in staat. Wie weet heeft mijn moeder ook nog wel een boek staan, en anders weet ze vast nog wel een paar sites waar we wat aan hebben.” Gezamenlijk lopen ze weer terug naar de balie. “En hebben jullie gevonden wat jullie zochten?” vraagt de medewerkster vriendelijk. “Nou, eigenlijk hadden we wel wat meer computerboeken verwacht,” zegt Emma eerlijk. “Maar we willen wel graag dit boekje lenen,” voegt Annemiek toe. Ze overhandigt haar pasje, terwijl de vrouw het boek scant. “Hebben jullie in een ander filiaal nog meer boeken over dit onderwerp?” vraagt Nicole. “Ik zou het echt niet weten, liefje. Normaal zou ik het een van de meiden vragen, maar die zijn er vanmiddag niet. Maar we hebben daar verderop nog een computer staan waarop klanten het zelf op kunnen zoeken. Ik kan jullie niet helpen met hoe dat werkt, maar wie weet komen jullie er zelf uit?” zegt de vrouw bijna hoopvol, “En anders moeten jullie morgenavond of zaterdag even terug komen, dan zijn die meiden er wel.” Annemiek steekt het boek in haar tas en dan lopen ze naar de computer terug. Het scherm van de computer is zwart, dus Sophia beweegt eerst de muis even om te zien of de computer toevallig in de slaapstand staat, want het lampje van de monitor staat wel aan. Maar de muis bewegen en toetsen op het toetsenbord intikken hebben geen resultaat. Het scherm blijft zwart. Emma duikt onder de tafel om te kijken of de pc daar soms staat, maar dat blijkt niet zo te zijn. Nicole grijpt de kabel die aan de monitor hangt en volgt die tot onder de tafel en vandaar opzij de muur in. Direct naast het gat voor de kabel zit ook een soort deurtje in de muur. “Ik denk dat de pc daar in moet staan,” concludeert Nicole. Simone is al weer op weg naar de balie om te vragen of dat kastje ook open kan. “Mevrouw, de computer is uit, heeft u een sleutel van het kastje waar hij in staat?” vraagt ze beleefd. “Ja de sleutel heb ik wel, maar ik heb geen idee hoe zo'n computer werkt hoor,” verweert de vrouw zich. “Oh, dat geeft niet hoor, als u de kast even open kunt doen, dan krijgen wij die computer wel aan. Tenzij hij kapot is natuurlijk,” verzekert Simone haar. Half gerustgesteld pakt de vrouw een sleutelbos loopt met haar mee. Sophia duikt de kast in en zoekt het knopje van de computer. Een beetje zenuwachtig blijft de vrouw achter haar hangen, “Gaat alles wel goed?” “Ja hoor,” zegt Sophia als de computer geruststellend begint te zoemen. “Nog even geduld en hij doet het weer.” En inderdaad verschijnt er een Windows logo op het scherm. Gelukkig staan er niet al te veel icoontjes op het scherm en ziet Sophia snel welke het bibliotheekprogramma moet zijn. Twee minuutjes later staat het programma op het scherm. “Wauw, jullie meiden zijn echt goed met die dingen. Leren ze jullie dat tegenwoordig op school? Ja, toen ik vroeger op school zat had je die dingen natuurlijk nog niet. En toen ze kwamen was ik al te oud om dat allemaal bij te houden. Mijn schoonzoon heeft het nog wel geprobeerd om het uit te leggen. Maar ik snap dat allemaal niet hoor, en dan wordt hij weer ongeduldig,” kwebbelt het vrouwtje er lustig op los. In de tussentijd heeft Sophia het programma draaien en is ze al aan het zoeken op onderwerp. Als ze Javascript intypt verschijnt er een tiental boeken, waarvan de meeste inderdaad in andere filialen van de bibliotheek staan. “Kijk, die bibliotheek heeft ze bijna allemaal, en volgens mij is die niet eens zo ver weg,” wijst Nicole, “Misschien kunnen we een van onze ouders zo gek krijgen om ons daar heen te rijden, dan kunnen we ze lenen.” “Oh, maar je kunt hier ook boeken bestellen uit andere filialen hoor. Willen jullie die boeken lenen? Ik zie dat dat andere filiaal ze ook nog allemaal op voorraad heeft. Ik kan wel even een aantekening maken voor mijn collega, dan kan die ze morgen bestellen, dan hebben we ze volgende week woensdag wel binnen denk ik,” stelt de medewerkster voor. “Oh, kan dat?” vragen de meiden in koor. Dan barsten ze in lachen uit omdat ze allemaal hetzelde riepen. “Dat zou geweldig zijn,” zegt Sophia. De medewerkster schrijft de titels over en legt het briefje bij de balie neer. “Tot volgende week!” roepen de meiden bij het afscheid. “Dag meiden!” zegt de vrouw terug.

Weer buiten overleggen de meiden wat ze zullen doen. “Gaan we nog met jou mee naar huis om nu het boek al te bestuderen, of wachten we tot volgende week?” Sophia heeft een beter plan, “Wat nou als ik nog even terug naar binnen ga en de eerste paar bladzijden kopieer? Dan kunnen we die allemaal bestuderen voor volgende week.” “Oh, dat is een goed idee, dan kunnen we volgende week ook al echt beginnen!” zegt Emma blij. “Heeft er iemand geld bij zich voor de kopietjes?” vraagt Annemiek zich af, “Want ik heb helemaal niets bij me.” “Oei, daar had ik helemaal niet aan gedacht,” bekent Sophia. Iedereen controleert zijn zakken en tassen, maar niemand heeft genoeg geld bij zich. “Nou, dan moeten we toch wachten tot volgende week. Willen jullie bij mij thuis nog wat drinken?” stelt Sophia voor. Daar voelen de andere meiden wel iets voor, en dus lopen ze gezamenlijk terug.

“Hoi meiden! En is het gelukt?” vraagt Sophia's moeder. Annemiek laat haar het boek zien. “Oei, dat is niet erg veel. Zal ik eens kijken of ik nog wat heb liggen?” “Als dat zou kunnen, graag mam!” zegt Sophia. Mama verdwijnt naar haar kantoor en blijft een paar minuten weg. In de tussentijd maakt Sophia chocolademelk voor het hele groepje. “Is het zo'n rommel in jouw moeder's kantoor of heeft ze zo veel boeken?” vraagt Simone zich af. Sophia kan er wel om lachen, “Ze heeft zo veel boeken, en die staan ook niet allemaal op volgorde. En daarnaast zou het me niets verbazen als ze door iets werd afgeleid, een telefoontje of een mailtje ofzo.” Net op dat moment komt haar moeder weer binnen. “Het is al een oudje, maar vast nog prima om mee te beginnen,” zegt ze als ze hen een dikke pil overhandigt. “Zo hee, wat een dik boek!” roept Annemiek uit, “moeten we die helemaal doorwerken? Dan zijn we nog wel even bezig.” mama moet lachen, “Dit is ook niet echt een leerboek, het is meer een opzoekboek. Dus hier kun je dingen in opzoeken als je al een beetje weet hoe het werkt. Maar volgens mij staan er ook wel een paar introductiehoofdstukken in.” De meiden bladeren één voor één de boeken door. “Toch jammer dat we geen kopietjes hebben kunnen maken, want dan hadden we ze de komende week allemaal kunnen bestuderen,” vindt Annemiek. “Willen jullie kopietjes hebben? Hoor ik dat goed?” vraagt mama vanuit de keuken, “Die kan ik wel voor jullie maken hoor, als jullie nog even hebben.” “Oh ja, met de printer natuurlijk! Dat was ik helemaal vergeten!” roept Sophia uit. Mama verdwijnt met de boeken haar kantoortje in, terwijl de meiden vrolijk bedenken hoe ze het de komende weken aan kunnen pakken. Een half uurtje later komt mama met een dik pak papier en een stapeltje mapjes haar kantoor weer uit, “Kijk eens, vijf kopietjes van de eerste paar hoofdstukken. Ik heb even gekeken welke delen het nuttigst waren om mee te beginnen, en die heb ik voor jullie gekopieerd. Jullie moeten alleen nog even de vijf kopieën van elkaar scheiden. Ik heb voor jullie allevijf een mapje waar je de papieren in kunt doen zodat ze netjes bij elkaar blijven. Als jullie dat even doen, dan zoek ik voor jullie allemaal een plastic tasje om het mee naar huis te nemen.” “We hebben allemaal een eigen tas mee hoor, dus plastic tasjes zijn niet nodig!” verzekert Annemiek haar, “We hadden er al rekening mee gehouden dat we allemaal een of meerdere boeken mee naar huis zouden nemen.” “Heel erg bedankt voor de kopietjes, mevrouw,” zegt Nicole. “Graag gedaan hoor! Ik vind het hartstikke leuk, zo'n groepje IT-meiden. Dus als het even kan dan zal ik jullie helpen,” zegt mama enthousiast, “maar nu moet ik weer wat doen, want het avondeten komt niet vanzelf op tafel.” Snel sorteren de meiden de papieren en stoppen ze in de mapjes. Dan moet iedereen weer naar huis. “Tot volgende week!” roept Sophia de andere meiden na.

Javascript is nog best een flink stuk moeilijker dan HTML was, maar mama helpt de meiden zoveel ze kan. Na een paar weken heeft ze haar eigen werk zoveel mogelijk om de woensdagmiddag heen gepland zodat ze de meiden kan helpen. De eerste weken zijn de meiden bezig om de voorbeeldjes uit de boeken te kopieren in hun eigen webpagina's. Maar al snel kunnen ze kleine dingetjes in de voorbeeldjes aanpassen. Al snel begint mama om specifieke dingen uit de boeken uit te leggen, en niet veel later heeft ze elke bijeenkomst wel iets voorbereidt dat ze uit kan leggen. De meiden maken grote sprongen en het duurt niet lang of ze spreken over moeilijke Engelse woorden als if-loops en while en for alsof het niets is. Ze bouwen leuke effecten in op hun pagina als plaatjes die veranderen als je er overheen gaat met je muis, en popupjes die na een paar minuten weer verdwijnen. Een paar maanden later, als ze alle boeken over Javascript uit hebben, heeft mama een vraag voor ze. “Meiden, ik zou jullie willen vragen of jullie mee willen werken aan een reeks open dagen voor basisscholen, waarop we meisjes als jullie willen laten zien dat programmeren ook voor meiden heel leuk kan zijn. De bedoeling is dat we dan een paar simpele opdrachtjes voorbereiden die de meiden die dan komen zelf kunnen maken. Maar daar hebben we natuurlijk een hele hoop mensen bij nodig om de meiden te helpen. Zouden jullie ook willen helpen? Het zou natuurlijk heel goed voor het zelfvertrouwen van die andere meiden zijn als ze zien dat er meisjes van hun eigen leeftijd meehelpen. Jullie mogen er ook nog wel even over nadenken als jullie willen, hoor.” Maar daar hoeven de meiden natuurlijk geen seconde over na te denken! “Wanneer is het?” vraagt Annemiek enthousiast. Van haar oorspronkelijke idee dat programmeren veel te moeilijk zou zijn, is na al die maanden helemaal niets meer over. Ze is nu vastbesloten dat ze later informatica gaat studeren en alles wat ze voor die tijd kan leren is mooi meegenomen. “Het is in de eerste week van de zomervakantie, dus over school hoeven jullie je geen zorgen te maken,” verzekert mama hen. “Ik hoop maar dat mijn ouders nog geen vakantieplannen hebben gemaakt, want wij gaan vaak al meteen de eerste week op vakantie,” zegt Simone, “En ik wil er wel onwijs graag bij zijn.” “Nou, de data liggen al vast, dus ik kan vanavond je ouders wel even bellen of het goed is. Waar gaan jullie meestal heen op vakantie?” vraagt Sophia's moeder. “Meestal gaan we naar een huisje op de Veluwe voor een week of drie,” legt Simone uit. “Nou, als jullie op de Veluwe zitten, dan kun je eventueel ook nog bij ons logeren, en dan brengen we je aan het eind van de week gewoon naar de Veluwe,” belooft mama, “maar dat moeten je ouders dan natuurlijk wel goed vinden.” “Oh, ik hoop toch zo dat het mag! Het lijkt me gewoon zo gaaf om ook aan andere mensen te laten zien hoe leuk programmeren kan zijn!” Simone wordt er nu al zenuwachtig van als ze bedenkt dat ze misschien niet zou mogen. “Weet je wat, ik bel vanavond al jullie ouders even om om toestemming te vragen. Dan weten we dat maar vast,” belooft mama. Dan kunnen we vanaf volgende week gaan nadenken over het programma.

Uiteraard wordt er die middag niet veel meer gedaan aan de websites, de meiden zijn veel te druk bezig met bedenken wat ze allemaal zouden kunnen doen op zo'n middag. “Vergeet niet dat de meeste meisjes niet zo heel lang zullen blijven zitten, dus het moeten korte oefeningen zijn. En je moet natuurlijk makkelijk beginnen,” waarschuwt mama. “Ik denk dat het verstandig zou zijn om het bij simpele HTML te houden.” “Misschien kunnen we onze oude HTML-cursus wel gebruiken, stelt Emma voor. “Nee, joh, die was bedoeld om een uur mee bezig te zijn! Die oefeningen zijn niet kort genoeg,” denkt Sophia. En zo discussieren ze nog een tijdje verder. “Oei, kijk eens naar de tijd!” zegt Emma opeens, “Kom op meiden, we moeten naar huis anders zijn we te laat voor het eten!” Snel worden alle spullen weggeruimd en de jassen weer aangetrokken.

Die avond belt Sophia's moeder een rondje langs de ouders om te vragen of de meiden mogen helpen. Simone's ouders hadden zoals Simone al gevreesd had, de vakantie al geboekt, maar vinden het gelukkig prima dat Simone bij Sophia en haar ouders blijft logeren in de eerste week. Alle andere ouders vinden het ook prima dat de meiden meehelpen, zeker omdat het toch in de vakantie is. “Tuurlijk mag ze helpen, dat zal straks mooi op haar CV staan als ze echt informatica gaat studeren!” vindt Annemiek's vader.

In de weken die volgen maken de meiden de ene na de andere kleine opdracht. Ieder van de meiden maakt daarbij een opdracht en de andere meiden moeten die uitproberen om te kijken of hij simpel genoeg is. Maar het probleem is natuurlijk dat ze allevijf al weten hoe je de opdrachten moet oplossen. “Weet je wat we eigenlijk nodig hebben?” zegt Emma op een dag, “Een aantal testpersonen. Mensen die er nog helemaal niets van weten. Als die de opdrachten kunnen maken, dan weten we dat ze goed zijn.” “Maar hoe komen we aan zulke testpersonen?” vraagt Simone zich af. “We kunnen toch andere meiden uit onze klas vragen? En misschien kunnen we ook nog een aantal meiden van gym of paardrijden vragen,” stelt Annemiek voor. “Volgens mij wil helemaal niemand dat,” voorspelt Nicole pessimistisch, “Ik ben door een aantal meiden al een nerd genoemd toen ik vertelde waarom ik op woensdagmiddag niet kon komen spelen.” “Nou volgens mij kennen we genoeg andere meiden. We hoeven er tenslotte maar een paar te hebben die ja zeggen,” houdt Annemiek koppig vol. “Misschien kunnen we zelfs iets van een beloning verzinnen die ze verdienen als ze ons helpen!” verzint Sophia, “Wie weet kan mijn moeder nog wel een paar coole gadgets regelen. Ik zal het haar vanavond wel even vragen. Ik laat het jullie morgen op school wel weten, dan kunnen we zo snel mogelijk beginnen met iedereen die we kennen te vragen. En wie weet zijn er nog mensen die nog weer andere mensen kennen die wel mee zouden willen doen.” En met die afspraak kiezen de meiden ieder drie opdrachten uit waarvan ze denken dat ze goed genoeg zijn om op de opdrachtenlijst te zetten. Uiteindelijk zijn dat tien verschillende opdrachten die ze na veel discussie op volgorde van moeilijkheidsgraad weten te zetten. 's Avonds laat Sophia de lijst aan haar moeder zien en vertelt haar meteen van het idee van de meiden om de lijst aan een aantal testpersonen voor te leggen. “Hoe willen jullie die testpersonen vinden dan?” vraagt mama zich af. “Nou, daar hebben we jouw hulp bij nodig. Zou jij een aantal leuke gadgets voor ons kunnen regelen?” vraagt Sophia haar. “Gadgets? Hoezo gadgets? Waar heb je die voor nodig? En wat voor soort gadgets had je in gedachten?” zegt mama verbaasd. “Nou we zaten er aan te denken om gewoon alle meiden die we kennen te vragen om de lijst te testen. En we zochten dan nog wat gadgets om ze te bedanken voor hun hulp. Dat is natuurlijk ook meteen een mooi lokmiddel,” legt Sophia uit. “Hmm, dat hebben jullie slim bedacht. Ja, ik kan vast wel wat gadgets bij een aantal bedrijven lospeuteren, zeker als ik er bij vertel dat het bedoeld is om meiden te stimuleren om in de IT te gaan,””bedenkt mama, “Maar wat nou als je meer meiden weet te verleiden dan er gadgets zijn? Of als ik allemaal verschillende gadgets vindt?” Daar moet Sophia even over nadenken, “Hmm, misschien moeten we dan zeggen dat je kans maakt op coole gadgets. Maar dan moeten we natuurlijk wel van te voren weten wat voor gadgets het zijn. Want voor een vage belofte op coole gadgets reageren meisjes natuurlijk niet, dat is meer iets voor jongens. Hoe snel zou je kunnen weten wat voor prijzen je kunt regelen?” “Is volgende week snel genoeg?” vraagt mama, “dan ga ik deze week even rondbellen. En ik zal mijn best doen om te zorgen dat het gadgets zijn die meisjes ook leuk vinden. Dus niet van die survivaltools enzo.” Aangezien ze nog wel wat tijd hebben, denkt Sophia dat het goed genoeg moet zijn. Je kunt tenslotte geen wonderen verwachten.

De volgende dag op school vertelt Sophia over mama's idee om de gadget niet gewoon cadeau te geven, maar te verloten, “En omdat we dus nog niet weten wat voor gadgets ze kan krijgen, zullen we nog even moeten wachten met het zoeken van slachtoffers.” “Wat doen we trouwens als jongens ook mee willen doen?” vraagt Nicole zich af, “De vragen zijn natuurlijk eigenlijk voor meisjes bedoeld.” “Wat mij betreft mogen ze gewoon meedoen als ze geen verstand van IT hebben. Het enige is dat mijn moeder zou proberen om meisjesachtige gadgets te krijgen,” haalt Sophia haar schouders op. “Ik vind dat je gelijk hebt,” zegt Emma, “Ik zie zelfs helemaal geen probleem, want ten eerste weten we nog niet welke gadgets er te verloten zijn, en ten tweede is het plan dat we van te voren vertellen wat ze kunnen winnen. Als ze niet in de prijzen geïnteresseerd zijn, dan doen ze vanzelf niet mee.” Daar kunnen de andere meiden niets tegenin brengen.

In de loop van de week weet mama een tiental prijsjes bij elkaar te sprokkelen. Bijna elke avond kan ze wel weer een nieuwe prijs melden tijdens het avondeten. Zo heeft ze een leuk manicuresetje, een lippenbalsem, een leuk t-shirtje met Duchess, de vrouwelijke variant van de Javamascotte, een leuk IPhone-sokje, en zelfs een heuse vrouwelijke laptoptas te pakken weten te krijgen. “De meeste dingen staan wel bedrijfslogo's op, maar dat zal niet echt een probleem zijn denk ik?” zegt mama op dinsdagavond als ze de totale lijst nog eens opgesomd heeft. “Nee hoor, helemaal niet! Ik vind echt dat je te gekke prijsjes hebt weten te regelen!” verzekert Sophia haar blij, “Ik kan niet wachten om morgen de hele lijst aan de andere meiden te geven!” “Wat, heb je ze nog niet eerder verteld wat je allemaal bij elkaar hebt?” vraagt mama verbaasd. “Nee,” grijnst Sophia, “Ik deed net of ik het zelf nog niet wist, Zo als totale lijst is het veel leuker!” “Oeh, jij klein gemeen kreng! Je vriendinnen zo in spanning laten terwijl je het zelf al weet!” knipoogt mama, “Ik wist niet dat je zo goed geheimen kon houden!” “Dat kan ik meestal ook niet, maar dat zal ik toch een keer moeten leren, nietwaar?” kaatst Sophia terug. “Tja, daar zit wel wat in,” peinst mama. “Zolang je maar geen geheimen voor ons hebt,” zegt papa half dreigend, half grappend. “Nee pap,” zegt Sophia gedwee, “ik beloof dat ik de geheimen die ik voor jullie heb goed geheim zal houden!” Daarna rent ze gierend naar boven, omdat papa aanstalten maakt om haar nog eens goed over de knie te leggen. Pas als papa en mama met de afwas bezig zijn komt ze weer naar beneden. Zachtjes gaat ze op de bank zitten met een boek. Als ze klaar zijn met de afwas komen papa en mama ook de kamer in. “Zo, dacht je dat ik vergeten was dat je nog een pak voor je broek moest krijgen?” vraagt papa, terwijl hij probeert om zijn grijns te verbergen. “Heb ik iets verkeerds gedaan dan?” vraagt Sophia met een onschuldig gezicht. Papa trekt een frons in zijn voorhoofd, “Hmm, was er niet iets met geheimen? Weet jij het nog?” vraagt hij vervolgens aan mama. “Iets met geheimen? Nee, ik zou het echt niet weten. Dat was vast heel geheim dan,” antwoordt mama serieus. “Oh, nou dan zal het wel goed zijn,” zegt papa en gaat ook op de bank zitten. Papa zet de televisie aan, en met zijn allen gaan ze een film kijken. Pas als de film weer is afgelopen kijkt mama op de klok, “Zou jij niet als de wiedeweerga naar bed gaan jongedame? Morgen moet je weer naar school!” Sophia die stiekem al wel gezien had dat het eigenlijk al bedtijd was geweest, maar toch wel heel graag de film af wilde zien, doet of ze schrikt en vliegt de trap op. Snel poetst ze haar tanden en trekt haar pyama aan. Als mama naar boven komt, ligt ze al in bed. “Welterusten mama!” “Welterusten, Sophia!” antwoordt mama.

Meteen als de meiden van de IT-girls binnenkomen vertelt Sophia hen over de lijst met prijsjes die mama heeft weten te regelen. “We hebben ze natuurlijk nog niet binnen, want ze moeten nog opgestuurd worden, maar dan kunnen we nu eindelijk op zoek gaan naar kandidaten voor ons experiment,” zegt ze tevreden. “Wauw, en het is ook echt gelukt om prijzen te vinden die meiden leuk vinden!” zegt Simone. Ook de andere meiden zijn onder de indruk. “Ja, het zou niet moeilijk moeten zijn om kandidaten te vinden die die prijzen willen winnen. Vooral die laptoptas is gaaf! Het is dat ik geen eigen laptop heb, maar anders zou ik die ook wel willen winen!” vindt Annemiek. “Maar hoe gaan we de uitvoering van de test eigenlijk doen?” wil Nicole weten. Daar had nog niemand over nagedacht. “We kunnen het blaadje met de vragen mee naar huis geven,” stelt Emma voor. “Ja, maar dan kunnen we de deelnemers niet helpen,” vindt Sophia. “We kunnen ook vragen of we een computer op school mogen lenen, en dan voor en na schooltijd mensen de vragen laten maken?” suggereert Annemiek. “Maar dat is weer niet handig als we ook mensen van gym en de manege vragen,” vindt Sophia. “Maar wat nou als we je moeder vragen of het goed is om een keer op zaterdag wat mensen langs te laten komen?” stelt Annemiek voor, “dan kunnen we met iedereen die wil een tijd afspreken om langs te komen. We hebben hier tenslotte vier laptops die we kunnen gebruiken.” “Wat een goed idee!” vindt Emma. “Ik moet het natuurlijk wel eerst even aan mijn moeder vragen of het goed is, maar ik vind het wel een goed idee,” vindt ook Sophia. Ze rent direct even naar het kantoor van haar moeder om het te vragen. Even later komt ze stralend weer terug, “Ja hoor het mag. Ze gaat straks nog even in de agenda kijken welke dag dan het beste uitkomt, maar in principe mag het gewoon.” Nu dat plan gesmeed is, praten de meiden over de verdeling van het recruteren. Emma en Sophia gaan samen op de manege alle meiden vragen, Annemiek neemt de gym voor haar rekening, Nicole zal de meiden van het ballet vragen, en Simone de meiden van korfbal. En met zijn allen zullen ze de meiden op school vragen. “Zouden we tien meiden kunnen overhalen?” vraagt Nicole zich af. “Tuurlijk joh!” roept Emma, “Gewoon positief blijven! We gaan er van uit dat we die prijzen straks moeten verloten weet je nog!” “Zullen we dan ook nog een rooster maken om die zaterdag in blokken op te delen? Als we echt zoveel meiden weten over te halen, dan kunnen we ze niet allemaal tegelijk over de vloer hebben,” stelt Simone voor. “Goed idee, hoe lang zouden ze bezig zijn? Een uur, een half uurtje, een kwartier?” vraagt Sophia zich af. “Ik denk dat het er vooral van afhangt hoeveel tijd ze er aan willen besteden,” denkt Nicole, “Maar zullen we blokken van een uur maken? Als je alle tien de opdrachten wilt doen ben je minstens zo lang bezig. En als ze eerder weg willen dan is dat ook prima.” Dat vinden de meiden een goed idee en snel stellen ze een schema op van tien uur 's ochtends tot vier uur 's middags. “Vergeet niet om tijd voor de lunch in te plannen!” vindt Emma, “Want stel nou dat ze wel allemaal een heel uur bezig zijn, dan hebben wij geen tijd om te eten!” En dus strepen ze het uur tussen twaalf en een weer weg. Zo houden ze vijf blokken van een uur over. “Dan kunnen we dus 20 meiden uitnodigen,” berekent Annemiek, “Is dat genoeg?” “Nou, dat lijkt mij wel,” vindt Emma. “Hee, weet je wat ik me net bedenk, met vier laptops kunnen we vier meiden tegelijk laten werken, maar wij zijn met zijn vijven. Dus we zouden ook om beurten kunnen lunchen, dan hebben we plek voor nog vier meiden,” stelt Sophia voor. Emma sputtert nog een beetje tegen, maar uiteindelijk gaat ook zij overstag. Als mama aan het eind van hun bijeenkomst even komt kijken, hebben ze een mooie inschrijftabel gemaakt met in de eerste kolom de tijden en daarachter vier kolommen waar namen in kunnen komen. “Wauw, dat ziet er strak georganiseerd uit!” vindt mama, “net een mini-beursje zo! Hebben jullie ook al aan de evaluatie gedacht? Want je wilt natuurlijk wel weten wat iedereen er van vond!” Nee, zover waren de meiden nog niet gekomen. “Zullen we het daar dan volgende week over hebben?” stelt Emma voor, “Dan kunnen we van de week al de eerste meiden uitnodigen en over de vragen nadenken. De vragenlijst hoeft toch pas klaar te zijn op de dag zelf.” Daar proosten de meiden op met de thee die Sophia's moeder hen gebracht heeft, en daarna moeten ze weer naar huis.

De volgende dag hebben de meiden meteen de intekenlijst mee naar school. Met zijn vijven vragen ze elke meisje uit hun klas of ze mee willen doen en dat er leuke prijzen te winnen zijn. De meeste meiden zijn ondanks de prijzen nog steeds niet geinteresseerd in iets wat met computers te maken heeft, maar een aantal laat zich toch verleiden. “Maar ik weet nog niet hoe laat ik dan kan hoor,” zegt Joke, een van hun klasgenoten, “Dat moet ik eerst thuis vragen. Is het goed als ik dat morgen laat weten?” En zo vinden ze nog vijf vrijwilligers, maar nog niemand weet hoe laat ze precies komt.

Die avond heeft Nicole ballet en dus neemt zij de lijst mee naar huis. In de kantlijn staan de namen gekrabbeld van de vijf meiden die zich opgegeven hebben. Zij weet nog twee vrijwilligsters te vinden, en deze twee konden na de les al wel meteen vertellen hoe laat ze kwamen, want hun moeders hadden hun agenda mee. Dus nu hebben ze twee van de vakjes om drie uur al gevuld. De volgende morgen op school kunnen al twee van de vijf meiden vertellen op welke tijd ze kunnen komen, dus ook die hokjes worden ingevuld. De andere drie meiden worden er aan herinnerd dat er beperkte plekken zijn voor de verschillende tijden en dat als ze niet snel weten wanneer ze kunnen, dat een tijdstip dan vol kan zitten. Omdat de meiden het liefste 's middags willen, nemen ze Simone's telefoonnummer mee naar huis om meteen uit school even te kunnen bellen. Simone is namelijk als tweede aan de beurt om de lijst mee te nemen, want zij heeft op vrijdagavond korfbal. Ze belooft de lijst de volgende ochtend naar Emma's huis te brengen, zodat zij hem mee naar de manege kan nemen. Als Emma de lijst de volgende dag krijgt, blijkt dat nog twee meiden van school een tijdstip gekozen hebben, en dat Simone ook nog iemand van korfbal bereid heeft gevonden om mee te doen. Daarmee zijn er al zeven meiden voor de middag ingeroosterd stellen Emma en Sophia tevreden vast. En dan moeten ze iedereen op de manege en op gym nog vragen. Enthousiast gaan ze wat te vroeg naar de manege, zodat ze tijd genoeg hebben om naast het zadelen van hun ponys ook iedereen te vragen of ze mee willen doen. Onderweg naar de manege stelt Emma voor om Emeline eerst te vragen, “Want als die mee wil doen, dan willen vast ook al haar vriendinnen!” Sophia is er stiekem bang voor dat Emeline nee zal zeggen en dat al haar vriendinnen dan ook niet willen, maar daar is toch niets aan te doen. Dat hele groepje komt altijd tegelijk aan en gaat ook weer tegelijk weg, dus als je er een vraagt, dan is de rest er toch bij. Dus houdt ze haar twijfels voor zich en gaat akkoord met het plan. “Oh, wat leuk, ja natuurlijk wil ik meedoen! Ik moet alleen wel even kijken of ik die dag kan. Kan ik jullie vanavond even mailen?” vraagt Emeline enthousiast. “Ja hoor, dat is prima,” zegt Sophia blij, “Je hebt mijn mailadres toch nog?” Emeline knikt. En zoals Emma al voorspeld had, willen Emeline's vriendinnen niet voor haar onderdoen. Zo hebben ze er in een keer vijf vrijwilligers bij. De vijf kijken even naar het rooster en besluiten dan om te kijken of ze 's ochtends kunnen, want dan kunnen ze tegelijkertijd komen. Alleen Janneke weet al dat ze 's ochtends niet kan, “Maar dan kom ik gewoon 's middags hoor! Kan ik nog om drie uur?” Daarmee is het blok om drie uur meteen vol. “Ik mail jullie vanavond nog wel even of wij om tien of om elf uur kunnen,”zegt ze tegen Sophia, en gaat dan tegen haar vriendinnen verder, “dan bellen wij vanmiddag onderling even over welk tijdstip het beste uitkomt.” Met die afspraak beginnen de meiden tevreden aan hun les.

Na de les komen er nog drie meiden op hun af, “Wat horen we nou van Emeline, geven jullie een soort van mini-IT-cursus? Mogen wij ook meedoen?” Verbaasd kijken Emma en Sophia elkaar aan, een cursus? Zo hadden ze het nog niet bekeken. “Nou het is eigenlijk meer een hele korte introductie in websites maken dan een echte cursus. Maar ja, natuurlijk mogen jullie ook meedoen,” legt Sophia uit. Ze pakt meteen het rooster erbij, “We hebben al best veel mensen gevraagd zie je, en we hebben maar een beperkt aantal laptops, dus moesten we een schema maken,” legt Sophia uit bij de blikken van de meiden, “Weten jullie toevallig al op welk tijdstip je kunt komen?” “Nou, Emeline zei dat zij 's ochtends zouden komen, dus dan komen wij gewoon om twaalf uur, dat kan toch nog?” vraagt een van de meiden. “Ja, om twaalf uur hebben we nog niemand staan. Wat zijn jullie namen?” De namen worden uitgewisseld voor Sophia's adres en de belofte dat de meiden er zullen zijn. En zo zijn er opeens al zestien vrijwilligers. De twee meiden vragen nog verder rond op de manege, maar de overige meiden zijn of niet geinteresseerd of ze kunnen niet. En dus blijft het bij zestien. “En eigenlijk is dat maar goed ook, want anders zou Annemiek niemand meer kunnen vragen op haar gymles,” vindt Sophia.

's Avonds krijgt Sophia nog een mailtje van Emeline dat ze wel graag om elf uur langs willen komen, en daarmee begint het rooster al lekker vol te lopen. Mama is onder de indruk, “Nou, jullie leveren geen half werk, zeg! Dat wordt nog hard doorwerken voor jullie straks. Ik zal wel alvast limonade en koekjes inslaan! Want van al dat harde werken krijgen de deelnemers natuurlijk ook onwijze honger.” De volgende ochtend op school zijn de andere drie meiden ook onder de indruk, “Wauw! Acht meiden van de manege? Jullie hebben zeker indruk gemaakt met die website van jullie!” vindt Annemiek. “Ik denk niet dat ik daar tegenop kan hoor!” “Ja, en weet je wat nog het mooiste was, dat er een aantal meiden waren die het een mini-cursus noemden! Dus nu heb ik het omgedoopt tot een introductie in het maken van websites. Gaaf he?” vindt Sophia. “Wauw, dat klinkt wel heel officieel inderdaad!” beaamt Simone. “Net echt,” vindt ook Nicole. Het laatste meisje uit hun klas die zich opgegeven had komt vlak voordat de bel gaat nog even naar hun toe om te vertellen op welk tijdstip ze wil, “Hoi, is er om elf uur nog plek?” “Oei, nee, die is net helemaal volgepland!” weet Emma. “Hè jammer,” zegt ze teleurgesteld, “Kan het om twaalf uur nog wel dan?” Dat kan gelukkig nog en ook zij wordt op de lijst gezet. Emma geeft de lijst gauw door aan Annemiek, “Veel succes op gym vanavond!” “Ja, het zou tof zijn als we de lijst nog vol kregen, maar dat zal wel niet,” denkt Annemiek. Snel lopen de meiden naar binnen om niet te laat voor de les te zijn.

“Wat hoor ik nou meiden?” zegt de leraar aan het begin van de les opeens, “Gaan jullie cursus geven? Raak ik straks mijn baan nog aan jullie kwijt?” “We geven alleen les in HTML hoor, meester,” stelt Emma hem gerust, “Voordat één van ons genoeg geleerd heeft van lesgeven om uw baan over te nemen, bent u al lang met pensioen!” “Nou zeg, zo kan het wel weer! Zo oud ben ik nog helemaal niet!” zegt de meester een beetje mopperend, “Maar ik vind het wel hartstikke leuk dat jullie daar mee bezig zijn. Wat denken julie, zou ik ook mee kunnen doen? Ik ben namelijk best nieuwsgierig. Van websites weet ik namelijk helemaal niet zoveel, dus ik zou daar best wel wat over willen leren.” Verbaasd kijken de meiden elkaar aan. De meester valt natuurlijk niet echt in hun doelgroep, maar waarom niet, als hij niets van websites weet. Sophia ziet aan de ogen van de andere meiden dat ze hetzelfde denken als zij. “Ja hoor, meester, dat is prima. Zullen we in de pauze dan even kijken wanneer u kunt? Dan kunnen we nu met de les beginnen.” De meester moet daar wel om lachen, “Dat is goed hoor, wijsneus! Nou jullie hebben Sophia gehoord, open allemaal je boek maar op bladzijde...”

In de pauze trekt de meester even zijn agenda om te kijken of hij op de afgesproken dag kan. Annemiek pakt het rooster erbij. “Zo, ik zie dat jullie al aardig wat kandidaten hebben,” zegt de meester, een beetje trots op zijn leerlingen. “Ja, er zijn heel veel meiden die wel eens een keertje willen zien hoe moeilijk dat nou is, dat HTML,” zegt Annemiek. “Meester, we hebben ook een verloting onder de deelnemers. Maar het zijn vooral meisjesachtige prijzen. Wilt u daar ook aan meedoen?” vraagt Simone. “Een verloting om deelnemers te lokken, hè? Slim bedacht! Maar nee hoor, ik hoef geen prijs te winnen. Ik ben vooral benieuwd hoe jullie het aanpakken. En natuurlijk ook naar hoe dat nou zit met websites,” stelt de meester hun gerust, “Plan mij maar om tien uur in dan, dan sta ik ook weer eens een keertje vroeg op.”

De volgende dag komt Annemiek trots vertellen dat ze ook nog drie meiden van de gymclub heeft weten over te halen om mee te doen. De planning begint nu echt al vol te zitten. Die woensdag buigen ze zich over de vragen die iederen heeft bedacht om aan de kandidaten te stellen als ze klaar zijn met het maken van de vragen. Emma komt met “Waren de vragen makkelijk?” en Annemiek heeft “Werd je goed geholpen?” bedacht. Sophia heeft bedacht dat ze niet om antwoorden als ja en nee moeten vragen, maar dat mensen een cijfer van één tot tien moeten geven, waarbij één iets is als “nee helemaal niet” en tien iets als “helemaal top”. Nicole heeft “Welke vraag vond je het moeilijkst?” bedacht, en dus komt Simone meteen met “Welke vraag vond je het makkelijkst?” De hele middag bespreken de meiden alle vragen die ze bedacht hebben. Aan het eind van de middag komt ook mama nog even kijken. Die heeft nog een hoop goede voorstellen over de exacte formulering, en voegt ook nog de vraag “Vond je het leuk om te doen?” toe. Uiteindelijk kiezen ze tien vragen uit die het beste samenvatten wat iemand van de mini-cursus vond. “Nou dan denk ik dat jullie een mooie evaluatie bedacht hebben,” stelt mama vast, “En jullie hebben ook al een flinke lijst met kandidaten, dus zelfs als er een paar niet op komen dagen, dan nog gaat het een succes worden volgens mij!” “Waarom zouden mensen niet op komen dagen?” vraagt Nicole verbaasd, “We hebben het toch afgesproken?” “Soms vergeten mensen dat ze iets afgesproken hebben, en soms hebben ze opeens iets heel belangrijks waardoor ze niet kunnen. Hebben jullie iedereen ons telefoonnummer gegeven en gevraagd om af te bellen als ze toch niet konden komen?” legt mama uit. De meiden schudden hun hoofd. “Nee, dat dacht ik al. En dat is ook helemaal niet erg, maar dat houdt wel in dat als iemand niet kan, dat hij, of zij dus eigenlijk, jullie niet kan bereiken om het te vertellen.”

In de twee weken die nog over waren tot de cursusdag kwamen er nog twee meiden bij die ook wel mee wilden doen. Daarmee zit het programma bijna vol en zo langzaamaan beginnen de meiden zenuwachtig te worden. “Stel je voor dat ze het helemaal niets vinden?” zegt Simone. “Dan willen ze ons daarna misschien nooit meer aankijken,” huivert Annemiek. Emma heeft er meer vertrouwen in, “Jullie vonden het toch ook allemaal leuk, en het kost ons misschien een hele dag, maar voor hun maar een uurtje!” “Maar wat nou, als dat uurtje veel te weinig tijd is?” vraagt Nicole zich af. Sophia valt haar vriendin bij, “Nou, dan willen ze de opdrachten misschien wel mee naar huis om ze daar af te maken! Ik heb met mijn moeder afgesproken dat we voor iedereen een eigen kopietje maken.”

Maar dan is het eindelijk zo ver. De grote cursusdag is aangebroken. De vijf meiden zijn allemaal om negen uur al aanwezig. Maar ze hadden alles al zo goed voorbereid, dat ze na vijf minuten niets meer te doen hebben. Zenuwachtig lopen ze door de kamer heen, gaan zitten en staan dan weer op. Mama wordt er kierewiet van, maar weet wel beter dan om er iets van te zeggen. Om vijf voor tien komt het eerste meisje aanfietsen. Haar jas wordt aangenomen en opgehangen, er wordt limonade ingeschonken en ze krijgt een blaadje met de opdrachten. Precies om tien uur kan ze beginnen. En dan komt ook de meester binnen. Ook hij krijgt zijn opdrachten en kan beginnen. En vanaf dat moment hebben de meiden geen momentje rust meer. De deelnemers hebben heel wat te vragen, en nadat ze van vijf verschillende mensen dezelfde vragen heeft gehoord, pakt Sophia er een kladblok bij en schrijft al die vragen die ze meer dan één keer hoort op. Met de antwoorden natuurlijk. Die kunnen ze dan later mooi in de opdrachten verwerken. Want op de beurs zal het flink wat drukker worden heeft mama voorspeld. De eerste deelneemster, Ineke, heeft er na een half uurtje geen zin meer in, “Jemig, het is toch best nog wel moeilijk hoor. Vinden jullie het erg als ik er mee stop?” “Nee hoor,” zegt Sophia, “Maar zou je nog wel eerst even dit formulier in willen vullen? We willen graag weten wat je er van vond, want dan kunnen we de cursus beter maken.” Dat vindt Ineke geen probleem, ze voelde zich toch al een beetje schuldig om te stoppen. En dat terwijl ze de allereerste deelneemster is. Meester daarentegen vindt het machtig interessant en blijft tot aan het einde van het uur zitten. Pas als Emeline en haar vriendinnen binnenkomen en de computer nodig hebben, staat hij op, “Mag ik die vragen ook mee naar huis nemen? Dan kan ik kijken of ik ze daar af kan maken. Dat HTML is toch maar machtig interessant!” “Tuurlijk meester,” zegt Emma, “En als u later nog vragen heeft, dan horen we het wel een keertje in de pauze!” Sophia geeft de meester nog het evaluatieformulier, terwijl de andere meiden Emeline en haar vriendinnen helpen met starten. Die gaan meteen aan de slag. Na een kwartiertje valt te merken dat één van de vriendinnen er niet zo'n zin meer in heeft, maar omdat Emeline stug door blijft werken, geeft ze niet op. En aan het einde van het uurtje blijkt ze het na heel wat vragen en uitleg toch stiekem best leuk te vinden. En zo gaat het de hele dag door. Om twaalf uur trekt mama twee van de meiden weg om een boterhammetje te eten, en een kwartiertje later zijn de drie anderen aan de beurt terwijl mama even bijspringt voor de vragen. Om vijf uur zijn de meiden uitgeput en heel erg blij geweest met de door Sophia opgeschreven antwoorden, want na zoveel keer alles uitgelegd te hebben, beginnen ze alles een beetje door elkaar te gooien. Maar eindelijk wordt het laatste formulier ingeleverd en gaat de laatste deelnemer naar huis. Uitgeput ploffen de meiden op de bank. “Zo, dat ging best wel goed, vinden jullie niet?” zegt mama, die er ook bij is gaan zitten, “Er waren maar een paar mensen die niet het hele uur bleven zitten, en ik vond dat er nog best veel waren die weer naar huis gejaagd moesten worden!” “Ik ben helemaal op!” puft Emma, “En dan moeten we al die formulieren nog doornemen en ook nog bedenken hoe we de prijzen gaan verdelen.” Mama weet voor de prijzen een slimme oplossing, “We schrijven gewoon alle namen op een klein briefje, die vouwen we allemaal precies in vieren en dan gooien we ze in een bak. We leggen de prijzen op een rijtje en dan trekken jullie om beurten een naam uit de bak die je gesloten bij één van de prijzen legt. Als er dan overal een briefje ligt, dan maken we ze open en weten we wie er wat gewonnen heeft.” Dat vinden de meiden een briljant idee en opgetogen haalt Sophia pennen en papier, mama pakt een kom uit de kast waar de briefjes in kunnen, en Emma haalt de doos met prijsjes uit mama's kantoor. Terwijl Annemiek alle namen, behalve die van de meester overschrijft leggen de andere meiden de prijzen op een rijtje. Mama vouwt de briefjes netjes in vieren en gooit ze in de kom. Als ze er allemaal in zitten, husselt ze ze eens goed door elkaar. Een voor een trekken de meiden om beurten een papiertje uit de kom en leggen die bij één van de prijzen neer. Sophia mag als eerste en ze legt het briefje bij de lippenbalsem. Emma mag als tweede en legt het briefje meteen bij de laptoptas. Zo worden alle briefjes verdeeld. Als alle prijzen een briefje hebben gekregen gooit mama de overige briefjes in de prullenbak. Sophia pakt een kladblok om de namen bij de prijzen op te schrijven en Emma opent het eerste briefje, “Emeline wint een IPhone-sok.” Alle namen worden netjes achter de prijs opgeschreven en dan gaan de meiden bedenken hoe ze de prijsuitreiking doen. “Ik zou zeggen, we nemen de prijs gewoon meteen mee naar de eerste de beste bijeenkomst waar we die persoon zien. De mensen van school krijgen hun prijs dus op school, en de mensen van een sportvereniging op de sportvereniging,” zegt Emma. Mama stelt voor om ze dan wel na afloop te geven, omdat het anders wat te veel van de les afleidt. Dat vinden de meiden wel een goed idee, en ze besluiten om de prijs dan in hun tas te laten zitten tijdens de les. “Eigenlijk zou ik er wel graag bij willen zijn als we de prijzen uitreiken,” zegt Sophia, “ik bedoel, ik ben er op school en op de manege natuurlijk al bij, maar ik zou er ook graag bijzijn als de andere prijzen uitgereikt worden.” Dat kan mama zich wel voorstellen, “Nou, van mij mag je. Bij de meeste verenigingen is het geen probleem als je eens een keertje bij de les komt kijken. Zoveel sporten kan niet iedere week, dat snap je, maar hier wil ik wel een uitzondering voor maken. Ik kan natuurlijk niets over jullie andere meiden zeggen, maar als je dat ook wil moet je het gewoon je ouders vragen. Ik denk dat die best wel snappen dat dit iets bijzonders is.” Omdat de meiden hadden afgesproken om pannenkoeken te blijven eten, mogen ze van mama zelfs even naar huis bellen om te vragen dat het goed is dat ze de komende week bij de verenigingen van de andere meiden langswillen. Alleen Emma's ouders vinden het niet zo'n goed idee, maar als die te horen krijgen dat de andere meiden wel mogen, gaan ze ook overstag. “Maar dat gebeurt niet iedere keer hoor!” waarschuwt haar vader haar. “Natuurlijk niet, pap! Zo'n cursus als vandaag wil ook helemaal niet elke week geven!” verzekert Emma haar vader door de telefoon, “Dat is veel te vermoeiend, en je weet dat ik daar toch veel te lui voor ben.” De andere meiden kunnen Emma's vader door de telefoon heen horen bulderen van het lachen. “Jij te lui? Een ongeduldiger spring-in-'t-veld dan jij bestaat niet!” vindt haar vader. “Tot vanavond pap!” zegt Emma en hangt dan op. Nu dat geregeld is, kunnen de meiden smullen van de pannenkoeken die papa in de tussentijd gebakken heeft.

De volgende dag gaan de meiden in een wat grotere groep naar de manege toe. Ze gaan vroeg op pad, want als er vijf ponys gezadeld moeten worden, dan hebben ze wat meer tijd nodig. En dan moeten ze ook Martin nog vragen of er wat caps te leen zijn. Sophia heeft de twee prijsjes die uitgereikt mogen worden in haar tas gestopt. De IPhone-sok voor Emeline, een lippenbalsem voor Janneke en een puzzeltje voor een van de andere meiden. Als eerste gaan de meiden op zoek naar Martin om te vragen naar de caps. Die belooft hen dat hij er een paar zal regelen, en dan gaan ze ponys zadelen. Eerst zadelen ze snel Bento en Marieke en dan kiezen ze drie andere ponys uit voor de andere meiden. Simone vindt zo'n pony toch nog best wel heel erg groot en is er eigenlijk een beetje bang voor. Het liefst zou ze de teugels zo ver mogelijk bij de pony vandaan vasthouden, maar Sophia legt haar uit dat ze de pony het beste vlak onder zijn kin vast kan houden. “Dan kan hij je niet bijten namelijk, en heb je hem beter onder controle. Maar maak je maar niet ongerust, we hebben een hele lieve pony voor je uitgezocht.” De les verloopt zonder problemen en de drie meiden weten alledrie in het zadel te blijven zitten. En Martin helpt natuurlijk ook een beetje mee door te zorgen dat ze geen moeilijke oefeningen hoeven te doen en ook niet voorop hoeven te lopen. Na de les roepen ze de meiden die de vorige dag met de cursus meededen bij elkaar voor de prijsuitreiking. “We hebben al jullie namen op een briefje gezet en samen met de namen van alle andere meiden die meededen in een grote kom gestopt. Nadat we die goed door elkaar geschud hadden hebben we er tien namen uitgehaald. En toen bleek dat drie van jullie een prijs gewonnen hadden.” Een voor een worden de prijzen uitgereikt. De meiden die wat gewonnen hebben zijn er heel erg blij mee, en de meiden die niets gewonnen hebben feliciteren hun een beetje jaloers.

En zo bezoeken de meiden alle winnaressen. Alle meiden die iets gewonnen hebben zijn er reuzblij mee. “Wauw! Een echte laptoptas! En wat een mooie! Misschien krijg ik dan van mijn ouders voor mijn verjaardag nu eindelijk een keer een laptop!” hoopt één van de balletmeisjes die de tas gewonnen heeft. Alle andere meiden feliciteren haar en helpen haar hopen dat ze ook nog een mooie laptop krijgt. “En zo niet, dan kun je de tas natuurlijk ook gewoon als hippe schooltas gebruiken!” vindt Emma.

De zaterdag erna komen de meiden nog eens bij Sophia thuis bij elkaar. De prijzen zijn dan wel uitgereikt, maar de evaluaties moeten nog doorgenomen worden. Mama heeft stiekem al een beetje geholpen door alle formulieren door te nemen en de resultaten op een rijtje te zetten. De cursus was eigenlijk een nog groter succes dan de meiden al dachten. Het gemiddelde cijfer voor de cursus was een acht. En zoals ook de bedoeling was, waren de meeste meiden het er over eens dat de laatste vraag het moeilijkst was en de eerste het makkelijkst. Over de uitleg was iedereen nog het meest tevreden, daar kregen ze zelfs een negen voor! Na een half uurtje hadden ze alle restultaten al doorgenomen. “Dat ging een stuk sneller dan ik verwacht had! Bedankt voor het uitzoekwerk, mam!” zegt Sophia. “Zullen we nu dan maar eens dat lijstje met veelgestelde vragen bekijken en kijken of we daar nog wat van in de uitleg op kunnen nemen?” stelt Annemiek voor, dan kan de cursus daarna de kast in totdat we hem weer nodig hebben op de beurs. En dus buigen de meiden zich de rest van de dag over hun cursus heen. Er wordt heel wat gestreept en gedaan, maar dan hebben ze uiteindelijke ook een mooie lijst met opgaven. Elke vraag die er in stond is helemaal herschreven, en door mama nog eens gecontroleerd op spellings- en gramaticafouten. “Goed werk meiden!” zegt mama tevreden, “Ik zal er voor zorgen dat we op de beurs voldoende kopietjes hebben om uit te delen.” “Doen we op de beurs eigenlijk ook weer aan prijzen?” wil Emma weten, “Want dan moeten we gaan nadenken over hoe we de prijsuitreiking regelen. Al die meiden daar kennen we waarschijnlijk geen eens, dus langsbrengen zal niet lukken.” “Ja, en ik denk ook niet dat iedereen tot het einde van de dag blijft,” bedenkt Annemiek zich. Mama lacht geheimzinnig, “Wacht maar af. Ik heb al een plannetje. Jullie zullen wel zien op de beurs. Maar je hoeft je er in ieder geval geen zorgen over te maken.” De meiden zijn natuurlijk meteen nieuwsgierig, maar mama wil verder niets vertellen. “De beurs is over een maand, dus zo lang moeten jullie het nog weten vol te houden,” zegt ze. En hoe de meiden ook proberen om haar over te halen, ze weigert echt om ook zelfs maar iets van een hint te geven. Sophia weet uit ervaring dat als haar moeder iets niet wil vertellen dat ze het ook echt niet vertelt, maar Emma blijft het proberen. Ze probeert zelfs of Sophia's vader niet iets kan vertellen. Die kan er wel om lachen en bekent dat hij er nog minder van weet dan zij, “Sorry, meiske, je zult echt moeten wachten tot de beurs zelf, als mijn vrouw zich eenmaal in het hoofd heeft gehaald dat iets een verrassing is, dan blijft het een verrassing.”

De weken tot de vakantie vliegen voorbij en dan is het eindelijk zo ver: de laatste schooldag is aangebroken. Niemand uit hun klas heeft zo'n zin in de vakantie als de vijf meiden. “Jullie gaan een week lang werken op een beurs? Maar dat is toch geen vakantie?” vindt een van hun klasgenoten. “Nou, wij hebben er anders reuze zin in!” vinden de meiden. De meester informeert nog eens waar de beurs precies is, en Sophia geeft hem de flyer die haar moeder haar meegegeven had. “Dat vindt de meester vast leuk om te weten,” had haar moeder 's ochtends nog gezegd. En inderdaad is de meester er erg blij mee. “Ik kom als het even kan nog wel even langs!” belooft hij.

Waar het weekend normaal gesproken om vliegt, lijkt de tijd nu wel te kruipen. Omdat het vakantie is, is er ook geen paardrijles meer. Simone en Sophia vervelen zich. Nergens kunnen ze zich lang op concentrreren Buiten is niets te doen, want iedereen is opvakantie, alle spelletjes zijn saai, en de websites zijn allang af. Mama is ten einde raad, “Nou, als jullie dan toch alleen maar kunnen klieren, stop dan maar eens een was in de machine!” Simone staat een beetje stom te kijken, “hoe moet dat dan? “Gewoon, kleur bij kleur, en op veertig graden,” zegt mama, “hup, naar boven met jullie!” Sophia neemt Simone mee naar boven, “Kom op, de wasmand staat in de badcel.” De meiden trekken alles iuit de wasmand, “Rode, roze en oranje klerenmoeten p de stapel rode was. Handdoeken op een eigen stapel, en dan heb je ook nog donkere en witte was, en wat overblijft gaat ook op een stapel,”legt Sophia uit. Al snel begint Simone er lol in te krijgen. Ïk heb nog nooit eerder de was gedaan, mijn moeder doet dat altijd.” Binnen vijf minuten liggen er vijf sapeltjes op de vloer van de badcel. “Wat een slagveld zeg!” zegt Simone. Sophia kiest de grootste stapel wasgoed, de handdoeken, en stopt die in een mand. Dan worden de donkere en de witte was in een wasmand gestopt en de rode en de bonte was in de andere mand. Samen slepen Simone en Sophia de was naar boven en vullen de automaat. “Het past geeneens allemaal!” zegt Simone. “Je hoeft niet te proppen hoor,” waarschuwt Sophia, “Als het niet past, brengen we het gewoon terug naar de badcel, dan wordt het later gewassen.” als de machine vol zit, doet Sophia er zeep en wasverzachter bij en draait de knop naar veertig graden. Dan drukt ze op de knop en begint de machine meteen. En zo houdt mama hen het hele weekend bezig.
Maandagochtend gaat de wekker al heel vroeg. Ze moeten dan ook nog een flink eind rijden, en de beurs begint al om half negen. Eerst haalt mama Emma nog even op, en dan gaan ze op weg. Annemiek en Nicole worden door Annemiek's vader gebracht. Eenmaal op de beurs aangekomen krijgen ze een badge met hun naam die ze om hun nek moeten hangen. “hee, kijk nou! Er staat zelfs IT-girls op!” ziet Annemiek. Als ze de badges bewonderd en om hun nek gehangen hebben, neemt mama hun mee naar de stand. Toen mama zei dat ze een eigen stand hadden, had Sophia iets van een marktkraam verwacht, maar niets is minder waar. De stand is een ruimte die afgezet is van de andere stands met een soort verplaatsbare muren. Daarbinnen staat een vijftal bureautjes met computers en een stoel er achter. Op de muur hangt een grote poster met de naam IT-girls erop. In de stand staat ook nog een tweetal dozen. “Wat zit daar in?” vraagt Emma nieuwsgierig. “Dat is nou de grote verrassing!” vertelt mama. Ze loopt op de grootste van de twee dozen af en maakt die met de karteltjes van een van haar sleutels open. In de doos zit iets van stof dat in plastic zit. Snel trekt mama het plastic open en haalt het kledingstuk dat er in zit, er uit. Het blijkt een leuk blauw jurkje te zijn met de tekst IT-girls op de achterkant. Sophia ziet dat het jurkje dat nu bovenin de doos ligt een andere kleur heeft. Mama geeft het blauwe jurkje aan Annemiek. Snel deelt ze daarna ook de andere jurkjes uit, groen voor Emma, roze voor Sophia, paars voor Nicole en lichtgeel voor Simone. “Paars is mijn favoriete kleur!” roept Nicole verheugd uit. “Ga die snel maar eens passen op de wc!” stelt ze voor. Dat laten de meiden zich geen twee keer zeggen. Even later komen de meiden weer terug in hun nieuwe jurkjes. “Meiden, jullie zien er beeldig uit!” vindt mama, die zelf inmiddels ook een jurk aan heeft. “En ze pasten ook allemaal precies!” verbaast Annemiek zich, Hoe heeft u dat voor elkaar gekregen?”. “Haha, ja daar moet ik wat bekennen, ik heb stiekem jullie ouders gebeld om naar jullie maten en favoriete kleur te vragen. Het staat op zo'n beurs altijd beter als je een soort uniform aan hebt, want dan kunnen mensen zien waar je bij hoort. Maar om nog eens te benadrukken dat je geen nerd hoeft te zijn om in de IT te werken, heb ik er voor gekozen om jullie in leuke jurkjes te steken.” legt mama uit. “En wat zit er in die andere doos dan?” wil Emma weten, die nog niet vergeten is dat er ook iets van prijsjes voor de deelnemers zouden zijn. “Ja, Emma, dat heb je goed geraden, daar zitten de cadeautjes voor de deelneemsters in,” zegt mama geheimzinnig. Emma werpt nog eens een blik op Sophia's moeder, die nog steeds absoluut geen aanstalten maakt om de doos te openen, en dan pakt ze resoluut een pen van een tafeltje af en ritst het papieren tape op de doos open. De andere meiden werpen ook nog even een blik op Sophia's moeder, maar als die er alleen maar lachend bijstaat, dan drommen ze meteen om Emma heen om te zien wat er in zit. In de doos zitten allemaal leuke kralenarmbandjes in plastic zakjes. “Pakken jullie er ook maar vast één, zoveel meiden krijgen we vast niet langs de stand, en het is tenslotte jullie clubje,” beantwoordt mama hun ongestelde vraag. Op sommige van de kraaltjes staan letters en de letters vormen samen de naam IT-girls. Het duurt wel even voor allevijf de meiden een armbandje uitgezocht hebben die het leukst bij hun jurkje past. Als ze eindelijk klaar zijn, zetten ze de doos aan de kant, stoppen hun overgebleven kleren in de grote doos en leggen ze naast elke pc een stapeltje opdrachten neer. Maar dan is er niets meer te doen, en het duurt nog zeker een half uur voor de eerste bezoekers komen. “Lopen jullie maar even rondje,” stelt mama voor, “ik blijf hier wel om op de spullen te passen.” 
Er staat een flink aantal stands op de beurs. Bedrijven die de meiden willen laten zien wat voor mooie carrière je bij hun kunt krijgen als je voor techniek kiest, scholen die meer meisjes op hun opleidingen willen en nog wat kleinere stands van groepen als Technikatien. De meeste stands hebben alleen wat brochures die de bezoeksters mee kunnen nemen, maar sommige hebben ook leuke demo's meegenomen. De meiden kunnen nog niet alles zien, want op een hoop van de stands wordt nog hard gewerkt met het opbouwen van van alles en nog wat. Met name de stands van de universiteiten hebben een hoop leuke dingen die je kunt bekijken en doen. Sommige van de standhouders kijken vreemd op dat er nu al zulke jonge meiden rondlopen, maar zien dan dat ze een standhoudersbadge hebben. “Wauw, ik wist niet dat we ook al zulke jonge standhoudsters hadden!” zegt een van de mannen verbaasd. “Ik wist niet dat er hier zoveel mannen rond zouden lopen,” zegt Emma ad rem. De man kan er wel om lachen, “Touché! Maar als het technische wereldje niet zo'n mannenbolwerk was, dan hadden we hier nu niet gestaan met zijn allen!” Vrolijk lopen de meiden weer verder. Maar dan komen ze bij de stand van de TU Delft waar een stel jonge vrouwen en mannen druk bezig zijn met van alles en nog wat. Nieuwsgierig kijken de meiden toe hoe er een aantal t-shirts en tasjes opgehangen worden waar allemaal rare dingen opgenaaid zitten. “Wat is dat nou?” vraagt Annemiek. “Wat? Dat?” zegt een van de vrouwen, “dat is een t-shirt dat e-mailtjes telt. Als je één mailtje in je inbox hebt zitten, dan gaat dat lampje branden. Als je er twee hebt, gaat dat lampje erboven branden, als je er drie hebt gaan ze allebei branden, enzovoorts.” “En wat hangt er verder nog meer dan?” wil Emma weten. “Dat is een tasje dat meer licht geeft naarmate er meer geluid is, en dat is een rugzak met richtingaanwijzers,” krijgt ze als antwoord. “Hoe maak je die? Ze zijn toch zelf gemaakt?” vraagt Annemiek weer. “Kijk, zie je dat ronde gekke ding in het midden? Dat is een soort mini-computer, en die is via al die grijze stiksels verbonden met de lampjes en sensoren. Die computer kun je dan programmeren zodat hij de signalen van de sensoren kan vertalen in licht en geluid,” is de uitleg. “Wauw, dat klinkt echt cool!” vindt Annemiek, “Hebben jullie straks ook nog workshops met die dingen?” “Nee, helaas niet, ze zijn iets te duur om zo maar uit te delen, en het is ook eigenlijk iets te veel werk,” zegt een van de mannen. “Hoe heten die dingen?” wil Sophia weten, “Misschien kunnen wij er dan zelf eens een keer eentje kopen om mee te spelen.” De andere meiden worden meteen enthousiast, dat zou helemaal te gek zijn voor op de woensdagmiddagen. “Het heet Lilypad Arduino. De computer heet Arduino, en die kun je in heel veel talen programmeren. En de Lilypad Arduino is het computertje dat je op kleren kunt naaien,” is het antwoord. De meiden bedanken de mensen achter de stand en gaan enthousiast weer terug naar hun eigen stand.
“Mam, heb jij al eens van de Lilypad Arduino gehoord?” vraagt Sophia meteen. “Ja, daar heb ik wel eens van gehoord. Hoezo? Hebben ze er hier eentje?” vraagt mama. “Ja, daar bij de stand van de TU Delft hebben ze er een aantal projecten mee gemaakt. Die zijn echt gaaf. Weet jij hoe duur zo eentje is? Want misschien kunnen we er dan eentje met de IT-girls kopen, dan kunnen we daar mee gaan spelen op de woensdag,” vertelt Sophia enthousiast. “Ze zijn helaas nog best duur, maar wie weet kun je er eentje voor je verjaardag vragen,” zegt mama. “Maar mijn verjaardag is pas volgend jaar weer!” klaagt Sophia. Emma heeft een idee, “Misschien kunnen we er wel eentje kopen van het geld dat we sparen van onze paardrijlessen! Ik heb ondertussen al een flink bedrag in mijn spaarpot zitten. Het is al bijna genoeg voor een paardrijbroek. Misschien kunnen we dan eerst zo'n Lilypad kopen en dan doorsparen voor de paardrijbroek.” Sophia kijkt nog een beetje twijfelachtig, “Daar moet ik dan nog even over nadenken, want ik wil ook al heel lang zo'n paardrijbroek.”
Dan komen de eerste deelnemers de hal binnen en hebben de meiden geen tijd meer om over coole gadgets of paardrijbroeken na te denken. De stand trekt heel wat meiden die nieuwsgierig zijn naar de stand die meiden van hun leeftijd als standhouders heeft. “Wat doen jullie hier?” “Is het niet moeilijk?” “maar jullie zijn nog maar kinderen!” zijn een paar van de reacties die de meiden die dagen meerdere keren horen in diverse varianten. Maar ook de vraag, “Is dit waar je dat leuke armbandje kunt krijgen?” is een veelgehoorde vraag. Stuk voor stuk verlaten de deelnemers de stand dan ook weer enthousiast met een armbandje na het uitvoeren van ten minste één opdracht. Sommigen blijven maar vijf minuten, sommigen zelfs pas weer na een uur. Op de drukste momenten staat er een flinke rij bij de stand. Sommige van de deelneemsters vinden het maar niets dat er mensen op hun vingers staan te kijken en stoppen daarom wat eerder. Maar er zijn er toch ook een hoop die de opdrachten mee naar huis willen nemen. “Ik wist niet dat programmeren zo leuk kon zijn!” is ook een reactie die de meiden veel krijgen. Het zijn echt maar een paar meisjes die er helemaal niets aan vinden. 
Tussen de middag komt er een dame langs met een karretje met lunchpakketten. Gelukkig is het net wat rustiger omdat alle deelnemers ook op zoek naar lunch zijn. Snel vallen de meisjes op de broodjes aan en ook het bekertje melk verdwijnt in een mum van tijd. En gelukkig maar, want het duurt niet lang meer of de deelnemers stromen de stand weer binnen. Pas tegen het eind van de middag wordt het weer wat rustiger. Als alle deelnemers eindelijk weer weg zijn ploffen de meiden uitgeput zelf op de stoelen achter de computers neer. “En? Wat vonden jullie ervan meiden? Volgend jaar weer?” vraagt mama. “Het is wel leuk,” vindt Emma. “Maar ook heel vermoeiend,” maakt Simone haar zin af. De andere drie meiden kunnen alleen maar knikken. In de auto weer terug naar huis vallen de meiden alledrie in slaap, en later horen ze van Annemiek dat zij en Nicole ook in slaap gevallen zijn.
De volgende dag komen de meiden allemaal naar Sophia toe om de beurs nog eens na te bespreken. Mama is vol lof over het optreden van de meiden, “Gefeliciteerd meiden! Het kwam heel professioneel over, net alsof jullie het al jaren doen! Die oefendag heeft duidelijk goed geholpen. Ik kreeg een heleboel positieve reacties, en ook van de andere standhouders. Als jullie straks echt de IT in willen, dan wacht jullie vast een mooie carrière!” De meiden moeten er bijna van blozen. “En ik heb ook nog goed nieuws, de sponsor van onze stand was ook heel tevreden met jullie optreden. Omdat jullie minderjarig zijn, mogen ze jullie eigenlijk niet betalen voor het werk, maar ze kunnen jullie wel bedanken met een cadeautje. En dus heb ik gisteravond even een goed woordje voor jullie gedaan, en krijgen jullie allevijf een eigen Arduino Lilypad!” “Wat?” roept Annemiek. “Echt waar?” roept Simone tegelijk. “Geweldig!” vindt Emma. “Ja, echt helemaal top!” vindt ook Nicole. “Ik wist eigenlijk niet eens dat we een sponsor hadden,” zegt Sophia. “Hoe dacht je anders dat we aan het geld kwamen voor zo'n mooie stand, die leuke jurkjes, en die armbandjes?” vraagt mama lachend. Sophia bloost een beetje, “Ik dacht eigenlijk dat jij die betaald had. Hebben sponsoren normaal gesproken ook niet heel duidelijk hun naam overal op staan?” “Nee, ik had zo'n mooie stand niet kunnen betalen. Die kosten best veel geld namelijk. En het is inderdaad vaak zo dat sponsoren de naamsbekendheid belangrijk vinden, maar niet altijd. En deze sponsor vond dat het beter was om anoniem te blijven toen ik mijn idee voorlegde. In de folders staat het wel vermeld hoor, maar ze vonden dat het te veel van de echte boodschap zou afleiden als hun naam overal op zou staan,” legt mama uit. “En de eigenlijke reden dat ik jullie voor vandaag allemaal uitgenodigd heb, is dat we vanmiddag een bezoekje aan de sponsor gaan brengen. Ze wilden jullie nog graag persoonlijk bedanken.” Dat zien de meiden wel zitten, ze zijn nu erg benieuwd geworden naar het bedrijf dat zoveel geld gegeven heeft. “En nu wil je zeker ook niet meer vertellen welk bedrijf het is, of wel?” vraagt Emma aan mama. “Haha, breng me maar niet op ideeën! Maar ik wil het je wel vertellen hoor, het is IBM. Die zijn al jaren bezig om vrouwen in de IT te stimuleren, en ze vonden jullie idee heel erg goed,” zegt mama. “Ons idee? Maar het was toch eigenlijk jouw idee?” vraagt Sophia verbaasd. “Ach, ik mag toch wel een klein beetje opscheppen over mijn geweldige dochter en haar geweldige vriendinnen?” vindt mama, “En ten slotte hebben jullie de vragenlijst helemaal zelf bedacht. En ook het idee om die eerst uit te proberen kwamen jullie zelf mee.” “Maar wat moeten we vanmiddag aan dan?” wil Simone weten. “Ja, die leuke jurkjes zitten in de was,” zegt Nicole. “Als je dat denkt, dan heb ik nog een verrassing voor je, ik heb de jurkjes namelijk gisteravond al gewassen en in de droger gedaan. Dus tenzij ze hopeloos gekrompen zijn, kunnen we ze straks gewoon aan. Ik moet ze zo alleen nog even strijken,” zegt mama, “En dat moest ik meteen maar eens gaan doen, anders komen we straks nog te laat. Sophia, haal jij even wat broodjes uit de vriezer? Ik heb om twee uur afgesproken, dus we moeten meteen na het eten weg.” “Hoeveel broodjes willen jullie?” vraagt Sophia aan de meiden. Iedereen wil er twee, en dus haalt ze twaalf boterhammen uit de vriezer. “Hebben jullie het brood altijd in de vriezer liggen?” vraagt Nicole zich af. “Ja, want dan blijft het langer vers,” weet Sophia. “Ja, dat maakt bij ons niet uit,” antwoordt Nicole, “Met mijn drie grotere broers gaat er toch een heel brood per maaltijd doorheen. Brood krijgt bij ons helemaal geen tijd om oud te worden.” Sophia lacht, “Tja, maar wij zijn maar met zijn drietjes en ook niet zulke grote eters. Dus dan is het wel handig om het in te vriezen.” Omdat er zoveel sneetjes brood moeten ontdooien legt Sophia ze vast op de bordjes die iedereen straks krijgt. Emma, die ondertussen weet waar alles staat, pakt alvast de messen en het beleg en geeft die aan de andere drie meiden, die het op tafel zetten. Ook de bordjes met brood worden vast op tafel gezet. Sophia vraagt iedereen wat ze wil drinken en schenkt dan de bekers melk en glazen sap in, die de meiden ook vast op tafel zetten. “Hmm, lekker zeg, zo'n sapje!” vindt Simone, “Thuis moet ik altijd melk of karnemelk drinken.” “Nou, dan heb je vandaag mazzel. Meestal drinken wij ook gewoon melk hoor, maar als er gasten komen, dan hebben we ook altijd sapjes. Niet iedereen lust melk, en karnemelk hebben we niet in huis,” legt Sophia uit. Al snel komt mama weer naar beneden. “Zijn echt alle jurkjes al gestreken?” vraagt Nicole verbaasd, “Mijn moeder doet daar altijd een stuk langer over!” Mama moet lachen, “Ik strijk ook altijd alleen maar de ergste plooien er uit hoor. Als je zo'n kledingstuk draagt, dan kreukt het toch meteen weer. Ah, de tafel is al gedekt, heel mooi. Ik heb honger als een paard! Aan tafel!” Dat laten de meiden zich geen twee keer zeggen en snel gaan ze zitten om op het brood aan te vallen. 
De broodjes zijn al snel verdwenen, waarna de meiden zich snel omkleden. Dit keer trekt mama niet ook een jurk aan, maar doet ze gewoon een van haar nette pakjes aan, “Dit keer is het jullie optreden, ik ga alleen mee als begeleidster. We passen niet in de auto, en dit keer kon ik niet één van de andere ouders vinden die tijd had om taxichauffeur te spelen, en dus gaan we met het openbaar vervoer.” Net als ze aankomen lopen op de bushalte komt de bus aan. “Wat een timing!” zegt Emma opgewekt. De bus brengt hen, via de toeristische route weliswaar, bij het treinstation. En vandaar neemt de trein hen verder mee naar de stad. Eenmaal in de stad moeten ze overstappen op de metro, maar dan staan ze ook vlak naast het kantoor van IBM. “Wat een groot gebouw zeg!” vindt Annemiek. “Worden we bij de receptie opgehaald?” vraagt Nicole zich af, “Want anders verdwalen we straks nog!” Emma maakt er een grapje van, “Ja, en in zo'n groot gebouw werken ook nog eens zoveel mensen dat de meeste mensen die je tegenkomt ook nog eens geen flauw idee zullen hebben wie de persoon die je zoekt is!” “Lach jij maar!” bijt Annemiek haar toe, “Dan mag jij straks de uitgang weer zoeken!” Mama stelt hen gerust door te vertellen dat het zowiezo niet de bedoeling is dat ze zonder begeleiding door het gebouw gaan zwerven. Bij de receptie meldt mama zich netjes aan, waarna de man achter de balie even een telefoontje pleegt. “Uw afspraak komt u zo ophalen, wilt u even plaatsnemen in de zithoek?” Braaf gaan de meiden zitten op de aangewezen plaats. Als ze zitten fluistert Simone verbaasd, “Hebben ze hier een man als receptionist? Ik dacht dat dat meestal vrouwen waren?” Emma smoort haar lach achter haar handen, “Dat is geen receptionist joh, dat is een beveiligingsman! Heb je het logo op zijn uniform niet gezien?” Simone krijgt een kleur, dat logo was haar inderdaad niet opgevallen. 
Even later komt er een dame op hen aflopen, “Jullie moeten de IT-girls zijn!” Eén voor één geeft ze hen een hand en stelt zich voor als Annemarie de Jager. “Zeg maar Annemarie hoor! Ik vind mevrouw de Jager zo vreselijk oud klinken.” Beleefd geven de meiden ook hun namen. “Ja, jullie namen wist ik al, want ik heb mijn huiswerk goed gedaan, maar het is altijd handig om te weten welke naam bij welke persoon hoort!” vertrouwt ze hen toe. “Zo, kom eerst maar eens mee naar mijn kantoor, dan lopen we onderweg meteen even langs de koffieautormaat. Ging de reis voorspoedig?” Gelukkig geeft mama antwoorden, want de meiden zijn veel te veel afgeleid door alles wat ze zien. Ze lopen door een lange gang, met zo af en toe een schilderij aan de muur, en overal staan deuren van kantoortjes open. In sommige kamers zit maar één iemand, maar in andere zitten soms wel tien mensen. De meeste mensen zijn hard aan het werk, maar als ze Annemarie horen praten met mama, kijken sommige toch op. En zo krijgen ze toch heel wat nieuwsgierige blikken. “Sorry, voor al die starende mensen, maar het gebeurt niet zo vaak dat er hier kinderen van jullie leeftijd komen,” legt Annemarie uit, “Ik heb wel al eens een project met studentes gedaan, maar die zijn natuurlijk een flink stuk ouder, dus dat valt dan wat minder op. “Er werken hier nog best veel vrouwen,” zegt Sophia verbaasd. “Dat komt omdat IBM al jaren bezig is om meer vrouwen te werven, maar we merken dat het steeds moeilijker wordt. De vrouwen raken op, zeg maar. En dus wordt het tijd om te zorgen dat er meer meisjes gaan nadenken over werken in de IT.” “Want als er meer meisjes geinteresseerd raken, dan komen er ook weer meer vrouwen om uit te kiezen,” snapt Simone. “Precies! Wij hebben namelijk gezien dat het beter is voor het bedrijf als er een betere mix is tussen mannen en vrouwen,” legt Annemarie uit, “Maar kijk eens aan, we hebben de koffieautormaat gevonden. Wat willen jullie drinken? Ik heb koffie en thee in verschillende soorten of chocolademelk.” “Chocolademelk!” roepen de meiden in koor. “Volgens mij is chocolademelk echt de lijfdrank van de IT-girls,” grapt mama, “Ik kan dat spul thuis gewoon niet snel genoeg aanslepen.” Daar kan Annemarie wel om lachen, “Wou jij ook chocolademelk? Of had je liever koffie?” “Nou, we zijn hier voor de IT-girls dus doe mij ook maar chocolademelk,” zegt mama. “Goed, dan wordt het zeven chocolademelk,” antwoordt Annemarie opgewekt. Met één druk op de knop spuugt de automaat een bekertje uit en begint te pruttelen, waarna er een straaltje chocolademelk in het kopje gespoten wordt. Eerst is het heel donkerbruin, en dan wordt het straaltje helemaal wit. Als de automaat een piepje geeft, haalt Annemarie het bekertje er onder vandaan en drukt nog een keer op de knop. Het bekertje geeft ze vast aan mama. Eén voor één worden zo de kopje chocolademelk gemaakt. Als iedereen een bekertje heeft, lopen ze weer verder. Nu hebben de meiden geen tijd meer om op de omgeving te letten, want ze moeten nu vooral opletten dat ze niet morsen. Nadat het drankje al bijna twee keer over de rand is gegaan, blijft Emma staan en neemt voorzichtig een slok. Als ze haar mond niet brand neemt ze snel nog een slok. Het bekertje is nu niet meer zo vol, en snel loopt ze achter de anderen aan. Ze hoeven niet zo heel ver meer te lopen, en dan komen ze bij een ruime kamer aan. In de kamer staat een mooi bureau met een computer en wat persoonlijke dingetjes als foto's en een pennenbakje er op. Er staat ook een grote vergadertafel met wel acht stoelen er omheen. “Is die grote kamer helemaal voor jou alleen?” vraagt Emma verbaasd. “Ja, goed hè?” vindt Annemarie, “Ze vonden dat ik belangrijk was en dat ik veel moest vergaderen. Dat laatste is wel eens vervelend, maar in ieder geval kan ik meestal regelen dat iedereen naar mij toe komt. Dan kan ik ze na de vergadering mijn kantoor uitjagen en verder werken.” “Wat doe je dan precies voor werk?” vraagt Sophia nieuwsgierig. “Ik ben directeur van de PR-afdeling,” antwoordt Annemarie en legt dan verder uit, “Weten jullie wat PR is? Het staat voor Public Relations, en dat betekent dat ik verantwoordelijk ben voor hoe iedereen over IBM denkt.” “Hoe kun je nou verantwoordelijk zijn voor hoe mensen over je denken?” vraagt Annemiek zich af. “Nou, bijvoorbeeld door dingen te sponsoren, zoals jullie stand op de beurs bijvoorbeeld. Of sportwedstrijden. Maar ook door het publiceren van krantenartikelen en wetenschappelijke artikelen, door journalisten te woord te staan, en nog een heleboel andere dingen,” legt Annemarie uit, “En wij doen dus ook heel veel om te proberen meer vrouwen en meisjes de IT in te krijgen. Zometeen zal ik nog wel even een rondleiding geven, maar nu eerst ben ik wel nieuwsgierig naar jullie. Hoe zijn jullie zo in de IT beland? Dat zie je toch niet vaak bij meiden van jullie leeftijd.” Sophia neemt het voortouw en vertelt over hoe de manege een wedstrijd uitschreef en hoe zij eigenlijk haar moeder een website had willen laten bouwen, hoe ze dat uiteindelijk zelf gedaan haden en de wedstrijd wonnen. Dat de andere drie meiden toen ook nieuwsgierig werden en hoe ze hen een cursus gaven. Dat ze daarna verder gingen met het leren van Javascript en hoe ze toen gevraagd werden voor de beurs en daar zelf de vragen voor verzonnen en uitgestest hadden. “En nu zitten we hier,” eindigt ze het verhaal. “En weten jullie nu al of jullie later ook de IT in gaan?” vraagt Annemarie nieuwsgierig. Annemiek weet het al zeker, maar de andere meiden eigenlijk nog niet. “Laten we eerst maar eens zien hoe we het op de middelbare school doen, voordat we gaan besluiten wat voor studie we daarna willen doen!” vindt Sophia. “Ja, daar heb je natuurlijk gelijk in, maar het kan nooit kwaad om een droom te hebben, iets om naar te streven,” vindt Annemarie, “Want als je nu al weet wat je later wilt, dan zul je harder je best doen om dat te bereiken, dan als je geen flauw idee hebt. Ik ken genoeg mensen die er nu spijt van hebben dat ze op de middelbare school alleen de makkelijke vakken gekozen hebben.” Daar zien de meiden de wijsheid ook wel van in. “Nou, we moeten hoe dan ook eerst nog een heel schooljaar op de basisschool, dus we hebben nog even om er over na te denken,” vindt Simone. Intussen heeft iedereen zijn drinken op. “Zullen we dan maar eens gaan rondkijken wat IBM hier zoal doet? We hebben natuurlijk nog meer vestigingen waar nog meer gebeurt, want IBM zit over de hele wereld, maar dit is het hoofdkantoor in Nederland. En nou kan ik jullie natuurlijk het hele gebouw laten zien, met de PR-afdeling, de administratie, enzovoort, maar jullie zijn vast het meest geinteresseerd in de IT-afdeling, of niet soms,” zegt Annemarie. Terwijl ze naar de IT-afdeling lopen houdt Annemarie een heel verhaal over dat IBM een Amerikaans bedrijf is en dat ze daarom heel veel Engelse termen gebruiken. Ze vertelt ook nog een beetje over de geschiedenis, maar aangezien ze ziet dat dit de meiden niet zo heel erg interesseert, houdt ze dat gelukkig kort. 
Op de IT-afdeling zitten ongeveer twintig mensen, verdeeld over drie kamers. “Iedere kamer bevat een team die aan zijn eigen project werkt. Dit team hier werkt aan onze Jazz software. Dat is software waarmee ontwikkelteams met elkaar kunnen samenwerken, ook als de leden van het team over de hele wereld verspreid zitten. Het team hier in Nederland is dan ook niet zo groot, omdat ze samenwerken met teams in onder andere Amerika,” vertelt Annemarie. In de kamer zitten drie mannen en één vrouw. Iedereen staart naar zijn beeldscherm, en één van de mannen is druk aan het praten in het Engels. Sophia heeft het idee dat hij afscheid neemt, en even later wordt dat bestigd als de andere drie “Bye” zeggen en zich dan naar de meiden wenden. “Ha meiden!” groet de dame in de kamer vriendelijk, “Ze hadden al gezegd dat jullie langs zouden komen, maar onze vergadering liep een beetje uit.” Eén voor één stellen de vier mensen zich voor, de meiden zijn eigenlijk de namen al meteen weer vergeten. Alle vier blijken het programmeurs te zijn. “Willen jullie eens zien waar we aan werken?” vraagt één van de mannen, “Kijk dit is nou de versie van onze software die al op productie staat. Annemarie heeft vast wel al verteld dat wij samenwerken met teams over de hele wereld. Niet alleen maken wij de software om met andere teams samen te kunnen werken, maar we gebruiken die zelf ook. Zo weet je zeker dat de software goed werkt, want als het niet goed werkt, kunnen wij zelf ons werk niet goed doen.” Hij laat even snel zien hoe de applicatie ongeveer werkt, “Kijk, we hebben een lijst met alles wat we nog moeten doen. Bij ieder van die puntjes kun je aangeven dat je er mee bezig bent, en dan kunnen meteen alle andere gebruikers zien dat je er mee bezig bent. Je kunt er ook opmerkingen bij zetten. Zo kun je hier zien dat iemand dacht dat hij het opgelost had, maar dat iemand anders nog een foutje vond.” En zo laat hij nog wat meer schermpjes zien. De meiden vinden het er wel mooi uitzien, maar omdat ze zelf alleen nog maar met javascript hebben gewerkt snappen ze nog niet zoveel van alle mooie technische schermpjes. Dan zegt Annemarie ook weer dat ze verder moeten. Vrolijk nemen de meiden afscheid. Nog voordat ze de kamer verlaten hebben zijn de programmeurs al weer aan het werk.
In de volgende kamer zit een groter team, hier zijn acht mensen aan het werk. “Deze kamer gaan we niet binnen, want dit team heeft het te druk. Ze moeten morgen iets in productie zetten, en ze moeten waarschijnlijk vanavond al overwerken om het voor elkaar te krijgen,” legt Annemarie uit. De meiden werpen even snel een blik naar binnen. De mannen en vrouwen in de kamer zijn inderdaad heel druk aan het werk. Eén van hen kijkt toevallig even op en zwaait naar Annemiek en Emma die net door de deur gluren. Ze zwaaien terug en gaan dan gauw weer verder, bang om te storen. Als de deur weer dicht is, vertelt Annemarie wat meer over het team, “Deze mensen zijn bezig met onze eigen applicatieserver. Er zijn heel wat bedrijven die zitten te wachten op die nieuwe versie, want al hun applicaties draaien er op. En er zaten nog wat foutjes in de vorige versie die in deze versie opgelost zullen zijn. Dus je begrijpt dat het heel belangrijk is wat ze doen.”
“En dit is het laatste team dat we hier hebben zitten, hier ontwikkelen ze onze ontwikkelomgeving. Misschien dat wat je op het scherm kunt zien jullie bekend voorkomt, want ook dit team gebruikt de Jazz-software. Net zoals het Jazz-team de ontwikkelsoftware gebruikt die ze hier schrijven. Zo helpen ze elkaar ook om fouten op te sporen en nieuwe features te bedenken,” vertelt Annemarie als ze een grote ruimte binnenlopen waar nog eens acht programmeurs zitten. De mensen in de ruimte zijn eigenlijk net koffiepauze aan het houden, want ze staan met zijn allen voor een whiteboard met een kop koffie in de hand. Er is een levendige discussie gaande, waardoor ze eigenlijk niet eens doorhebben dat de meiden zijn binnengekomen. Als de meiden een tijdje staan te luisteren, krijgen ze door dat het helemaal geen koffiepauze is. Er wordt druk over iets heel technisch gepraat. Dan krijgt één van de programmeurs hun in de gaten, “Heren, dames, zullen we deze discussie verderzetten op een ander tijdstip? We hebben visite.” Een van de mensen hangt een kaartje dat hij in zijn handen had op het bord. “Hee, dat bord lijkt wel een beetje op één van die schermen die ze ons net hebben laten zien in Jazz!” ziet Nicole. “Dat heb je goed gezien, wij werken niet alleen met Jazz, maar ook met een fysiek bord. Soms werkt dat net wat makkelijker,” legt een van de programmeurs uit. Dan stellen ook deze mensen zich aan de meiden voor. “Wat hoor ik, kunnen jullie al programmeren in HTML en javascript? Zal ik jullie dan eens wat leuke dingen van onze software laten zien?” vraagt dan één van de vrouwelijke programmeurs. Daar hebben de meiden wel oren naar. “Onze software kan natuurlijk veel meer dan alleen HTML en Javascript, maar dat zegt jullie allemaal toch nog niet zoveel, dus hou ik het alleen bij die delen waar jullie iets van zullen snappen. Waar hebben jullie tot nu toe mee gewerkt? Dreamweaver?” vraagt de vrouw. “Wat is Dreamweaver? Wij hebben gewoon in Notepad gewerkt,” zegt Emma. “Zo zo, echt hardcore programmeuses dus! Dreamweaver is een tool waarmee je makkelijk websites kunt maken. De meeste mensen die websites gaan maken beginnen daarmee, omdat je dan nog niet meteen alle HTML-tags uit je hoofd hoeft te weten. Maar dat houdt in dat ik jullie nog wat meer van onze software kan laten zien. Kijk, dit is het hoofdscherm van onze tool. Aan de linkerkant staat een schermpje waarin je alle files uit je project kunt zien, met de mapjes waar alles in zit. En in het midden vind je een scherm waarin de code geopend wordt. Er zijn ook nog wat schermpjes omheen, maar daar heb je voor HTML en Javascript wat minder aan, die zijn meer bedoeld als je in Java programmeert. Kijk als ik nu een HTM-file open, wat valt je dan op?” “De kleurtjes!” roepen de meiden in koor. “Precies, de kleurtjes. Alle HTML-tags hebben een kleur gekregen, alle commentaar ook, en de overige tekst is gewoon zwart. Als je die kleuren nou niet mooi of niet duidelijk vindt, dan kun je ze ook nog aanpassen. Maar dat is nog niet het mooiste! Als ik nou een nieuwe paragraaf wil toevoegen, dan begin ik met het openingshaakje van de tag. En kijk, dan komt er een menuutje met alle tags die op deze plaats mogen staan. Als ik dan de p intik, dan kan ik meteen op enter drukken, en dan staan zowel de begin- als de eindtag er al. Nou is dat voor een paragraaf natuurlijk wat minder interessant, maar als je een body tag wilt toevoegen, dan hoef je alleen maar de b in te tikken, dus dan is het al sneller. En kennen jullie ook al die eigenschappen die je mee kunt geven aan een tag? Zoals bijvoorbeeld style, kijk als ik hier control spatie in die tag intoets, dan komt er een lijstje met alle eigenschappen die er kunnen komen, dus als ik dan style kies, dan komt dat er meteen te staan,” legt de vrouw uit. De meiden zijn diep onder de indruk, al die trucjes maken het een stuk makkelijker, want dan hoef je al die dingen niet meer uit je hoofd te weten of op te zoeken. “En voor Javascript werkt dat allemaal ook. Kijk, als je dan zelf een functie schrijft en je wilt die ergens anders aanroepen, dan kun je dat weer met control spatie doen.” De meiden gaan zo in de demonstratie op dat ze helemaal niet meer aan de tijd denken, helaas voor hen staat Annemarie er ook nog bij, en die houdt de tijd wel in de gaten, “Helaas meiden, het is weer tijd om te gaan. Deze mensen moeten weer aan het werk.” “Wacht eens even, ik heb nog wat voor jullie!” zegt de vrouw die de demonstratie gaf. Ze pakt een paar cd'tjes uit een la. “Kijk eens voor jullie allemaal een kopietje van onze software. Niet tegen Annemarie vertellen hoor! Want eigenlijk moet je onze software kopen.” Ze geeft de meiden een knipoog, en Annemarie staat er lachend bij. “Oh! Dank jullie wel!” roept Emma verheugd. Ook de andere meiden bedanken het team uitvoerig.
Ze lopen nog even terug naar het kantoor van Annemarie, want daar liggen alle jassen nog. “En meiden, wat vonden jullie er van?” vraagt Annemarie. “Helemaal geweldig!” zegt Annemiek enthousiast, “Nu weet ik nog zekerder dat ik de IT in wil!” “Nou, dan heb ik mijn werk weer goed gedaan,” zegt Annemarie tevreden, “Zie ik je over een jaar of zeven, acht weer terug?” Annemiek moet lachen, “Wie weet!” “Nou, dan kunnen we nu overgaan tot het eigenlijke doel van jullie komst, onze dank in de vorm van een cadeautje!” zegt Annemarie, en ze trekt een la van haar bureau open en haalt daar vijf doosjes uit, “Vijf heuse Lilypads, met dank aan mijn secretaresse die ze zo snel op de kop kon tikken.” Eén voor één overhandigt ze de doosjes aan de meiden, die allemaal stralen van blijdschap. “Een mooiere reden om te leren programmeren kan ik me niet voorstellen!” vindt Emma. “Ja, en daar kunnen jullie dan mooi dat andere cadeautje waar ik niets van weet voor gebruiken,” voegt Annemarie met een knipoog toe. Dan is het moment van afscheid nemen aangebroken en doen de meiden hun jassen weer aan. Annemarie geeft hen allemaal nog een van haar visitekaartjes en brengt ze dan weer netjes terug naar de uitgang. “Heb jij even mazzel, Emma,” zegt Simone, “Hoef je toch niet helemaal alleen de uitgang te vinden!” Ze geven Annemarie allemaal nog een hand en bedanken haar nogmaals voor de sponsoring, de cadeautjes en de rondleiding, en dan zijn we weer op weg naar de metro.
Op weg naar huis bespreken de meiden het bezoek nog eens na. “Wisten jullie dat ze daar zulk gaaf werk deden?” vraagt Annemiek aan de anderen. “Ikke niet,” zegt Emma. “Misschien kunnen we er wel een spreekbeurt over geven,” bedenkt Simone. “Dan moeten jullie nog wel even vragen of dat goed is, want je weet maar nooit of jullie dingen hebben gezien die niet iedereen mag weten,” vindt mama. “Nou dan kunnen we toch gewoon Annemarie bellen of mailen om om toestemming te vragen?” denkt Nicole, “Die gaat tenslotte over dat soort dingen en we hebben nu haar kaartje.” 
Tegen de tijd dat ze weer thuiskomen moeten de andere meiden ook meteen weer naar huis om op tijd voor het eten te zijn. Simone blijft natuurlijk eten. “Waar hebben jullie zin in meiden? Ik heb niet zo'n zin in koken, dus ik dacht om je vader op pad te sturen om wat lekkers te halen,” stelt mama voor. Snel bladeren de meiden de afhaalmenu's uit de keukenla door, op zoek naar wat lekkers. Na een minuutje of wat zijn de meiden het er over eens dat het Italiaans moet worden. Sophia's vader wordt gebeld en krijgt de bestelling door, zodat hij die op weg naar huis meteen mee kan nemen. “En vergeet niet om ook wat voor jezelf mee te nemen,” waarschuwt Sophia's moeder. Simone kijkt een beetje vreemd bij die opmerking. Zodra mama de telefoon heeft opgehangen legt Sophia uit dat het echt een keer gebeurd is dat haar vader zichzelf vergeten was. Simone kijkt nu echt heel ongelovig, “Hoe kun je jezelf nou vergeten?” Mama moet lachen, “In zijn verdediging moet ik zeggen dat hij toen eten voor twintig personen haalde en dat we net zoals nu de bestelling telefonisch aan hem door hadden gegeven. Hij had het toen ook heel druk op zijn werk, en daardoor vergat hij iets voor zichzelf uit te zoeken. Maar het kwam allemaal gewoon goed hoor, we hadden zoveel eten dat hij gewoon van iedereen een beetje meegegeten heeft, en toen hadden we uiteindelijk nog steeds eten over. Maar sindsdien plaag ik hem altijd een beetje door hem iedere keer te herinneren om niet zichzelf te vergeten.” 
Als Sophia's vader thuiskomt staat de tafel al gedekt. Snel stalt mama al het lekkers dat hij meegebracht heeft uit op tafel terwijl papa zelf zijn jas ophangt. Voordat hij aan tafel gaat, doet hij nog snel even zijn colbertje uit en zijn stropdas af. “Zo, aanvallen dan maar! Hebben jullie een leuke dag gehad?” wil hij weten. Om beurten vertellen Simone en Sophia alles wat ze die dag beleefd hebben, van de trip tot aan de cadeautjes. Af en toe vult mama iets aan als de meiden in hun enthousiasme iets over slaan en papa het niet helemaal begrijpt. “Zo, zo, dan zijn jullie toch maar mooi verwend!” vindt hij als het verhaal uit is. En dat zijn Simone en Sophia helemaal met hem eens. “En het mooiste is nog dat we nu op de woensdagmiddagen kunnen gaan leren om onze Lilypads te programmeren!” vindt Simone, “Ik heb er echt nu al zin in!” “Wist je dat je dan nog wel een taal moet uitkiezen,” zegt mama, “De Arduino kun je namelijk in een heleboel talen programmeren.” Dat wisten de meiden nog niet. “Oei, dus dan moeten we ook nog uitzoeken wat de beste taal is?” vraagt Simone zich af. “Nou, als jullie Java kiezen, dan hebben we al een heleboel boeken in huis om jullie op weg te helpen,” helpt mama meedenken, “En dan kan ik jullie ook helpen. De meeste andere talen weet ik niet zoveel van. En ik heb dan wel nooit een Arduino geprogrammeerd, maar daar moet toch wel uit te komen zijn.” “Nou, dan is onze keuze snel gemaakt, of niet?” stelt Sophia voor. “Ja, dan gaan we gewoon Java leren,” vindt Simone, “We kunnen het er na de vakantie nog wel even over hebben, maar ik denk dat de andere meiden het wel met ons eens zijn.” “Na de vakantie pas? Ik zou zeggen dat we juist tijdens de vakantie al lekker kunnen beginnen!” zegt Sophia enthousiast. “Ja, maar ik moet morgen al weer naar mijn ouders toe,” zegt Simone een beetje teleurgesteld. “Nou, ik kan je wel vast een boek meegeven als je dat wilt,” stelt mama voor. “Echt? Zou dat mogen? Dat zou geweldig zijn! Dan kan ik ook alvast beginnen!” Simone is meteen een stuk vrolijker. “Natuurlijk mag dat, anders zou ik het toch niet voorstellen?” grapt mama. “Ze houdt wel van een beetje plagen, maar over dat soort dingen maakt ze nooit grapjes,” verzekert papa haar. “Ik heb nog een heel handig boek liggen om mee te beginnen, help me na het eten even herinneren dat ik het moet pakken,” zegt mama. Er wordt nog lang nagetafeld. Iets wat de meiden normaal maar niks gevonden zouden hebben, maar nu maken ze woeste plannen over hoe ze de vakantie willen gebruiken om te studeren. De vakantieplannen van de diverse meiden worden uit de hoofden opgediept en naast elkaar gelegd om te kijken of er een schema verzonnen kan worden om zoveel mogelijk te kunnen doen in de vakantie. Sophia's ouders vinden het wel grappig, het is ten slotte altijd goed om te zien dat je kinderen in hun vrije tijd willen studeren. “Zelf waren we vroeger toch heel anders,” vindt papa, “Wij deden altijd al het mogelijke om maar zo min mogelijk te hoeven leren, en moet je die twee nu eens zien!” Mama glimlacht, “Maar ja, toen wij jong waren boden computers ook nog niet zo'n leuke uitdaging. Ik was al een tiener toen de eerste mensen computers thuis kregen. Het internet hadden ze toen nog niet bedacht en leuke gadgets als Arduino's bestonden al helemaal niet. Dus ik moest het later allemaal inhalen op de universiteit.” “Nou, ik blijf erbij dat het bijzonder is, lang niet alle kinderen spenderen hun vrije tijd in de studieboeken. En al helemaal niet in studieboeken voor volwassenen,” vindt papa. 
De twee meiden zijn zo druk in gesprek dat ze helemaal niets door hebben dat er over hun gesproken wordt. Ze zijn net op het punt gekomen dat ze er zonder pen en papier niet meer uitkomen. “Mogen we bij tafel weg?” vraagt Sophia. “Ja hoor,” zegt mama, “zal ik meteen even dat studieboek voor jullie opzoeken?” “Graag!” zegt Simone, die heel nieuwsgierig is naar wat er allemaal in staat. De twee meiden lopen meteen even met mama mee naar haar kantoor. “Even kijken waar ik het gelaten heb hoor,” zegt mama terwijl ze haar boekenplanken afspeurt, “Aha, hier is het.” Mama heeft twee boeken van de open universiteit van de plank getrokken met de titels Visueel programmeren deel 1 en deel 2, “Hou er rekening mee dat het niet makkelijk gaat zijn hoor. Deze boeken beginnen wel bij het begin, maar ik ken heel wat mensen die de cursus toch niet gehaald hebben. Maar als jullie vragen hebben, dan kun je me altijd om hulp vragen.” “Mogen we nog even kijken wat voor andere boeken je over Java hebt?” vraagt Sophia. “Ja natuurlijk mag dat, maar alle andere boeken zijn een stuk moeilijker,” waarschuwt mama. Met zijn drieën bekijken ze wat er nog meer op de planken staat. Dat is heel wat, van een tweede cursus van de open universiteit tot een drietal dikke boeken 'Java in a nutshell'. “Wauw, als dat Java in een notendop is, dan hebben we inderdaad nog heel wat te leren!” roept Simone uit. “Die boeken staat dan ook wel bijna alles in wat je nodig hebt. Als jullie straks wat verder zijn dan zullen jullie die boeken nog veel gebruiken denk ik. Ik gebruikte ze zelf vaak als naslagwerk, hoewel dat tegenwoordig ook goed met de IDE kan,” zegt mama. “Wat is een ie-dee-ee?” vraagt Simone nieuwsgierig. “Die software die juliie vandaag gekregen hebben is een voorbeeld van een IDE. IDE staat voor Intgrated# Development Environment. Het is een ontwikkelomgeving dus. Tot nu toe hebben jullie Notepad als IDE gebruikt, maar eigenlijk is het dat niet. Zoals jullie vandaag al gezien hebben kan een IDE veel meer. Het biedt je als ontwikkelaar heel veel ondersteuning bij het ontwikkelen van je code. Dingen als syntax highlighting, die kleurtjes voor de HTML-tags die jullie zagen bijvoorbeeld, en code completion, het afmaken van je code dus, zijn daar goede voorbeelden van,” legt mama uit. “Programmeurs gebruiken wel een hoop moeilijke termen zeg!” vindt Simone. Mama moet lachen, “Dat komt omdat we eigenlijk allemaal Engels praten. Syntax highlighting betekent eigenlijk zoveel als syntax markering. En ja, syntax is ook in het Nederlands een moeilijk woord. Het betekent iets als de regeltjes van een taal. Het Nederlands heeft bijvoorbeeld ook een syntax. Dat je elke zin eindigt met een punt of een vraagteken bijvoorbeeld, en dat je de zin begint met een hoordletter. Maar ook de volgorde waarin woorden mogen staan hoort bij de syntax van een taal. Dus maak je borst maar nat, want jullie gaan de komende tijd nog veel meer van dat soort moeilijke woorden tegenkomen.” 
Als mama en de meiden weer terug in de kamer komen heeft papa de tafel al afgeruimd. Terwijl Sophia en Simone met pen en papier en de boeken aan de tafel gaan zitten, gaan papa en mama afwassen. Na een minuut of wat vraagt Sophia “Mama, mogen we de eerste paar hoofdstukken inscannen en kopieren?” Haar moeder had die vraag wel al verwacht, “Tuurlijk, je weet hoe de scanner werkt toch? Als het niet lukt moet je heel even wachten tot we hier klaar zijn, dan kom ik je helpen.” Opgetogen vertrekken de twee meiden weer naar haar kantoortje. Behendig hangt Sophia de scanner aan mama's computer en start beide apparaten op. In de tussentijd bladert Simone door het eerste deel van de cursusboeken heen. “Wat mij betreft hoeven we de inhoudsopgave niet te kopieren, en het voorwoord ook niet. Dus dan kunnen we gewoon met het eerste hoofdstuk beginne, dat scheelt weer papier.” Sophia vindt het best en samen wachten ze tot alles opgestart is. Alles verloopt voorspoedig en al snel ratelt de scanner de eerste bladzijde af. Als de scanner klaar is met ratelen, begint de printer. Meteen leggen ze de volgende bladzijde onder de scanner. Tien minuten later hebben ze de eerste tien pagina's al gekopieerd. “Hoe ver denk je tijdens de vakantie te komen? Dan proberen wij dat tempo ook aan te houden,” vraagt Sophia aan Simone. “Nou, zullen we gewoon de eerste twee hoofdstukken kopieren? Volgens mij zag ik net dat je dan al een best eind bent,” stelt Simone voor, “Mijn ouders houden altijd wel van actieve dingen als wandelen, fietsen en stadjes bezoeken enzo, dus zo heel veel tijd heb ik toch nooit over.” Even later komt mama binnen. “Zo, jullie schieten al lekker op. Hoe veel waren jullie van plan te kopieren?” “Twee hoofdstukken,” antwoordt Simone, “Of is dat een beetje te veel?” Mama moet lachen, “Nee hoor, die kopietjes zijn voor een goed doel. Wat mij betreft is de enige beperking vanavond de tijd. We moeten morgen weer vroeg op om jou weg te brengen. Zullen we afspreken dat jullie om uiterlijk negen uur stoppen met het maken van kopietjes? Dan kunnen jullie daarna nog even wat te drinken nemen en dan naar bed. Ik wilde morgen al om zeven uur opstaan.” “Zo vroeg al? Ja, dan is vroeg naar bed wel een goed idee!” vindt Sophia. Ze kijkt op de klok om te zien hoe laat het nu is, “Oh, maar dan hebben we nog een half uurtje! Dat moet wel lukken denk ik.” Simone knikt enthousiast, “Ja, dat gaat zeker lukken. We hebben hoofdstuk één al bijna klaar!” “Nou, ik zou zeggen, doe als je nog tijd over hebt ook gewoon hoofdstuk drie, dan heb je dat maar vast gedaan. Je wilt er later vast toch meer kopietjes van hebben,” stelt mama voor. “Tjee, mijn ouders vinden altijd dat ik heel voorzichtig met printjes en kopietjes moet zijn,” zegt Simone, “Als ik wat wil printen moet ik altijd een heel goede reden hebben!” “Maar je hebt nu toch ook een goede reden!” vindt Sophia, en mama knikt. Ze pakt nog even een mapje om de kopietjes straks in te kunnen doen en dan gaat ze weer naar de woonkamer, “Ik roep jullie straks wel als het tijd is. Veel succes!” Vrolijk gaan de meiden verder met kopieren. Een kwartiertje later zijn hoofdstuk één en twee klaar. “Nou, laten we dan hoofdstuk drie ook maar doen, dan hebben we dat maar vast gedaan. Wie weet willen je ouders wel een dagje bij het huisje blijven luieren als ze weten dat jij een dagje wilt studeren. De meeste ouders vinden het geweldig als je uit jezelf wat wilt leren!” vindt Sophia, “En als ze geen hele dag binnen willen blijven, dan willen ze misschien wel een uurtje eerder naar huis ofzo.” Simone hoopt het echt, “Het zou zo gaaf zijn als we deze zomer het boek uit kunnen hebben voor we weer naar school moeten!” Hoofdstuk drie is net klaar als mama roept dat het tijd is om te stoppen. “We komen er aan!” roept Sophia terug. Snel stoppen ze alle papieren in het mapje en nemen dan het mapje en het boek mee naar de huiskamer. Papa en mama zitten samen gezellig op de bank een boekje te lezen. Mama heeft al glazen limonade en een bak met chips klaarstaan, “Ik dacht dat jullie nog wel wat lekkers zouden lusten na al dat harde werk!” Dat laten de meiden zich geen twee keer zeggen en gretig vallen ze aan. Papa vraagt of Simone al weet wat ze op vakantie allemaal gaan doen. “Nou, ik ga natuurlijk proberen om die drie hoofdstukken die we net gekopieerd hebben uit te lezen. En verder zullen we wel gaan wandelen, fietsen, winkelen en culturele dingen bezoeken. Het meeste daar in de buurt hebben we natuurlijk al een keer gezien, maar mijn ouders vinden het altijd belangrijk dat je iets van je eigen cultuur meekrijgt. Soms gaan we ook een flink stuk rijden om ergens heen te gaan,” somt Simone op. “Dat zouden wij toch ook weer eens moeten doen. Door jouw bedrijfje komen we er vaak niet aan toe. Misschien dat ik je de laatste week van de vakantie maar gewoon ontvoer!” dreigt papa. Sophia en Simone moeten er om lachen. Mama is inderdaad vaak met haar werk bezig, maar ze gaan best wel eens op vakantie. Alleen deze zomer heeft mama voor het eerst gezegd dat ze het te druk heeft. En eigenlijk kan papa zelf op zijn werk ook niet weg, omdat alle andere collega's hun vakantie al gepland hebben en ze hem niet ook nog eens kunnen missen. “En wat wou je dan tegen je collega's zeggen?” wil mama dan ook wel eens weten. “Wilde je die gewoon in de steek laten?” “Ik denk dat ik Sophia gewoon in mijn plaats heen stuur. Die is al druk bezig om te leren om straks jouw werk te doen. Ik durf te wedden dat mijn werk ook geen probleem moet zijn!” vindt papa, “En dan kunnen wij gezellig met zijn tweetjes weg!” “En wat moet ik dan eten in die week die jullie weg zijn?” wil Sophia weten, “Het zou toch niet best zijn als jullie na één dag al terug moeten komen omdat de keuken afgebrand is!” “Oh, maar jou droppen we toch gewoon bij Emma?” stelt papa luchtig voor. “Emma is die week met haar ouders op vakantie naar Spanje, dus dat zal lastig worden,” zegt Sophia. “Nou dan mag je vast wel bij Simone logeren, want die is dan al lang weer terug,” lost papa ook dat probleem op, “Zie je wel, geen probleem.” “Nou, ik weet nog steeds niet hoe ik dan bij jouw werk zou moeten komen. Ten eerste weet ik niet waar je werk is, en ten tweede kan ik niet autorijden. Om nog maar te zwijgen over het feit dat jullie dat auto mee zouden nemen op vakantie,” doet Sophia een laatste lacherige poging om haar vader te overtuigen. “Hmm, daar heb je wel een punt. Ik zou natuurlijk één van mijn collega's kunnen vragen om je op te halen, maar dat zou het hele spelletje verraden,” peinst papa. “Oh, dus je wilde het ook nog geheim houden voor je collega's!” roept Sophia uit, “Ja, dat gaat vast werken! Ze zullen heus niet merken dat de kleur van je haar verschoten is en dat je een halve meter gekrompen bent.” Simone giert het nu echt uit van het lachen, de tranen biggelen zelfs over haar wangen. “Nou, vooruit dan maar, dan wacht ik wel tot de herfstvakantie zoals we al eerder besloten hadden,” geeft papa toe. “Zo, genoeg van dat gegeit,” vindt mama, “morgen moeten we weer vroeg op, dus nu is het bedtijd!” Braaf verdwijnen Sophia en Simone.
De volgende dag gaat de wekker veel te vroeg voor het gevoel van de twee meiden. Slaperig staan ze op. Mama is al eerder opgestaan en is bezig een stapel broodjes te smeren voor onderweg. Zodra de twee meiden aangekleed zijn, stappen ze meteen in de auto. Het is een lange reis, en dus vermaken ze zich onderweg door allerlei spelletjes te doen. Van die spelletjes waarvan ze op school niet snel zouden toegeven dat ze die nog spelen, maar die de reis wel een stuk plezieriger maken. Zoals bijvoorbeeld ik zie ik zie wat jij niet ziet, of auto-bingo. Simone kende de auto-bingo eerst niet, maar toen Sophia uitlegde dat het niet meer was dan het bedenken van twaalf voorwerpen die je tegen zou kunnen komen en die dan opschrijven, zodat je ze kan afstrepen als je ze tegenkomt, deed ze vrolijk mee. Natuurlijk wint Simone dat spel, want zij heeft de trip al vaker gemaakt, dus ze weet vrij goed wat er allemaal te zien is onderweg. Ook de spelletjes met nummerborden vindt ze heel leuk. Haar favoriet is toch wel het spel waarbij je klinkers tussen de letters van een nummerbord moet zetten om een woord te maken. Voor ze het weten zijn alle broodjes verorberd en stopt mama de auto al weer bij een tankstation, “Even tanken hoor meiden, als jullie je benen willen strekken, loop dan maar even naar het parkeerterrein, daar kom ik zo ook heen.” Het is mooi weer, dus lopen de meiden gewillig naar het parkeerterrein. Of eigenlijk is het meer huppelen. Alleen bij het oversteken lopen ze even gewoon, want daar moet je op parkeerterreinen altijd goed uitkijken, je weet nooit wie er met een rotgang voorbij komen scheuren. De meiden huppelen vrolijk naar een bankje dat in het zonnetje staat en gaan daar zitten wachten tot mama klaar is met tanken. Al snel komt mama er aan. Ze zet de auto naast het bankje neer en komt de auto uit met een paar flesjes drinken, “Ik dacht dat jullie ook wel dorst zouden hebben.” “Ha lekker!” roept Simone uit als ze ziet wat er in de flesjes zit, “Ik ben gek op die sapjes!”. 
Als de flesjes leeg en in de prullenbak gedeponeerd zijn, gaat de reis weer verder. Omdat de meiden alle spelletjes al gehad hebben, beginnen ze gewoon weer van voren af aan. En zo vliegt ook het tweede uurtje om en rijden ze voor ze het weten het vakantiepark op waar Simone de komende twee-en-halve week door zal brengen. Simone's ouders nodigen mama en Sophia uit om nog even een kopje koffie te blijven drinken. Mama neemt de uitnodiging graag aan, want al dat rijden is nog best vermoeiend, dus een kopje koffie is meer dan welkom. Sophia krijgt een glas limonade en er zijn ook nog koekjes. Genietend zitten ze op de bank van het vakantiehuisje. Simone verteld honderduit over de beurs en het bezoek aan IBM, eindigend met het studieboek dat ze mocht lenen om tijdens de vakantie te bestuderen. De meiden hadden namelijk besloten dat het toch het handigst was als Simone het boek mee zou nemen in plaats van de kopietjes. Sophia had bedacht dat ze voor de andere drie meiden ook kopietjes nodig zou hebben en van de kopietjes waren makkelijker meer kopietjes te maken dan van het boek. “De kopietjes kan ik in de supermarkt in zo'n kopieerapparaat stoppen, die kopieert ze dan allemaal in één keer, in plaats van dat ik weer een uur bezig ben om één voor één de bladzijden te kopieren.” 
Simone's ouders zijn hartstikke trots op hun dochter. “Nou, dan moeten we maar wat tijd vrijmaken deze vakantie voor je studie,” vindt haar vader, “Dan moeten we maar een uurtje korter fietsen. Veel verschil maakt dat toch niet.” Simone is opgetogen, “Ja, dan kunnen we gewoon een uurtje later weg, en dan kan ik elke ochtend even wat van het boek lezen. 's Middags als we terug komen ben ik vaak te moe.” Dat vinden haar ouders een prima idee. “Dan kan ik eindelijk ook eens lekker uitslapen in de vakantie,” zegt haar moeder tevreden. Verbaasd kijkt Simone haar aan, “Ik dacht dat jullie altijd graag vroeg weg gingen?” “Ja, dat is ook wel zo,” begint haar moeder, “maar oorspronkelijk was dat toch het idee van je vader. En het is ook wel een goed idee, want dan kun je lekker veel doen op een dag, maar uitslapen is toch ook wel lekker. En zeker als er een goede reden is om niet heel vroeg te vertrekken,” eindigt ze haar verdediging tevreden. Daar moet iedereen wel om lachen.
Maar dan is het toch weer tijd voor mama en Sophia om te vertrekken. Op de terugweg rijdt Sophia voorin mee. Omdat ze toch wel moe is na het harde werken van de avond er voor, en mama het te druk heeft met rijden om mee te doen aan spelletjes, valt Sophia in slaap. Daardoor is de terugreis nog sneller voorbij dan de heenreis. Pas als ze thuis hun eigen straat weer inrijden wordt ze wakker.
Mama moet meteen weer aan het werkt, maar geeft Sophia wat kleingeld mee om de drie gekopieerde hoofdstukken nog drie keer te kopieren. Ondanks dat het een stuk sneller gaat dan de avond daarvoor, duurt het toch best nog even voor ze klaar is. Maar dan spuugt het kopieerapparaat eindelijk de laatste bladzijde uit. Vrolijk fietst ze met de kopietjes langs de andere drie meiden. Gelukkig zijn ze alledrie thuis en kan ze hen vertellen van de afspraak die ze met Simone gemaakt heeft. “Dus als jullie zin hebben, kunnen we de komende dagen bij mij thuis wel samen studeren. En ik kan mijn moeder wel even vragen op welke dagen ze wat tijd voor ons zou kunnen vrij maken,” sluit ze bij alledrie haar verhaal af. Alledrie de meiden moeten eerst thuis even overleggen wanneer ze precies kunnen, maar ze beloven dat ze die avond nog even zullen bellen of mailen om te laten weten wanneer ze kunnen. 
Tegen de tijd dat Sophia weer thuis komt is het al bijna etenstijd. Maar haar moeder is zo in haar werk verdiept dat ze het helemaal niet opgemerkt heeft. Pas als haar vader om zes uur thuiskomt, merkt haar moeder dat er nog geen eten klaar is. Papa moppert een beetje omdat hij honger heeft, maar hij snapt het stiekem wel, al zal hij dat nooit toegeven. Snel flanst hij een simpele pastamaaltijd in elkaar met Sophia's hulp. Terwijl haar vader de pasta kookt en het gehakt aanbraadt, snijdt Sophia de uitjes en champignonnetjes die er ook nog in moeten. Als het gehakt bruin is en de groenten gesneden, worden de groenten ook nog snel even meegebakken voordat de pot saus er doorheen gaat. En dus hebben ze een kwartiertje later alsnog eten op tafel staan. Omdat iedereen honger heeft, wordt er tijdens het eten niet veel gezegd. Zodra mama haar bord leeg heeft, gaat ze meteen weer aan het werk. “Sorry, maar dit moet echt nog even af. We kwamen vandaag toch wat later thuis dan ik gepland had, en het duurt ook allemaal wat langer dan gedacht,” verontschuldigt ze zich. Sophia gaat papa daarom maar even helpen met de afwas.
Na de afwas gaan ze gezellig samen een film kijken, met een glas drinken en een bak chips erbij. Halverwege de film komt mama eindelijk haar kantoor weer uit. Snel pakt ze voor iedereen nog een nieuw glas drinken en dan komt ze er gezellig bij zitten. Als de film afgelopen is, vraagt Sophia of en wanneer mama de komende tijd tijd voor de IT-girls heeft, “We gaan gewoon zelf vast beginnen hoor, maar het is wel handig als we weten wanneer we je het beste kunnen storen met onze vragen.” Mama denkt even na, “Nou, ik heb het natuurlijk druk, maar ik kan best wel wat tijd voor jullie vrij maken, hoor. Als we nou afspreken dat jullie elke dag om vier uur je vragen kunnen stellen? Dan kan ik de rest van de dag gewoon hard aan de slag, maar dan zitten jullie niet te lang vast als je er niet meer uitkomt.” Dat vindt Sophia een prima idee. Aangezien nog geen van de andere drie meiden gebeld heeft, gaat ze haar email maar eens checken. En daarin vindt ze inderdaad drie mailtjes die bevestigen dat de andere meiden de komende week elke dag wel kunnen. Snel stuurt ze hen een antwoord waarin ze het voorstel van mama uitlegt. Ze stelt voor dat ze elke dag om drie uur bij elkaar komen om het hoofdstuk te bestuderen, dan kunnen ze een uur lang vragen verzamelen. 
De volgende morgen vindt ze drie mailtjes die bevestigen dat het een goed plan is, en om drie uur staan er drie meiden op de stoep met een mapje blaadjes in hun tas. Vol goede moed beginnen ze het hoofdstuk te lezen. Na tien minuten merkt Nicole op dat het nog best moeilijk is. De andere meiden kunnen dat alleen maar beamen. “Ik denk dat we straks gewoon de oefeningen moeten uitproberen,” stelt Sophia voor, “Misschien wordt het dan wat duidelijker.” “Dat zal voor Simone niet meevallen dan, want die heeft vast geen computer bij zich!” denkt Emma. Aan het eind van het uur zijn de meiden nog steeds aan het zwoegen om door het eerste hoofdstuk heen te komen. Geen van de meiden heeft de cd met de IBM software bij zich, dus ze zullen het nog even bij de tekst moeten houden, want op de laptops staat geen IDE. Als mama om vier uur komt kijken hebben de meiden wel al een paar vragen. Gezamenlijk bespreken ze wat ze nu al gelezen hebben. “Jammer dat jullie die cd's nog niet meehadden, anders had je het vast kunnen uitproberen,” vindt mama, “Weet je wat, kom morgen een uurtje eerder, want dat installeren duurt soms best wel lang. Als het goed is blijft er dan ook nog wat tijd over om de opdrachten uit te proberen.” Dat vinden de meiden een goed idee.
De volgende dag is iedereen er stipt om twee uur, met de hoofdstukkken en de cd. Meteen worden de cd's in de laptops gestoken en klikken ze door de installatieprocedure heen. Als ze klaar zijn met door de installatieschermpjes heen te klikken beginnen de pc's eens goed te ratelen. De meiden gaan in de tussentijd maar wat drinken. Als het drinken op is, worden de boeken er maar vast bijgepakt en nog eens goed doorgenomen. En eindelijk is het dan zo ver, de software is klaar met installeren en ze kunnen de eerste opdrachten uitproberen. De eerste opdracht is het bouwen van een simpele applet die Hello world op het scherm zet. Maar zo simpel als een HTML-pagina bouwen die dat op het scherm zet is het niet. Maar aan het eind van het uurtje heeft iedereen het dan toch op zijn scherm staan. Als mama weer komt kijken hebben de meiden een hele hoop nieuwe vragen bedacht over wat er nu precies allemaal gebeurt. “Sommige van die vragen ga ik nog geen antwoord op geven, hoor meiden. Want die worden verderop in het boek allemaal nog uitgelegd. Je kunt niet alles tegelijkertijd!” waarschuwt mama. Het daarop volgende uur is mama de hele tijd aan het woord, onderbroken door vragen van de meiden. Om vijf uur onderbreekt mama de les, “Zo, dat was het weer voor vandaag. Jullie moeten naar huis, en ik moet koken! Morgen gaan we weer verder!” Verbaasd kijken de meiden op de klok, ze hadden helemaal niet door dat het al weer zo laat is.
Zo verstrijken de weken. De meiden leren steeds meer over Java. Als Simone weer terugkomt, blijkt dat zij het inderdaad een stuk moeilijker heeft gehad de afgelopen drie weken, “Als je die opdrachten niet uit kunt proberen, dan snap je er echt helemaal niets van!” En dus besteden de meiden een paar lessen aan het herhalen van alles wat ze zelf geleerd hebben om Simone ook bij te spijkeren. Sophia maakt kopietjes van de volgende drie hoofdstukken, want maandag gaan Nicole en Emma op vakantie, en volgende week gaat ook Annemiek nog voor twee weekjes weg. 
Aan het eind van week vier hebben de meiden die niet op vakantie zijn de eerste drie hoofdstukken afgerond. En aan het eind van de vakantie hebben ze nog twee hoofdstukken af. De meiden vinden het bijna jammer dat ze weer naar school moeten. Ze begonnen net een beetje door te krijgen hoe dat programmeren nou werkte met al die klassen en methodes. Ze spreken af dat ze vanaf nu zelf thuis de tekst zullen doorlezen, zodat ze op woensdagmiddag de oefeningen uit kunnen proberen. Want nu ze zoveel minder tijd hebben, zou het niet opschieten als ze tijdens hun bijeenkomsten alles nog moesten lezen. En hoewel ze hard hun best doen, duurt het toch nog bijna tot aan de herfstvakantie voordat ze het eerste boek uithebben. De meiden gaan natuurlijk meteen door met het volgende boek, want het begint net leuk te worden. Dan breekt de herfstvakantie aan en moet Sophia plotseling zelf op vakantie. En tot haar grote verdriet gaat de laptop niet mee. “Nee hoor,” zegt mama, “Als de laptop mee gaat, dan zit ik straks alsnog te werken. Daar gaan we niet aan beginnen. Ik ken mezelf, dan heb ik geen vakantie meer en had ik net zo goed thuis kunnen blijven!” Papa is het met haar eens, en dus gaat de laptop niet mee. De hele weg naar het vakantiehuisje in Limburg zit Sophia te mokken. Ze heeft haar kopie van het studieboek wel meegenomen, maar ze weet dat het veel moeilijker is om verder te komen zonder laptop. Om te voorkomen zorgen haar ouders er voor dat ze eigenlijk de hele vakantie druk bezig zijn. Ze gaan een dagje winkelen, ze maken een lange wandeling door het bos, en ze gaan zelfs nog naar een pretpark. Gelukkig voor hun kan Sophia ook niet echt lang kwaad blijven. Elke ochtend werkt ze een uurtje lang hard aan haar studie. En ook al is het inderdaad een stuk moeilijker om alles te begrijpen zonder computer, het gaat toch al een stuk beter dan aan het begin van het eerste boek. Aan het eind van de week heeft ze zich toch door het hoofdstuk heengewerkt dat ze afgesproken hadden om tijdens de vakantie te bestuderen. Op haar verzoek gaan haar ouders iets eerder dan normaal naar huis op de laatste dag, zodat ze die avond de oefeningen nog uit kan proberen. 
Ook na de herfstvakantie vliegen de weken weer voorbij. Waar al hun klasgenoten klagen dat het zo lang duurt voor het kerst is, hebben de meiden het idee dat ze veel sneller dan anders er aan komen. Hun applicaties krijgen al knoppen, kleuren, en formuliertjes. En dan vlak voor de Kerst is het tweede boek ook uit. De meiden overleggen wat ze nu zullen doen. “Volgens mij zijn we er nu klaar voor om met de Lilypads aan de slag te gaan!” vindt Emma. Sophia denkt dat er nog veel meer te leren is, “Volgens mij weten we nog veel te weinig!” Annemiek, Simone en Nicole weten het nog niet zo goed en houden zich een beetje buitend de discussie. Sophia en Emma zouden al bijna ruzie krijgen als mama binnenkomt, “Hee, wat is hier aan de hand? Ik hoorde jullie in mijn kantoor helemaal!” Voordat Sophia en Emma hun mond open kunnen doen en beschuldigingen kunnen uiten, neemt Annemiek het woord, “We hebben een verschil van mening over wat we nu moeten doen. Emma denkt dat we al genoeg weten om met de Arduino's aan de gang te gaan, en Sophia denkt dat we beter nog verder kunnen studeren. En wij weten het eigenlijk nog niet zo goed.” “nou, als je het mij zou vragen, dan zou ik jullie aanraden om ook die tweede cursus eerst af

"Lekker schat, dat heb je goed gedaan. Ik ga me zo als papa klaar is eerst even douchen en aankleden, dan kijken we daarna even naar wat je wilde bestellen. Goed?" Emma is al lang blij dat haar plannetje gewerkt heeft en stemt gretig in. Als mama klaar is met eten brengte ze het dienblad met de borden en glazen netjes naar de keuken. Zelf kan ze toch de badcel nog niet in, omdat haar ouders daar nog bezig zijn. Omdat ze niets te doen heeft lijkt het een eeuwigheid te duren voordat ze eindelijk zelf aan de beurt is. Ten einde raad zet ze de televisie maar aan. Jammer genoeg is er niets leuks op de televisie. Er is alleen het journaal op diverse zenders, en vooral veel programma's waarin ze spullen proberen te verkopen waar niemand op zit te wachten. Als ze alle zenders drie keer langs is geweest, zet Emma de tv toch maar weer uit. Gelukkig duurt het dan ook niet lang meer voordat mama beneden komt. "Heb je zelf eigenlijk al ontbeten?" vraagt mama haar. "Nee, nog niet, want ik had nog geen honger," antwoordt Emma. "Zal ik dan even een boterhammetje voor jou smeren terwijl jij je wast en aankleedt?" stelt mama voor. Intussen heeft Emma ook wel honger gekregen, dus stemt ze toe. Ze weet dat mama altijd makkelijker doet als Emma zelf ook niet te moeilijk doet. Snelt rent ze de trap op, poetst haar tanden, haalt een washandje over haar gezicht en schiet haar kleren aan. Bijna vergeet ze nog om haar haren te kammen, maar nog net op tijd denkt ze er aan en schiet de badcel nog even in. In recordtijd is ze ook weer beneden. Haar boterhammetjes liggen al op een bordje op haar te wachten. "Nou, laat maar eens zien wat je wilde hebben dan," vraagt mama meteen, wetende dat de boterhammen er beter in gaan als ze haar dochter snel haar zin geeft. Emma pakt het bordje op en wijst mama achter de computer aan welke materialen ze nog nodig heeft en vertelt tussen de happen van haar brood door meteen wat ze er mee van plan is. "Oh, de prijs valt me nog reuze mee," zegt haar moeder verbaasd, "Ik had heel wat meer verwacht." Ze klikt nog wat verder over de site, "Dat apparaatje is zowiezo goedkoper dan ik dacht. Eens zien hoe het zit met de verzendkosten. Hmm, die zijn gratis vanaf vijftig Euro. Jammer, dat is toch echt wat te gortig. Als het nou een klein beetje verschilde, dan hadden we er gewoon nog wat bij kunnen bestellen." Ze denkt nog eens even na, "Hoe zit het eigenlijk met de andere meiden? Moeten die ook nog wat bestellen? Misschien dat jullie met zijn allen wel op die vijftig Euro uit komen. Sophia's moeder steekt al zoveel tijd in jullie. Kun je nog heel even tot vanavond wachten? Als je dan vanmiddag de andere meiden ook nog even vraagt of die wat nodig hebben, dan wil ik jullie wel een keertje sponsoren." Emma springt een gat in de lucht, "Echt? Oh mam je bent geweldig! Ik ga het vanmiddag meteen voorstellen." "Het moet natuurlijk niet te gek worden hoor, maar als jullie zo rond die vijftig Euro uitkomen is het goed. Dan kunnen jullie echt iets leuks maken van die dingetjes," waarschuwt haar moeder. Emma omhelst haar moeder nog een keer en brengt dan haar bordje dat inmiddels leeg is terug naar de keuken. 
Die middag komt Emma als eerste Sophia's huis binnengestormd. "Gut meid, wat heb jij een haast om binnen te komen," zegt Sophia's moeder verbaasd. Meteen steekt Emma van wal met haar verhaal. "Zo, dat is aardig van je moeder!" vindt Sophia's moeder. Sophia is ook heel blij met het aanbod, "Maar ik weet zo gauw geen onderdeel dat ik nodig zou hebben. We zullen vanmiddag wel even kijken met de andere meiden of zij nog wat nodig hebben. En eigenlijk zouden we Simone ook even moeten bellen hoe ver zij al is. Het zou flauw zijn als zij buiten de boot valt. Mam, had jij het nummer van Simone's ouders niet?" Haar moeder zegt dat ze dat inderdaad heeft, "En ik vind het heel lief dat je ook aan Simone denkt. Zal ik meteen maar even bellen? Dan kan ze nog even nadenken als ze nog wat tijd nodig heeft." Dat vinden Emma en Sophia een goed idee. Terwijl mama het nummer van Simone's vader draait, komen Nicole en Annemiek binnen. Emma vertelt hen meteen van het aanbod van haar moeder. "Wauw, wat geweldig! Ja, er waren inderdaad nog wel wat dingetjes die ik eigenlijk wilde hebben," zegt Annemiek blij. Ook Nicole weet nog wel een paar dingen die ze eigenlijk nodig had voor haar project, "Ik was al aan het nadenken over hoe ik het zonder die onderdelen voor elkaar zou kunnen krijgen, maar ik had nog geen oplossing gevonden. Dus het aanbod van je moeder komt echt als geroepen!" Intussen heeft mama de situatie uitgelegd aan Simone's vader. En dus wordt Emma met Simone doorverbonden. Emma legt het hele aanbod nog eens voor aan Simone, die al net zo enthousiast is als de andere meiden, "Ik had alle onderdelen al bestudeerd, en intussen ook al bedacht wat ik zou willen maken, en ja daar zou ik best nog wat onderdelen voor kunnen gebruiken." Emma dicteert aan Sophia welke onderdelen Simone graag nog zou willen, en dan roept iedereen Simone nog een goede vakantie toe door de telefoon. "Hoorde je dat Simone?" vraagt Emma. Simone moet lachen, "Hoe kan ik zo'n kakafonie nou missen! Maar ja, ik kreeg ook de boodschap door. Jullie ook allemaal nog een fijne vakantie en tot over een week of twee!" Dan hangen ze weer op en bespreken de meiden onderling welke onderdelen er nog meer moeten komen. Na uitgebreid onderzoek komen de meiden op een lijst van onderdelen uit die net een paar cent boven de vijftig Euro uitkomt. "Nou, mijn moeder kan tevreden met ons zijn. Dit is echt precijs het bedrag dat ze in gedachten had," zegt Emma tevreden.
Nu dat is uitgezocht gaan de meiden weer hard aan het werk, want voorlopig kunnen ze ook zonder de extra onderdelen nog wel verder. Er is ten slotte nog een hele hoop te leren over de onderdelen die ze al wel hebben. Omdat ze toch bijna een uur bezig waren met het uitzoeken van de onderdelen, is de middag om voor ze het doorhebben. Gelukkig let mama altijd goed op tde tijd, zodat ze nooit echt te laat thuiskomen. Thuis laat Emma de lijst meteen aan haar moeder zien, "En je wordt natuurlijk ook nog heel erg hartelijk bedankt namens alle andere meiden," voegt Emma er aan toe. "Nou, graag gedaan hoor, ik vond dat het mijn beurt was om wat leuks voor jullie groepje te doen," vindt haar moeder, "Zullen we het meteen maar bestellen dan? Het avondeten staat toch nog even te pruttelen. Dan hebben jullie het maar zo snel mogelijk binnen." Emma start meteen de computer op, terwijl mama de credit card pakt. Vijf minuten later is de order verzonden. "Hoe lang zou het duren voordat het binnenkomt?" vraagt Emma zich af. "Nou, ik denk dat ze het op zijn vroegst morgen gaan inpakken en verzenden, en dan hangt het van de post af hoe snel het hier is. Ik zag op de site niets staan over verzendtijd. Maar soms kan het wel een week of langer duren. Niet alle bedrijven hebben altijd meteen tijd om de webbestellingen te verwerken. Sommige doen dat maar een keer in de zoveel tijd," waarschuwt haar moeder. 
In de dagen die daarop volgen werken de meiden hard aan hun projecten. Elke dag leren ze weer een beetje meer. Drie dagen nadat de bestelling verzonden is, komt er, vlak voordat Emma naar Sophia zou gaan, een pakketje binnen voor Emma. Ze springt een gat in de lucht en neemt de doos meteen ongeopend mee naar Sophia's huis voor de bijeenkomst. Enthousiast pakken de meiden daar de doos uit om te kijken of alle bestelde onderdelen er in zitten. Gelukkig is dat wel het geval en tevreden verdelen de meiden de onderdelen. De onderdelen voor Simone worden apart gelegd en in een envelopje gestopt zodat ze niet kwijt kunnen raken. "Zullen we Simone vast bellen dat haar onderdelen binnen zijn?" stelt Emma voor. Sophia denkt van niet, "Wat heeft dat nou voor zin? Ze kan er toch pas mee aan de slag als ze weer thuis is. Het heeft weinig zin om haar lekker te maken met iets waar ze nog niet van kan genieten." Daar zijn de andere meiden het wel mee eens. "Bovendien willen haar ouders dat misschien ook wel helemaal niet dat je haar voor elke wissewasje belt," denkt mama, "Ze zijn tenslotte op vakantie."
De dagen vliegen voorbij en voor ze het weten is Simone weer thuis en is het Annemiek's beurt om op vakantie te gaan. Enthousiast bekijkt Simone haar onderdeeltjes en laat de meiden het ontwerp zien wat ze al gemaakt heeft. "Kijk, het wordt een soort van t-shirt die mijn stemming aangeeft. Als ik het warm heb, dan worden de lampjes rood, en als het koud is dan worden ze blauw. Als ik heel veel beweeg, dan gaan de lampjes knipperen en als ik stilzit, dan blijven ze gewoon branden. Als ik heel lang stilzit, dan gaan ze fletser branden." Meteen laten ook de andere meiden zien wat ze al gemaakt en bedacht hebben. Annemiek is inmiddels al bijna klaar en is vooral nog na aan het denken over het patroon dat de lampjes op de rug en schouders van haar jack moeten vormen, "Dus waarschijnlijk ga ik dat tijdens mijn vakantie bedenken, dan kan ik het in het laatste weekend van de vakantie in elkaar zetten." Nicole is ook al een heel eind op weg met haar thermometer. Ze moet vooral nog beslissen wat de schaalverdeling van haar thermometer straks moet worden. Emma laat het opzetje van haar piano zien. Die is natuurlijk nog lang niet als zodanig te herkennen, maar ze is er toch al heel trots op. Sophia heeft haar applicatie al zover dat hij op een paar specifieke toonhoogtes reageert door een lampje aan te zetten. Jaloers op de voortgang van de anderen gaat Simone vastbesloten aan de slag. Omdat de andere meiden al zo ver zijn, kunnen ze haar een flink eind op weg helpen. 
Twee dagen later is het de beurt aan Annemiek om op vakantie te gaan. Haar code is inmiddels af, en ze heeft een schetsje van haar jack gemaakt om mee te nemen op vakantie. 
Een paar dagen later heeft Nicole haar code helemaal af en grondig getest. Dus nu is dan eindelijk het moment aangebroken om alle onderdelen op de sjaal te zetten. Maar ook dat valt nog niet mee. Als eerste zet ze de processor op de stof. Die moet natuurlijk heel goed vastzitten. Eerst wil ze die in het midden van de sjaal zetten, maar dan helpt mama haar herinneren dat het midden van de sjaal waarschijnlijk om je nek terechtkomt, en dat dat niet zo prettig zal zijn om te dragen. En dus zet ze de processor helemaal onderaan. Die moet met flink veel steken vastgezet worden, want hij mag natuurlijk niet losgaan. Dan zijn één voor één de lampjes aan de beurt. Vlak boven de processor komen eerst een serie blauwe lampjes, daarboven een serie witte lampjes, dan een serie gele, als vierde een serie oranje lampjes en ten slotte een serie rode lampjes. Per twee graden Celcius heeft ze een lampje ingesteld. Het eerste blauwe lampje betekent min tien graden Celcius, het eerste witte lampje is het nulpunt, het eerste gele lampje is tien graden, en zo verder. Het laatste rode lampje ten slotte betekent 38 graden of warmer. De 25 lampjes zijn nog een hele klus om allemaal netjes boven elkaar op de sjaal te zetten. Na de eerste vijf lampjes is de middag al weer voorbij. Omdat ze bijna op vakantie moet, neemt ze alles maar mee naar huis. Naaien heb je ten slotte geen computer voor nodig. Als ze de volgende dag terug komt zitten alle lampjes netjes op de sjaal. Dus dan is het de beurt aan de sensor en het geleidende draad. Dat is ook nog best een klusje, want een enkel draadje is niet genoeg volgens de handleiding. Maar op de dag voor haar vakantie is de sjaal echt helemaal af.
Emma is nog niet zo ver. De software is al een heel eind, maar het maken van verschillende toonhoogtes bleek toch moeilijker te zijn dan ze dacht. Het zoemertje dat ze heeft kan dat namelijk helemaal niet. Die kan alleen verschillende hardheden produceren. Dus ze heeft al wel een soort van toetsjes gemaakt die allemaal een geluidje maken met verschillende sterktes, maar ze is nog druk op zoek naar iets waarmee ze ook echt pianogeluidjes kan produceren.
Maar dan is het ook voor haar en Nicole tijd om op vakantie te gaan. Simone en Sophia blijven alleen achter. "Jemig, het is wel stil hè, zo zonder de anderen," vindt Sophia, "En volgende week zit je zelfs helemaal alleen. Denk je trouwens dat je alles dan al af hebt?" Want ook Sophia gaat dit jaar op vakantie. Haar ouders hebben het dit jaar wel voor elkaar gekregen om een weekje vrij te plannen om er weer eens lekker helemaal uit te gaan. En dit jaar gaan ze zelfs naar New York. De anderen zijn dan ook stinkend jaloers. "Ik heb echt geen flauw idee, het is nog een stuk ingewikkelder dan ik dacht eigenlijk. Maar als het niet lukt, dan moet ik het gewoon na de vakantie maar afmaken hoor," vindt Simone. "Ik kan ook wel even aan mijn moeder vragen of je de laptop mee naar huis mag nemen. In principe had ze dat natuurlijk liever niet, maar jij hebt geen kleine broertjes of zusjes, en ik weet dat je ook altijd heel zuinig op je spullen bent. Dus ik denk niet dat het een erg groot probleem zal zijn. Zal ik het meteen even vragen?" stelt Sophia voor. Voordat Simone kan antwoorden dat dat helemaal niet hoeft, is ze al weg om het te vragen. Al snel komt ze weer terug om te vertellen dat het goed is. "Maar dat hoeft toch helemaal niet!" vindt Simone. "Tuurlijk wel joh. Jij wilt straks toch ook klaar zijn om je nieuwe gadget straks op de middelbare school te kunnen showen? En mama zei dat ze ook wel een laptoptas te leen had, zodat je je daar ook geen zorgen over hoeft te maken." "Maar wat nou als de laptop stuk gaat? Ik bedoel, ik denk natuurlijk niet dat het gebeurt, maar je weet maar nooit," probeert Simone er nog onder uit te komen. "Dat had dan toch net zo goed hier kunnen gebeuren? Mama heeft al ja gezegd, dus het is geregeld," beslist Sophia. Simone stopt met tegensputteren, maar neemt zich voor om zo hard mogelijk te werken en gewoon te proberen om het in de komende week al af te krijgen. De meiden werken samen hard door en schieten lekker op. Sophia heeft op internet een stukje code gevonden dat de muziek voor haar analyseert. Alle reviews zeiden dat het niet geweldig was, maar ze kan niets anders vinden en dus besluit ze dat het voor haar doel maar moet voldoen. Het duurt even om het aan te passen zodat het op de Arduino werkt, maar dan knipperen haar lampjes ook vrolijk mee op de muziek. Rode lichtjes voor hoge tonen en blauwe lichtjes voor lage tonen, de gele en groene lichtjes knipperen voor de tonen er tussenin. De dag voordat ze op vakantie gaat kan ook zij alles op een t-shirt naaien. Omdat ze nog maar één dag heeft, wacht ze niet totdat Simone aanwezig is, maar begint ze meteen 's ochtends al met naaien. En dus is het 's avonds klaar. 
Simone heeft tot haar grote spijt de code nog niet helemaal werkend aan het eind van de week en dus neemt ze zonder tegensputteren de laptop mee naar huis, want nu Sophia en Nicole het al helemaal af hebben, en Annemiek haar jack waarschijnlijk tijdens haar vakantie wel af krijgt, wil ze natuurlijk niet achterblijven.
In het laatste weekend van de vakantie is iedereen weer terug van vakantie, en dus spreken ze af om nog even bij elkaar te komen om te zien hoe ver iedereen nu is. Sophia, Nicole en Annemiek kunnen natuurlijk hun werkstuk showen aan de anderen. Ook Emma heeft intussen iets om te tonen, want zij heeft tijdens de vakantie nog een klein speakertje besteld. "Eerst wilde ik het op een t-shirt of trui maken, maar mijn moeder kwam met het idee om het op een sjaal te zetten. Net als Herman van Veen, zei ze. Hebben jullie ooit zijn theateruitvoering van Alfred Jodokus Kwak op televisie gezien? Hij schijnt een sjaal met een soort piano opdruk te hebben. In ieder geval in mijn moeder's herinnering. Dus nu heb ik een piano-sjaal." De andere meiden willen natuurlijk meteen uitproberen, en inderdaad er komen een soort piano-geluidjes uit de sjaal. "Ja, het geluid is niet geweldig, maar beter werd het niet," verontschuldigt Emma zich. "Hoezo, beter werd het niet. Dit is toch cool!" vindt Sophia, "Kijk nou, ik kan er zelfs vader Jacob op spelen!" En meteen komen de tonen van vader Jacob blikkerig uit de sjaal. "Ik vind hem echt gaaf hoor Emma!" zegt ook Nicole. "Hee, Sophia, als jij nou je disco-shirt aanzet terwijl Emma op haar piano speelt, dan kunnen jullie samenspelen!" stelt Annemiek voor. Dat moet natuurlijk meteen uitgeprobeerd worden. En inderdaad dat werkt prima.
"Nu is het jouw beurt, Simone! Hoe ver ben jij ondertussen?" wil Nicole weten. "Nou ik had oorspronkelijk meer features bedacht, maar ik heb besloten dat ik die er altijd later nog in kan bouwen. Maar ik kan het beste laten zien hoe het werkt," zegt Simone en doet haar trui uit. Eronder zit een t-shirt met allemaal lampjes en sensoren en dergelijke er op. "Kijk, zo geeft hij aan hoe warm ik ongeveer ben." Er gaan wat oranje lampjes branden. "En als ik nou ga springen, dan gaan die schuine rijen lampjes op mijn schouders knipperen." Als ze omhoog springt gaan de lampjes aan, en als ze weer naar beneden komt gaan ze uit. "Ik wil dat nog zo maken dat ze eerst van onder naar boven aangaan en weer uit, en dan van boven naar beneden, zodat de lampjes het spring-effect weergeven," legt ze uit, "En dat is alles wat ik al heb ingebouwd." "Noem dat maar alles, ik vind het hartstikke gaaf!" zegt Nicole, "Jij hebt meer dan ik, want ik heb alleen de thermometer." "Ja, maar jouw thermometer is dan ook veel gedetailleerder dan de mijne," vindt Simone. "Weet je wat ik vind?" zegt Sophia opeens, "Ik vind dat we een filmpje moeten maken van de werking van onze gadgets, en dat we die naar Annemarie van IBM moeten versturen!" Meteen is de discussie wiens gadget het mooiste of beste is vergeten. "Dat is een gaaf idee!" roept Emma enthousiast. "Waar gaan we het filmpje mee maken?" vraagt Annemiek zich af. "Met een webcam, ik zal mijn moeder er even bijroepen, die heeft vast wel een idee. En bovendien wil die ook al onze gadgets wel zien," denkt Sophia. 
"Wauw meiden! Jullie zijn echt allemaal al klaar? Laat eens zien wat het allemaal doet?" wil mama weten. Alle gadgets worden nogmaals geshowd. "Ja, je hebt helemaal gelijk, Sophia, hier moeten we een filmpje van maken voor Annemarie." Meteen wordt er een webcam bijgesleept en een laptop met software om filmpjes op te nemen. Eén voor één showen de meiden voor de camera nogmaals wat ze gemaakt hebben, terwijl mama inspreekt wat er te zien is. Als het klaar is wordt het filmpje nog eens bekeken en dan meteen opgestuurd naar Annemarie. "Ik ben benieuwd wat haar reactie is," zegt Annemiek. "Nou, ik denk dat ze het net zo gaaf vindt als wijzelf," zegt mama.
De volgende dag moeten ze allemaal naar hun nieuwe school om hun boeken en rooster op te halen. Wat onwennig springen ze op de fiets met hun nieuwe rugtassen. Zo op de allereerste dag hebben ze besloten om hun gadgets toch maar thuis te laten. "Er komt vast nog wel een gelegenheid bij informatica of handenarbeid ofzo om ze te showen," vindt Annemiek, "Mijn jack overleeft het nooit als ik er een zware rugzak overheen hang."
Zoals mama al voorspelde krijgen ze inderdaad maandagavond meteen een mailtje van Annemarie. Dinsdag op school neemt Sophia het meteen mee. "Hoi meiden! Gefeliciteerd, jullie gadgets zien er echt gaaf uit. Dus bij deze zijn jullie nu officieel programmeurs. Het is dat jullie nog te jong zijn om een baan te mogen hebben, anders had ik jullie allemaal meteen aangenomen!" schrijft Annemarie. 
"Zeg, wat gaan we nu eigenlijk met de IT-girls doen?" wil Nicole weten, "Gaan we nog door? Of houden we er mee op?" "Doorgaan natuurlijk!" roepen de andere meiden in koor. "Dat hadden we toch ook al afgesproken?" vindt Emma. En dus pakken de meiden hun nieuwe schoolagenda's om in het rooster te kijken welke dag het beste uitkomt. Helaas moeten ze eigenlijk elke dag tot een uur of drie op school zijn. "Hee, maar kijk eens, direct na het vak informatica hebben we een uur vrij. Misschien kunnen we dan in het lokaal blijven zitten?" stelt Simone voor. "Ja, ik denk dat we daar maar eens naar moeten vragen. Ik ben trouwens ook heel benieuwd of we nog wat zullen leren van dat vak," vraagt Emma zich af. "Weet je wat ik grappig vindt, dat informatica op woensdag is, vlak na de lunch..." ziet Annemiek. "Haha, ja dan zijn we weer gewoon terug bij ons oude tijdstip!" lacht Nicole. "Ik ben wel heel benieuwd, ik wou dat het al morgen was," zucht Sophia.
De volgende dag zijn ze als eersten bij het klaslokaal om aan de informaticales te beginnen. Zelfs de docent is er nog niet. Vol ongeduld wachten de meiden voor het lokaal. Ongeduldig pakt Emma vast haar boek uit haar tas om eens te kijken wat er allemaal in staat. "Jemig, moet je nou eens zien. Een heel hoofdstuk over hoe je met Word omgaat, een ander hoofdstuk over Excell, dan nog een hoofdstuk over zoeken op het internet. En daarna pas een hoofstukje over hoe je een website bouwt. Volgens mij gaan we niet echt iets nieuws leren met dit vak," zegt ze teleurgesteld. Net als ze die laatste woorden uitspreekt komt de docent aanlopen. "Hoezo gaan jullie niets nieuws leren?" zegt hij een beetje verbolgen, "Zijn jullie weer van die leerlingen die alles al denken te weten?" Nu worden de meiden ook een beetje boos. "Tenzij er nog meer bij het vak gaat gebeuren dan er in dit boek staat niet, nee. Hoe we een website moeten bouwen leerden we twee jaar geleden al. En het afgelopen jaar hebben we geleerd hoe we in Java moeten programmeren," informeert Sophia dedocent. "We hebben zelfs al geholpen op de ICT-Ster-dag," voegt Annemiek toe. "Nou, dan wil ik wel eens wat van jullie werk zien," zegt de docent, die hen duidelijk niet gelooft, "Ik kom nog wel eens jongens tegen die al een website in elkaar gehackt hebben, maar in heel mijn carrière ben ik nog nooit een meisje van jullie leeftijd tegengekomen die al zoveel wist als jullie beweren te weten." Dat laten de meiden niet op zich zitten en snel lopen ze achter de docent aan het lokaal in om een pc op te starten waarop ze hun websites kunnen laten zien. Net als ze de pc's aan de praat hebben komen hun klasgenoten binnen. "Zo hee, jullie zijn er vroeg bij," roept een van hen. De meiden zeggen niets terug, want ze zijn net bezig om een browser te openen en hun site te openen. Eén voor één laten ze de sites zien die ze zelf gemaakt hebben. Een beetje nors kijkt de docent over hun schouders mee, "En dat Java-programmeren dan? Kunnen jullie dat ook laten zien?" Sophia denkt even na en opent dan haar webmail, "Volgens mij heb ik het bericht wat we aan het hoofd PR van IBM gestuurd hadden nog wel in mijn verzonden mail zitten." Na een korte zoektocht is het bericht gevonden en kan ze het filmpje laten zien. "Nou, ik geloof er dus helemaal niets van dat jullie dat zelf gemaakt hebben. En tot jullie het bewijs geleverd hebben, verwacht ik dat jullie gewoon aan de les meedoen," en met die boze woorden loopt de docent weg. De meiden zijn echt totaal overdonderd door de botte leraar. "Wat..." zelfs Emma heeft er geen woorden voor. "Nou laten we nu maar even doen wat hij zegt," fluistert Sophia, "We denken na de les wel even na over hoe we hem kunnen overtuigen. Als hij zo is, hoeven we niet eens te vragen of we het lokaal mogen gebruiken voor onze bijeenkomsten." Op commando van de leraar slaat iedereen zijn boek open bij het eerste hoofdstuk. De meiden zijn stiekem wel benieuwd wat de man nog te vertellen heeft. Dat blijkt niet veel te zijn, want hij draagt hun op om het hoofdstuk te lezen en de opgaven te maken. De meiden kijken elkaar nog eens aan en gaan dan zwijgend aan het werk. Ze zijn uiteraard de eersten die aan de opgaven beginnen, want de eerste paragrafen gaan vooral over hoe je Word moet openen en hoe je tekst kunt opslaan. In een mum van tijd hebben ze de eerste opdrachten af. Aan het eind van de les hebben ze hoofdstuk één al helemaal klaar. "Dames en heren, ik verwacht dat jullie volgende week de opdrachten uit de eerste helft van hoofdstuk één afhebben," dreunt de leraar als de bel gaat. De meiden kijken elkaar nog eens aan, zullen ze hem vertellen dat ze al veel verder zijn? Of houden ze hun mond en hebben ze de eerstkomende twee weken geen huiswerk voor dit vak? Unaniem houden ze hun mond en verlaten zwijgend het lokaal. Buiten horen ze uiteraard iedereen verkondigen dat informatica maar een stom vak is.